ვის გამო ჩააბარა უცხო ენათა ინსტიტუტში დოდო აბაშიძემ

დღევანდელი დღიურები 70-80-იანების გამორჩეულ ადამიანს, თბილისის კოლორიტს და ძალიან მაგარ მსახიობს, დოდო აბაშიძეს ეკუთვნის, რომელიც საინტერესო ისტორიებითაა გაჯერებული. დოდო (დავით) აბაშიძე თბილისში, მსახიობების ოჯახში დაიბადა. მამამისი – ვანიკო აბაშიძე, მსახიობი, რეჟისორ სანდრო ახმეტელის მეგობარი იყო, რომელიც სტალინური რეპრესიების დროს სანდრო ახმეტელთან ერთად დახვრიტეს. დედას – ნინო ანდრონიკაშვილს (ნატო ვაჩნაძის და) მარტოს მოუწია დოდოს გაზრდა, რომელსაც ეს სახელი იმიტომ შეერქვა, რომ ბავშვობაში ზოგიერთ ბგერას ვერ გამოთქვამდა. გოგონებს „გოგოს“ ნაცვლად „დოდოს“ ეძახდა. ალბათ, ძნელად წარმოიდგენთ, მაგრამ ფიზიკურად ძალიან სუსტი და გამხდარი ბიჭი ყოფილა და ხშირად ავადმყოფობდა. ოჯახში ყველა მის კვებასა და გასუქებაზე ზრუნავდა. გოგოსავით ლამაზი, ოქროსფერი კულულებით ხშირად გამხდარა თანატოლი ბიჭების დაცინვის მიზეზი, ამიტომ უფრო გოგონებთან უყვარდა ყოფნა. ბავშვობაში ქარგვაც კი ისწავლა და მთელ დღეებს ქარგვაში ატარებდა. ერთ დღესაც ვარდისუბნის იტალიურ ეზოში, სადაც დოდო ცხოვრობდა, მეზობელმა აივანზე განტელები გაიტანა. დოდომ ვარჯიში დაიწყო და თანდათან საოცარი აღნაგობა ჩამოუყალიბდა, ისე რომ, უბნის ბავშვებს უკვე იმას ეუბნებოდნენ: ჭამე, დოდოსავით ძლიერი რომ გახდეო. ვარდისუბნის ქუჩაზე, დოდო აბაშიძის მეზობლად ბევრი საზოგადო მოღვაწე ცხოვრობდა, მათ შორის, ქართული თეატრის კორიფეები: აკაკი ხორავა, ემანუილ აფხაიძე, მეტყველების პედაგოგი მალიკო მრევლიშვილი. სკოლის დამთავრების შემდეგ, მათი რჩევით, დოდო აბაშიძემ თეატრალურ ინსტიტუტში ჩაბარება გადაწყვიტა, თანაც მსახიობობა ხომ გენში ჰქონდა, მაგრამ გამოცდაზე ლექსი ისე ცუდად წაიკითხა, რომ კომისიის წევრები გაოცებულნი დარჩნენ. აკაკი ხორავამ იგი მაინც დატოვა ინსტიტუტში, დროებით, თავისუფალ მსმენელად. ინსტიტუტის პირველ კურსზე კი დოდო ერთადერთი იყო, ვინც მარჯანიშვილის სახელობის სტიპენდიას იღებდა. ომის მძიმე წლებში მაღაზიაში პურის გამყიდველად დაიწყო მუშაობა. ბევრი გოგონა იყო მაშინ ამ ახალგაზრდა, სიმპათიურ გამყიდველზე შეყვარებული, შემდეგ ვალები დაუგროვდა და მტვირთავად მოეწყო: კინოთეატრ „სპარტაკიდან“ „რუსთაველში“ კინოფირები გადაჰქონდა. როდესაც უცხო ენათა ინსტიტუტის სტუდენტი მარინა ახვლედიანი შეუყვარდა, მისი გულის მოსაგებად დოდომაც ამ ინსტიტუტში ჩააბარა. მართალია, სიზარმაცის გამო ერთი წლის შემდეგ გარიცხეს, მაგრამ მარინას სიყვარულს მაინც მიაღწია და მალე მისი მეუღლე გახდა. დოდოს სამსახიობო კარიერა დაიწყო საკურსო სპექტაკლით – „გამარჯვებულთა ღიმილი“. ეს იყო მისი ნათლობა, რომელმაც საშუალება მისცა, რუსთაველის თეატრის მსახიობი გამხდარიყო. 1952–1956 წლებში მან 7 როლი ითამაშა, მაგრამ შემდეგ თეატრს ზურგი შეაქცია და კინომ გაიტაცა. სწორედ კინოში მოხდა მისი ოსტატობის ხორცშესხმა. პირველი ეპიზოდური როლი ლეგენდარულ ფილმში „მაგდანას ლურჯაში“ ითამაშა, შემდეგ მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა მთავარ როლს ასრულებდა თუ ეპიზოდურს, მაყურებელი ეკრანზე მის გამოჩენას ყოველთვის აღფრთოვანებით ხვდებოდა. კინოში შესრულებული 50–ზე მეტი როლიდან საკავშირო თუ საერთაშორისო ფესტივალებზე პრიზით, „მამაკაცის როლის საუკეთესო შესრულებისათვის“ აღინიშნა მისი თამაში ფილმში „დიდი მწვანე ველი“.