ვინ იწინასწარმეტყველა თეონა ცირამუას ტყუპების დაბადება და რატომ იქნება ის მკაცრი დედა

თეონა ცირამუა: ტყუპები 26 მარტს უნდა დაბადებულიყვნენ, მაგრამ ცოტა ადრე, 4 მარტს დაიბადნენ. მათმა დაბადებამ სამყარო და ჩემი ცხოვრება ამოატრიალა. ახლა ყოველი დილა ბედნიერებითა და მათი სუნთქვით იწყება. ამ ბედნიერებასთან ერთად, საფიქრალიც მომემატა.

– რომ გაიგე, ტყუპი გოგონების დედა ხდებოდი, რა განცდა იყო?

– სანამ ამ კითხვაზე გიპასუხებთ, ერთი ამბავი მინდა, მოგიყვეთ: მეუფე ისაიამ, ნიქოზში რომ მსახურობს, დაგვწერა ჯვარი და მას აქვს ნათქვამი ასეთი სიტყვები: თეონას ტყუპები ეყოლებაო. ეს ჩემთვის არ უთქვამს, სხვას უთხრა და მან მე მომიტანა ამბავი. კი გავიღიმე, მაგრამ ფაქტია, მისი წინასწარმეტყველება ახდა და ბავშვები რომ გაჩნდნენ, მერე გამახსენდა მისი სიტყვები. როგორც თუთა და კირა არიან სასწაულები, ისეთი სასწაული იყო მეუფე ისაიას წინასწარმეტყველება ჩემს მომავალ დედობაზე. რომ გავიგე, ტყუპი გოგონების დედა ვხდებოდი, ბედნიერებასთან ერთად, შიშიც იყო. ვფიქრობდი, როგორ შევათავსო ბავშვები და სამსახური-მეთქი. ორსულად რომ დავრჩი, ბედნიერება იყო და ათი დღის შემდეგ, ექოსკოპიის აპარატზე რომ დავინახე ორი წერტილი, ნამდვილი შოკი დამემართა. ბავშვები ინ-ვიტრო განაყოფიერებით გავაჩინე და ამის შანსი დიდი იყო, მაგრამ ნანახმა მოლოდინს გადააჭარბა. ვფიქრობდი: ორ ბავშვს ერთად რანაირად მივხედო-მეთქი (იცინის). 45 წლის ასაკში გავხდი დედა და ეს უფლის ყველაზე დიდი საჩუქარია. 39 წლის გავთხოვდი. მქონდა შეწყვეტილი და გარე ორსულობები და მთელი ხუთი წელი ამ წარუმატებელი ორსულობების მერე, ორმაგი ბედნიერება გამომიგზავნა ღმერთმა. არ დავმალავ, წარუმატებელი ორსულობების გამო მქონდა „შემოტევები“, განგებაზეც ვბრაზდებოდი, ვამბობდი: რა გახდა ერთი შვილი-მეთქი, მაგრამ პარალელურად, ამ ყველაფრის გადახარშვა ხდებოდა. გვიან გავთხოვდი და თითქოს ვეგუებოდი რაღაც-რაღაცებს, მაგრამ საბოლოოდ, გამიმართლა, დედა გავხდი და თან, ერთი მშობიარობით ორი ქალიშვილის. სხვათა შორის, გათხოვებაზე რომ დამიწყებდნენ, შენ წუნია ხარ და ალბათ, ამიტომ არ თხოვდებიო და რაც დრო გადიოდა, დედაც და მამაც ნერვიულობდნენ, ხმამაღლა ვაცხადებდი: თუ გავთხოვდები, იმიტომ არა, რომ საზოგადოებამ ჩათვალოს, რომ გათხოვილი ვარ, თუ შემიყვარდა, გავთხოვდები, თუ არა და – არა. მე მზად ვარ, მარტო ვიცხოვრო და არ ვარ ის ტიპი, თუ გვერდით ვინმე არ მყავს, ვერ ვიცხოვრებ-მეთქი. ანუ, თუ ვერ ვიპოვიდი ჩემს მეორე ნახევარს, მზად ვიყავი, მარტო ცხოვრებისთვის და ასე იყო შვილზეც – მიუხედავად იმ სასოწარკვეთებისა, ირთვებოდა ავტომატური თვითდაცვასავით და ჩემს თავს ვეუბნებოდი: ბოლოს და ბოლოს, ილია ჭავჭავაძეს არ ჰყოლია შვილი, იაკობ გოგებაშვილს და კიდევ ბევრს-მეთქი. მოკლედ, ამისთვისაც მზად ვიყავი. გოჩასაც არასოდეს გაურთულებია სიტუაცია უშვილობის გამო, პირიქით, ერთმანეთს ვეუბნებოდით: ჩვენ ერთმანეთი გვყავს და ბედნიერები ვართო. კიდევ ვიმეორებ, მე სულ ვამბობდი, რომ გავთხოვდებოდი ჩემი ბედნიერებისთვის და არა რას იტყვის ხალხის გამო და ალბათ, ამიტომაც დამაჯილდოვა სამყარომ ამ სამმაგი ბედნერიებით და მაჩუქა გოჩა, თუთა და კირა. ასე რომ, დღეს სამმაგად ბედნიერი ვარ. ზოგადად, როცა დედა ხდები, იბარებ სიცოცხლეს, რომლის გაზრდა და აღზრდა, სწორ გზაზე დაყენება შენი მოვალეობაა. მართალია, გუშინ დაიბადნენ და შეიძლება, ვიღაცამ მითხრას, ჯერ რა დროს ამაზე ფიქრიაო, მაგრამ მე მეფიქრება. კირა წონანაკლული დაიბადა და ინკუბატორში აღმოჩნდა, ფაქტობრივად, ათი დღეა, რაც გავიცანი. თუთა კი თავიდანვე ჩემს ხელში იყო და ჩემს ქმარს, გოჩას ვეუბნებოდი, ვერ ლაპარაკობენ, თორემ ყველაფერი ესმით-მეთქი. მართალი ყოფილა, რომ ამბობდნენ, ბავშვი რომ დაიბადება, იმ დღიდან აფიქსირებს ხასიათსო.

– თქვი, განსხვავებულები არიანო და რაში გამოიხატება ახალდაბადებული ტყუპების განსხვავებულობა?

– თუთა უფრო რბილი და თბილია, კირა კი – მეტად მაკვარანცხი და კაპარჩხანა (იცინის). კილო-ნახევრიანმა ბავშვმა გადაგვდგა, ექვსი ღამე არ გვიძინია მე და ჩემს ქმარს, სულ წრუპუნებს და რაღაცას ითხოვს. თუთა კი, იცით, როგორია? თუ დაელაპარაკები, თითქოს ესმის. ჩაის დალევა მინდოდა, ვთხოვე: თუთა, დამაცადე ჩაის დალევა და ხუთ წუთში მოგხედავ-მეთქი. არ დაიჯერებთ და ტირილი შეწყვიტა და ხუთ წუთში ჩაეძინა, გეგონება, მართლა დამიჯერა და გაითვალისწინა ჩემი საუბარი. კირა კი, თუ მას არ უნდა, არაფერს გაითვალისწინებს (იცინის). მაღალ ხმაზე ყვირის და ტირის და გოჩას ვეუბნებოდი: ამას, მგონი, ჩემს გუნდში წინა პლანზე უნდა დადგომა, ისეთ მაღალ ნოტზეა მომართული-მეთქი (იცინის). უკვე მამზადებს, მაგრამ მეც ვეუბნები: კირა, მერე რა, რომ ჩემი შვილი ხარ და დედაშენი ვარ, თუ არ მომეწონე, გუნდში არ აგიყვან-მეთქი (იცინის). შეიძლება, გიჟი დედა ვარ, მაგრამ ცოტა მკაცრი ვიქნები. სიმკაცრეში ცემა-ტყეპას არ ვგულისხმობ, ისე უნდა დაიჭირო ტონი, რომ ბავშვი მიხვდეს, როდის დააშავა, რას არ აკეთებს სწორად და დაგიჯეროს. დამაჯერებელი ტონი უნდა გქონდეს, რომ შვილმა დაგიჯეროს. ვეცდები, ისე ავუხსნა ბავშვებს, მეორედ ახსნა აღარ დასჭირდეთ. სიმკაცრეს მე დისციპლინას ვეძახი.

– ვიცით, როგორი მეუღლეა შენთვის გოჩა, მაგრამ როგორი მამაა ტყუპი გოგონებისთვის, იღებს მათ მოვლაში მონაწილეობას?

– მე კი ვარ დეკრეტულ შვებულებაში და პატარებიც ბუნებრივ კვებაზე მყავს, მაგრამ კონცერტები მაინც მიწევს, ამიტომ, როცა სახლში არ ვარ, გოჩას უწევს პატარების მოვლა. მე და გოჩამ გადავწყვიტეთ, დამოუკიდებლად გავზარდოთ ბავშვები და ერთად ვუვლით. შეიძლება, ძალიან კარგი ძიძა შეურჩიო ბავშვებს, მაგრამ მე მირჩევნია, ექვს თვემდე ჩემს ხელში გაიზარდონ. ამაში გოჩა ძალიან მეხმარება. როცა გავდივარ, გოჩა ორივეს მარტო იტოვებს და გადასარევად უვლის. ყველაფერს უკეთებს – პამპერსსაც უცვლის, აჭმევს, აძინებს. ამას წინათ მითხრა: დაბანაც უნდა ვცადოო (იცინის). ასე რომ, დამხმარეს გარეშეც მშვენივრად ვუვლით ორივეს.

– პატარებს სახელები როგორ შეურჩიეთ და როდის გეგმავთ მათ ნათლობას?

– რომ მითხრეს, იდენტური ტყუპები არ არიან, სხვადასხვა კვერცხუჯრედებში არიანო, სახელებიც არ მინდოდა, იდენტური ყოფილიყო. არ მიყვარს გრძელი სახლები და მინდოდა, მოკლე და კონკრეტული, ორმარცვლიანი შემერჩია. გოგონების სახელებში რომ შევედი, თუთა დავინახე და გადამეკეტა და ჩავიციკლე. კირაზე კი იყო მეორე ვარიანტი – მართა. თუმცა, ამ შემთხვევაში ოჯახის წევრების აზრიც გავითვალისწინე და კირა დავარქვით. კირა რომ წონანაკლული დაიბადა და პატარა ჯანმრთელობის პრობლემაც იყო, ჩვენ უფრო შეგვეშინდა, ვიდრე რა სურათიც რეალურად იყო. მოკლედ, ამ შიშის გამო ჩემმა ბიძაშვილმა გააკეთა ორგანიზება, მივიყვანეთ მღვდელი და ნათლიები და დაბადებიდან მესამე დღეს ინკუბატორში მოვნათლეთ. თუთა კი ჯერ მოუნათლავი გვყავს და ყველას უკვირს, რომ იგენებ, ერთი მონათლული რომაა და მეორე – მოსანათლი (იცინის). თუთა რომ სახლში მოვიყვანეთ, თვე-ნახევრის შემდეგ მოვიყვანეთ კირა და გოჩას ვეუბნებოდი: სანამ კირას არ გამოვიყვანთ სამშობიაროდან, მანამდე თუთას ფოტოების გამოქვეყნებისგან თავს ვიკავებ, მეცოდება ის რომ სახლში არ არის და ინკუბატორშია-მეთქი. ახლა კი ორივე სახლშია და თამამად დავდებ ორივეს ფოტოს. ორსულობის ბოლო თვემდე აქტიური ვიყავი და არანაირი შიში არ მქონდა. არც ფიგურა დამიკარგავს, კარგა ხანი არც მუცელი მეტყობოდა. მიუხედავად იმისა, რომ კარიერაში ბევრი ხელის შეშლა მქონდა და ფეხის დადებები, მაინც გამიმართლა. პირადში ხომ, უბედნიერესი ქალი ვარ და როგორ შემიძლია, არ ვაღიარო, რომ ბედნიერ ვარსკვლავზე დავიბადე და იღბალიც ჩემს მხარესაა.