როგორ დაამარცხა ანა სულაბერიძემ სიმსივნე და რა სირთულეებთან მოუხდა მას გამკლავება

ანა სულაბერიძე: თავიდან უბრალო გაციების გამო მივედი ექიმთან, მალე კი იღლიაში კვანძი შევნიშნე. ოპერაცია გახდა საჭირო, კვანძი ამომიღეს, დათესეს და დიაგნოზიც დაისვა – მესამე სტადიის ჰოჯკინის ლიმფომა.

პირველად რომ გავიგე ჩემი დიაგნოზი, საერთოდ ვერ აღვიქვი, არ ვიცოდი, რას ნიშნავდა. მანამდე მოსმენილიც კი არ მქონდა. ბუნებრივია, რომ ექიმსაც უამრავი კითხვა დავუსვი და ინფორმაციის მოძიებაც დავიწყე. ასე გავიგე, რომ ეს სიმსივნის ერთ-ერთი სახეობა იყო, ჩვენს ენაზე კი – კიბო.

სიმართლე გითხრათ, იმწუთას ვერ გავაცნობიერე, რამხელა სირთულის წინაშე აღმოვჩნდი. თურმე, წინ ძალიან რთული გზა მელოდა, რთული მკურნალობის პროცესი. ვისაც ეს გამოუცდია, ის ჩემსას კარგად გაიგებს. შორიდან ყველაფერი მარტივი ჩანს, მით უმეტეს, თუ ამ დიაგნოზის მქონე ადამიანი თავად ცდილობს, რომ სხვამ არ იგრძნოს მისი ცუდად ყოფნა, მაგრამ მართლა ძალიან რთული გზა გამოვიარე.

რეალურად, ამ დროს ადამიანი შინაგანადაც ძალიან ცუდადაა და ფიზიკურადაც. ის, რასაც ქიმიოთერაპიების შემდეგ განიცდი, კიდევ ცალკე ამბავია.

– მკურნალობის პროცესი როგორ გახსენდება?

– გაგონილი მქონდა, რა რთული იყო ქიმიოთერაპიები და კიდევ ბევრი რამ, მაგრამ როცა ამას საკუთარ თავზე გრძნობ და ისიც იცი, რომ წინ კიდევ ბევრი ქიმია გაქვს გასაკეთებელი, ძალიან რთულია. ამის მიუხედავად, მაინც ვცდილობდი, ცუდად ყოფნას არ დავნებებოდი. სამწუხაროდ, იმ შეგრძნებებს არაფერი შველის, სანამ რამდენიმე დღე არ გავა და თავისით არ გადაივლის. ქიმიოთერაპია ორგანიზმში, ცუდთან ერთად, ჯანსაღსაც ანადგურებს და ეს საშინელ შეგრძნებებს იწვევს. ღებინება, თავის, სახსრების, ძვლების ტკივილი. თითქოს, ვიღაც დანას გირჭობს მუცელში, მთელი მუცელი გეწვის, ენით აღუწერელი შეგრძნებაა. ჯამში 12 გადასხმა გავიკეთე. ეს ქიმიოთერაპიის 6 კურსია.

– როცა თავს ცუდად გრძნობ, რთულია კარგზე იფიქრო. რა გაძლევდა ძალას, მოტივაციას?

– დიახ, ქიმიოთერაპიების შემდეგ ისეთი შეგრძნებები გაქვს, რომ რთულია, კარგზე იფიქრო. თუმცა, როცა ჩემს შვილებს ვუყურებდი, დედაჩემის თვალებს ვხედავდი, ჩემი მეუღლის გამხნევებას ვისმენდი, ჩემი მეგობრების თანადგომა არ მაკლდა და ამ ყველაფრის შედეგად, ძალით ვივსებოდი. ალბათ, ამ ადამიანების გარეშე ვერაფერს შევძლებდი.

– შეგცვალათ ამ სირთულეებმა?

– რა თქმა უნდა, ახლა საერთოდ სხვა ადამიანი ვარ. ცხოვრებაში რაც არ უნდა მოხდეს, ვერასდროს ვეღარაფერი შემაშინებს. ამ ყველაფრის შემდეგ, ჩემი თავი ყველაზე ძლიერი, ყოვლისშემძლეც კი მგონია. მანამდე სულ სხვა თვალით ვუყურებდი ცხოვრებას. სულ სხვანაირად ვფიქრობდი. ერთი უბრალო გოგონა მეგონა ჩემი თავი, საკმაოდ სუსტი, თურმე, ძალიან ძლიერი ვყოფილვარ.

– როდის წავიდა პროცესი უკეთესობისკენ?

– ექვსი ქიმიოთერაპიის შემდეგ გავიკეთე განმეორებითი კვლევა. ჩემი კვანძები თითქმის აღარ აღინიშნებოდა.

– როგორ გახსენდებათ ის მომენტი, როცა გითხრეს, რომ სიმსივნე დაამარცხეთ?

– არ ვიცი, რა ვიგრძენი მაგ დროს. ტირილი დავიწყე, ჩემთვის დრო გაჩერდა. 21 აგვისტო იყო, მე ამ დღეს ხელმეორედ დავიბადე. ექიმი რომ გეუბნება, სრულიად ჯანმრთელი ხარ, ერთი კვანძიც კი არ აღინიშნება შენს ორგანიზმში, ყველაფერი კარგადააო, ეს საოცრებაა. თავი სიზმარში მეგონა. არ მჯეროდა, რომ ყველაფერი ასე სწრაფად დასრულდა.

როგორც გითხარით, თავიდანვე ვიცოდი, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. ერთი წამითაც არ მიფიქრია, ვაიმე, რაღაც საშინელება დამემართება-მეთქი. ყოველთვის მჯეროდა, რომ ქიმიების შემდეგ კარგ პასუხებს მივიღებდი.

– თქვენმა ოჯახმა როგორ გამოიარა ეს სირთულე?

– სიმართლე გითხრათ, მე მაშინ არავინ არაფერს მაგრძნობინებდა. როგორც ვთქვი, მხოლოდ პოზიტივით მავსებდნენ. ახლა და ახლა ვხვდები, რა ცუდად იყო ყველა ჩემ ირგვლივ. ახლა ვკითხულობ დედაჩემის თვალებში მაშინდელ ტკივილს. ვიცი, რომ ჩუმად ტიროდა, ჩემი მეუღლეც მძიმე მდგომარეობაში იყო. ჩემი შვილები იმდენად პატარები არიან, 6 და 3 წლის, რომ საბედნიეროდ, არ გაუგიათ, რა ხდებოდა. ცვლილებებს ხედავდნენ, მაგრამ ამის მიზეზი არ იცოდნენ. მაგალითად, პირველად რომ თმა გადავიპარსე, მეკითხებოდნენ, რატომო? თუმცა, მერე მეუბნებოდნენ, ასეთიც ლამაზი ხარო. ამაზე ვნერვიულობდი, მაგრამ შვილები თბილ სიტყვებს რომ მეუბნებოდნენ, ჩემზე ბედნიერი მართლა არავინ იყო.

სიმართლე გითხრათ, თმის დაკარგვა ჩემთვის ყველაზე დიდი სტრესი იყო. მაშინ დავეცი პირველად ფსიქოლოგიურად. თმა ჩემს მეუღლეს მე თვითონ გადავაპარსინე, იმიტომ, რომ სამი ქიმიოთერაპიის შემდეგ უკვე საშინლად მცვიოდა. ამიტომ ასე ვამჯობინე. პირველად მაგ დროს გავხდი ცუდად. გამიჭირდა საზოგადოებაში გასვლა. ვფიქრობდი, რა რეაქცია ექნებოდა ხალხს, რას მეტყოდნენ ან იტყოდნენ ჩემზე. ეს დიდ გავლენას ახდენს ადამიანზე. ზოგიერთი ძალიან ცუდ სიტყვებს მიწერდა კომენტარებში სოციალურ ქსელში, გაუზრებლად, არც იცოდნენ ჩემი დიაგნოზის შესახებ, მაგრამ მსგავსი მომენტებიც გადავლახე.

– რა ხდებოდა პროფესიული თვალსაზრისით?

– ჩემი საქმიანობისთვის თავი არ დამინებებია. როცა კარგად ვგრძნობდი თავს და ქიმია ახალი გაკეთებული არ მქონდა, ვცდილობდი, გადაღებებზე გავსულიყავი. ჩვეულებრივად ვაგრძელებდი ჩემს საქმეს. მქონდა ფოტოსესიები, სამსახურშიც აქტიურად დავდიოდი. ამას ხელი არ შეუშლია. ახლა ჩემი თმის სტილის გამო, კიდევ უფრო მეტი შემოთავაზება და შესაბამისად ბევრი გადაღება მაქვს. ახლო მომავალში საზღვარგარეთაც ვგეგმავ წასვლას. ვცდილობ, უარი არცერთ შესაძლებლობაზე არ ვთქვა, პირიქით, მინდა, ძალიან აქტიური ვიყო ჩემს საქმეში.

ყველას, ვინც მსგავსი პრობლემის წინაშეა, ვეტყოდი, რომ ხელი არავითარ შემთხვევაში არ ჩაიქნიონ, იბრძოლონ და ეს ბრძოლა აუცილებლად კარგ შედეგს გამოიღებს. ცუდზე არც კი იფიქრონ და ყველაფერი კარგად იქნება.