რა აკავებს ქალს ურთიერთობაში მაშინაც კი, როცა გრძნობს, რომ ყველაფერი დასრულდა

მაკა (44 წლის): ჩემს ამბავს სანამ მოვყვები, ჯერ საერთო პრობლემაზე ვიტყვი. ხშირად ქალები ამბობენ – არ მეჩხუბება, არ მცემს, მაგრამ სულ დამნაშავედ ვგრძნობ თავს და ეს ემოციური შანტაჟია? დიახ. ემოციური შანტაჟი არ ტოვებს ფიზიკურ იარებს, მაგრამ ძლიერად აზიანებს თვითშეფასებას. ის ხშირად გამოიხატება ფრაზებში, როგორიცაა:

– „შენ რომ არა, სად ვიქნებოდი…“;

– „მე თავი გავწირე და ეს ღირდა?!”;

– „თუ დამტოვებ, გამანადგურებ“.

ეს არის არაჯანსაღი პასუხისმგებლობის გრძნობა, რომელსაც ქალი იღებს, ისე, რომ ვერც ამჩნევს. სწორედ ამ გზით იქმნება „შებოჭილი თავისუფლება“, როცა ფორმალურად ქალი თავისუფალია, მაგრამ შინაგანად ყოველ ნაბიჯზე სირცხვილის, დანაშაულისა და შიშის კედელი აქვს გარშემო.

– რა უნდა ქნას ასეთ სიტუაციაში მყოფმა ქალმა? როგორ უნდა მონახოს გამოსავალი?

– პირველი ნაბიჯი ყოველთვის რეალობის დანახვაა – გულწრფელად, დაფარული იმედების გარეშე. არ არის ეს მარტივი, მაგრამ შესაძლებელია. ამას საკუთარი გამოცდილებით ვამბობ. ქალმა საკუთარ თავს უნდა ჰკითხოს:

– „თუ ჩემი ფინანსური მხარდაჭერა არ იქნებოდა, შენარჩუნდებოდა ეს ურთიერთობა?“;

– „მიყვარს თუ, უბრალოდ, მარტო დარჩენის შიში მაქვს?“;

– „რა ფასად მაქვს „სიმშვიდე – ჩემი ბედნიერების ხარჯზე?“.

შემდეგ უკვე მოდის მხარდაჭერა – ფსიქოლოგის, მეგობრის, შვილების, ახლობლების. ძალიან მნიშვნელოვანია, გაიგო: არ ხარ ვალდებული, გაამართლო ის, ვინც აშკარად გიყენებს.

ეკონომიკური დამოუკიდებლობა, საკუთარ თავზე ზრუნვა და შინაგანი საზღვრების დაცვა – სწორედ ეს არის ის ბილიკი, რომელიც უნდა გაიარო, რომ ნაბიჯ-ნაბიჯ გამოხვიდე ემოციური ძალადობის ბურუსიდან.

ხანდახან მეჩვენებოდა, რომ მე არ ვიყავი ცოლი – მე ვიყავი მისი საკუთრება. ის არ ამბობდა მადლობას, არც რამეს მსაყვედურობდა, უბრალოდ, მიყურებდა ისე, რომ თავი დამნაშავედ მეგრძნო, თუნდაც, ჩემი დაღლილობის გამო. დღესაც არ ვიცი, მღალატობს თუ არა. არც არაფერი მითქვამს, მაგრამ ის, რაც გრძნობებს მირევს, ყველაზე მძიმე მტკიცებულებაა.

და მაინც... ყოველ ჯერზე ვეუბნები თავს: „ახლა არ არის დრო... ჯერ – ის, მერე – მე“. რატომ ვაკეთებ ამას, მართლა არ ვიცი. დიახ, მართლა არ ვიცი, როგორ უნდა გავთავისუფლდე ტოქსიკური ურთიერთობისგან. მაგრამ ერთხელ მაინც უნდა ვკითხო საკუთარ თავს სერიოზულად – როდემდე?