როცა ბავშვი მაკვარანცხია...

როცა აღმზრდელმა, დიდი წვალების შემდეგ, როგორც იქნა მეორე ბათინკიც ჩააცვა და შუბლზე ოფლი მოიწმინდა, პატარამ ისეთი რამ უთხრა, საწყალმა ქალმა ცრემლები ძლივს შეიკავა
- არასწორად მაცვია!..
არადა მართალი იყო – მარჯვენა ფეხსაცმელი მარცხენაზე იყო ჩაცმული, მარცხენა კი – მარჯვენაზე...
„ბათინკების” გახდა ჩაცმაზე უარესი იყო...
აღმზრდელი თავს ძლივეს იკავებდა, როცა მარჯვენა ფეხსაცმელს ახლა უკვე მარჯვენა ფეხზე აცმევდა.
და უცბად ბიჭუნა აცხადებს:
- ეს ჩემი „ბათინკები” არ არის!
აღმზრდელმა სიმწრისგან ენაზე იკბინა, რათა ბავშვისთვის არ ეყვირა: „ადრე რატომ არ მითხარი?” და ისევ შეუდგა, ძლივძლივობით, საშინელი ფეხსაცმელების გახდას. ბოლოს, როცა როგორც იქნა დაასრულა, ბავშვმა თქვა:
- ჩემი ძმის „ბათინკებია“. დაუპატარავდა და დედიკომ მე ჩამაცვა.
აღმზრდელს უკვე ვეღარ გაეგო ეცინა თუ ეტირა. უკანასკნელი ძალა და ნებისყოფა მოიკრიბა, ტანჯვა-წვალებით ისევ ჩააცვა ფეხსაცმელი და შეეკითხა:
- შენი ხელთათმანები სადღაა?
- „ბათინკებში“ ჩავტენე...