რატომ აპირებდა გივი ბერიკაშვილი სახელის შეცვლას ცოლის გამო და როგორ მკურნალობდა ის მეუღლეს თავისი ენერგეტიკით

ანო მაისურაძე: გივი და ლეილა თეატრალურში, ერთ ჯგუფში იყვნენ, ალბათ, 16 წლიდან იცნობდნენ ერთმანეთს და 65 წელი ერთად იცხოვრეს. ფაქტობრივად, ნულიდან დაიწყეს ცხოვრება, რადგან გივი კახეთიდან იყო ჩამოსული, მშობლები ადრეულ ასაკში გარდაეცვალა, ბებო კი მრავალშვილიანი ოჯახიდან გახლდათ. ასე რომ, თავიანთი არაფერი გააჩნდათ და საკუთარი ოფლით, შრომითა და ერთად დგომით იყიდეს ბინა, შექმნეს ბედნიერი ოჯახი და მოიპოვეს ყველაფერი. ბებო ხშირად იხსენებდა სიცილით: რომ დავქორწინდით, გივიმ ტრამვაით წამომიყვანაო.

– როგორც ვიცი, ჯვარი საკმაოდ გვიან დაიწერეს.

– დიახ, ჯვარი არ ჰქონდათ დაწერილი, ძალიან უნდოდათ და სამოცდაათ წელს გადაცილებულებმა დაიწერეს. ალბათ, იფიქრეს, თუ ჯვარს დავიწერთ, იმქვეყნადაც ერთად ვიქნებითო. არ დამავიწყდება, იმ დღეს უბედნიერესები იყვნენ, ყველა საყვარელი ადამიანის – შვილების, შვილიშვილებისა და ოჯახის ახლობლების გარემოცვაში. სუფრაც იყო გაშლილი და ახალჯვარდაწერილებმა იცეკვეს კიდეც. გივი 84 წლის ხდებოდა, რომ გარდაიცვალა და მისი ამ ქვეყნიდან წასვლის შემდეგ ლეილა ძალიან შეიცვალა. ბებო მთელი ცხოვრება ძალიან ძლიერი ქალი იყო, ოჯახის საყრდენი. გივის კარიერული ცხოვრების ჩავარდნის პერიოდებში, როცა არ იყო დაკავებული და პროფესიის შეცვლაზეც ფიქრობდა, რათა ოჯახი ერჩინა, ამბობდა ხოლმე, მეგობრები მთავაზობენ, დაგასაქმებთ, სტაბილური შემოსავლის წყარო გექნებაო. თუმცა, ლეილა იყო ის ადამიანი, რომელიც ყალყზე დადგა და უარზე იყო. ბებია პროფესორი იყო, მეტყველების პედაგოგი, კათედრის გამგე თეატრალურში ანუ მის სფეროში რეალიზებული და ამ დროს ის იღებდა თვის კისერზე ოჯახის რჩენას. ბებო 88 წლის ასაკში გარდაიცვალა და ბოლოს, მართალია, თეატრალურში აქტიურ მოღვაწეობას ვეღარ აგრძელებდა, მაგრამ ჰყავდა კერძო მოსწავლეები, სტუდენტები, რომლებსაც სახლში ამეცადინებდა. გივის გარდაცვალების შემდეგ ძალიან მოტყდა. ფიზიკურად ჯანსაღად იყო, მაგრამ ქმრის სიკვდილმა შინაგანად მოტეხა და ამ დარდმა ნელ-ნელა ფიზიკური მხარეც ჩაითრია. გივი ხუთი წელია, რაც გარდაიცვალა და ბებო ჩუმად დარდობდა, ჩუმად და გულში.

– სახლის კედლებზე ბატონი გივის უამრავი ფოტო კიდია. ალბათ, უჭირდა მისი ყურება, წარსულთან ფიქრით შეხება და ქმრის გარეშე, მხოლოდ მოგონებებით ცხოვრება.

– ასეა. ყველა ოთახის კედლები გივის ფოტოებით არის სავსე და ბებოსთვის ეს რთული იყო, მაგრამ იმავდროულად, ამის გარეშეც არ შეეძლო. როგორ ცუდადაც უნდა ყოფილიყო, რომ დაურეკავდნენ სატელევიზიო არხზე გივის მონაწილეობით გადის ფილმი ან „იუმორინაო“, წამოხტებოდა, დაჯდებოდა ტელევიზორის წინ და აცრემლებული უყურებდა. გივის გარდაცვალებიდან ერთი წლის მერე ნიკოლოზ წულუკიძე ამზადებდა ბაბუს 85 წლისადმი მიძღვნილ საიუბილეო საღამოს მარჯანიშვილის თეატრში. ვიდეოკოლაჟი სჭირდებოდა და ჩვენთან, სახლში დადიოდა, რომ კადრები აგვერჩია. ნიკა ამბობდა: ლეილამ მთხოვა ერთ კადრზე, აქ გააჩერეო, დაჯდა და თვალცრემლიანი დიდხანს უყურებდა. თითქოს გივიმ გაიყოლა ლეილას ნახევარი გული, უფრო არსებობდა მის მერე, ვიდრე ცხოვრობდა. რასაკვირველია, შვილები და შვილიშვილები უყვარდა და აბედნიერებდა, მაგრამ გივის გარეშე უჭირდა. დარდს არ გვაჩვენებდა, მაგრამ ფაქტია, ცალი გულით მეტი ვეღარ გაძლო, მხოლოდ ხუთი წელი და წავიდა თავის საყვარელ ქმართან. ზუსტად ვიცი, იქ როგორ დახვდებოდა გივი და იმქვეყნად როგორი ბედნიერები არიან ერთად. მთელი ცხოვრება ყველაფერი იმდენად თავის თავზე ჰქონდა აღებული, რომ ბოლო პერიოდში, ვერ ეპუებოდა დაუძლურებას, ვერ ხვდებოდა, რატომ იყო ცუდად, რატომ არ შეეძლო ყელასთვის ყველაფრის გაკეთება... ამან ფსიქოლოგიურად დაარტყა და თავისი ქნა.

– თქვი, ქალბატონი ლეილა ოჯახის საყრდენი იყოო. წარმომიდგენია შვილების – მანანას და ზურას, განცდა და ტკივილი, ჯერ მამის და ახლა დედის გარდაცვალების გამო.

– სხვათა შორის, ოჯახის წევრებს გივის სიკვდილი ჯერ კიდევ ვერ გაგვიაზრებია, იმდენად დიდი და და მოულოდნელი დარტყმა იყო. კაცი თავისი ფეხით წავიდა საავადმყოფოში, თან დაიბარა: ბევრი არაფერი გამატანოთ, მალე უკან მოვალო... საღ-სალამათი ადამიანი უცებ აღარ იყო... წამში გამოგვეცალა მიწა ფეხქვეშ. დღემდე ვერ ვიჯერებთ მის ამ ქვეყნიდან წასვლას. მეც, დედასაც და ბიძაჩემსაც, დღემდე გააზრებული არ გვაქვს გივის გარდაცვალება, სულ გვგონია, აქვეა გასული საქმეზე, კარი გაიღება და შემოვა. რაც შეეხება ლეილას, განსაკუთრებით ბოლო ერთი წელი, ჯანზე ვეღარ იყო. მართალია, შვილები ზედ ჰყვებოდნენ, თავზე ედგნენ, არაფერს აკლებდნენ, მაგრამ გრძნობდნენ, რომ დღითიღდე უძლურდებოდა. რაღაც პერიოდები ლოგინად იყო, მერე დგებოდა. შეგუება ცუდი სიტყვაა, მაგრამ... მოკლედ, გივი უცებ გამოგვეცალა ხელიდან, ლეილამ კი ნელ-ნელა დაგვტოვა. ზოგს შეუძლია ტირილი, ყვირილი, ემოციის ხმამაღლა გადმოცემა, მანანაც და ზურიკოც გულჩათხრობილი ადამიანები არიან და დარდს გულში იკლავდნენ. რაც ბებო აღარ არის, სახლში სიცარიელეა. თუმცა, სახლი დღემდე გაჯერებულია გივისა და ლეილას სითბოთი, სიყვარულით, სუნთქვითა და ენერგეტიკით და ალბათ, დიდხანს ასე იქნება. მათ სიცოცხლეში ძალიან მიყვარდა მათი ტანსაცმლის ტარება. ბებოს ძველ ვინტაჟურ კაბებს ვჭრიდი, ვაკეთებდი და ვიცვამდი. უხაროდა: 50 წლის წინანდელი კაბები როგორ გამოგადგაო. გივის პერანგებსაც ვპარავდი და ბებო სულ მეჩხუბებოდა: კონცერტისთვის დავაუთოვე და ნუ იცმევო. გივი რომ გარდაიცვალა, გადავარჩიე პერანგები, წამოვიღე, ვიფიქრე, ჩავიცვამ-მეთქი, მაგრამ ხშირად ვერ ვიცვამ. ჩემთვის იმ ტანსაცმელმა და ნივთებმა, რომელსაც მისი სუნი და სითბო აღარ აქვს, ძალა დაკარგა. უბრალოდ, კარადას რომ ვაღებ და ვხედავ, გულს უხარია. ამ ტანსაცმლის ტარება მათ სიცოცხლეში მიხაროდა, ამით, თითქოს, მათ სუნს, ენერგეტიკასა და სითბოს ვატარებდი. გივი მორიდებული იყო, უბით მოჰქონდა ცოლისთვის იები. არცერთი მნიშვნელოვანი დღესასწაული არ ავიწყდებოდა და ოჯახის წევრებს სიმბოლურ საჩურებს გვყიდულობდა და გვახარებდა. ლეილა სულ გივის იძახდა: გივი ეს გვინდა, გივი ის გვჭირდება, გივი – ეს, გივი – ის... ამაზე გივი ხუმრობდა: აღარ ვარ გივი, გადავწყვიტე, სახელი გადავირქვაო. თუ ერთ-ერთი მათგანი ცუდად იყო, ხელს გადაუსვამდნენ ერთმანეთს თავზე, თითქოს სითბოსა და ჯანმრთელობას უზიარებდნენ და თავისი სიყვარულის ენერგეტიკით კურნავდნენ. ძალიან განიცდიდნენ და ნერვიულობდნენ ერთმანეთზე. თუმცა, ხასიათებით ძალიან განსხვავდებოდნენ – ლეილა მებრძოლი სულისკვეთების იყო, რომელიც არანაირ წინააღმდეგობას არ ნებდებოდა, მისთვის შეუძლებელი არაფერი იყო, გივი კი იყო დამთმობი, ბუნჩულა ხასიათის. მათი ამ ხასიათების გამო ლეილას, მუდმივ რეჟიმში, ტერორში ჰყავდა (იცინის). ხშირად მესიზმრება გივი, თუმცა, ბებო ჯერ არ დამსიზმრებია.

– როგორ წარმოგიდგენია, როგორ შეხვდა ბატონი გივი თავის მონატრებულ ცოლს იქ, ზეციურ სამყაროში?

– ხუთწლიანი „გულაობა“ დაასრულა გივიმ, მივიდა მისი სისხლისმშრობელი ცოლი (იცინის). ეს – ხუმრობით, თუმცა წარმომიდგენია, როგორი სიხარულით შეხვდნენ ერთმანეთს მონატრებული ცოლ-ქმარი და ზუსტად ვიცი, იმქვეყნად კარგად იქნებიან გვერდიგვერდ. ვიცი, სულ ჩვენ გვერდით იქნებიან, მოგვეფერებიან, იქიდან მოგვცემენ ძალასა და გამძლეობას.