რატომ ვერ მიდიან ქალები ქმრისგან, მიუხედავად ძალადობისა

– რთული თემაა, მაგრამ გვინდა, მკითხველს გულწრფელად უამბოთ, როდის დაიწყეთ იმის გაცნობიერება, რომ ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი ხართ?

მარინა: ძალიან დიდი ხანი საერთოდ ვერ ვხვდებოდი, ვამართლებდი კიდეც. ვამბობდი, რომ უბრალოდ, ნერვიულია, ბევრს მუშაობს, იღლება. როცა ხმას უწევდა, ყვიროდა და შეურაცხყოფას მაყენებდა და მერე რამდენიმე წუთში თითქოს არაფერი მომხდარა, მეხუტებოდა – ამას სიყვარულად ვთვლიდი.

– როდის დაიწყო ფიზიკურიდან ემოციურ ძალადობაზე გადასვლა?

– დეტალურად მახსოვს ის დღე. პირველად მაგიდას ხელი დაარტყა და სკამი მესროლა. მაგრამ იცით, რას ვგრძნობდი? – სირცხვილს, რომ მე გამოვიწვიე მისი აგრესია. ეს იმიტომ რომ, მერე მთელი ღამე თავის მართლებას ცდილობდა და ბოლოს მითხრა: „მე შენ ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ ნუ მაიძულებ, ასე მოგექცეო“.

– რატომ არ გადაწყვიტეთ მაშინვე დაშორება?

– იმ დღეს მეგონა, რომ დავეტოვებინე, მის გარეშე ვერ ვიცოცხლებდი. მრცხვენია, ამას რომ ვამბობ, მაგრამ ახლაც მიყვარს... ცუდად ჟღერს, მაგრამ მართლა ასეა. მისი უხეში მხარეებიც ჩემია და ნაზიც.

– ხომ არ ფიქრობთ, რომ ეს სიყვარული უფრო დამოკიდებულებაა?

– დიახ, ხშირად მეფიქრება ამაზე, მაგრამ მერე ვხედავ მის თვალებს, როგორ მიყურებს, როგორ უვლის და ეფერება ბავშვებს. ვგრძნობ, რომ მასაც ვუყვარვარ. ვიცი, რომ ასე სხვას ვერასდროს შევუყვარდები...

– დღეს როგორია თქვენი ყოველდღიურობა. ისევ გრძელდება ძალადობა?

– ყოველდღე შიშში და სიყვარულში ვარ ერთდროულად. თითქოს ლაბირინთში აღმოვჩნდი: ერთი მხარე ტკივილია, მეორე მხარე – მისი სითბო… და მე ისევ იქ ვრჩები, მასთან. არ მაქვს მშვიდი ცხოვრება.

– რას ეტყოდით სხვა ქალებს, ვინც მსგავს მდგომარეობაშია?

– არ ვიცი... მგონი, მე არ ვარ კარგი მაგალითი. ფაქტია, მე ისევ მასთან ვარ. შეიძლება, ეს ჩემი სისუსტეა, მაგრამ ჩემს გულში ის ერთდროულად მოძალადეცაა და ჩემი ყველაზე დიდი სიყვარულიც.