როგორ იქმნება ნინა ვადაჭკორიას ნახატები მისგან დამოუკიდებლად და რატომ დაემსგავსა დროის მოკლე მონაკვეთში მისი სახლი მუზეუმს

ნინა ვადაჭკორია: ყოველთვის შემოქმედებითი ტიპაჟი ვიყავი. ბაბუას დამსახურებით, განსაკუთრებულად მიყვარდა ბუნება, ჩემში რომანტიზმი ჭარბობდა, ვწერდი ლექსებს და ასე შემდეგ. პროფესიით ფილოლოგი ვარ, მასწავლებლადაც ვმუშაობდი და 2001 წელს, ძალიან მოულოდნელად, სასაზღვროში მივედი. თითქოს, ჩემგან ძალიან შორს არის ეს საქმე, სამხედრო სტრუქტურა, მაგრამ რაღაც მხრივ, პიარი და ჟურნალისტიკა ახლოსაც იყო ჩემს პროფესიასთან. ამ სამსახურს ბევრი პლუსი ჰქონდა და დავთანხმდი. ჩავიცვი ფორმა და ოცი წლის განმავლობაში ვიმსახურე. ბოლოს, ვიცე-პოლკოვნიკი გავხდი. ახლა, როგორც მხატვარი, ვადანინი ვარ, მაგრამ ვიცე-პოლკოვნიკობის დროს ნინა ვადაჭკორია ვიყავი. ამ სამსახურში რომ დავიწყე მუშაობა, იმდენად მობილიზებული გავხდი დეტალებზე, თითქოს შემოქმედებითი ნატურა დავკარგე, ლექსებს ვეღარ ვწერდი. ვამბობ ხოლმე, რკინის კარი რომ მივიხურე, მუზებმა მეც მომიხურეს კარი-მეთქი. ამას ძალიან განვიცდიდი და ამ განცდებში ვიყავი მთელი ოცი წელი. ამ დანაკლისს მოგზაურობა და მუზეუმების დათვალიერება, კინო და თეატრიღა მივსებდა. პანდემიის დროს მეც სხვებივით მეტი დრო გამიჩნდა საკუთარი თავისთვის და შიგნით დალექილის ზედაპირზე ამოსვლის საშუალება მომეცა. ამ დროს, მარტო მე არა, ძალიან ბევრს გაეხსნა კოსმოსთან კავშირი. ყველაფერი 2021 წლის 7 იანვარს დაიწყო. ხარის წელი მოდიოდა და ბუნებრივია, რომ საახალწლო სამზადისის დროს მასზე ვფიქრობდი, მაგრამ შობამდე ორი დღით ადრე თავში სულ ხარის გამოსახულება მიტრიალებდა და მაფიქრებდა. ექვსი იანვრის საღამოს შობას შევხვდით, პატარა სუფრა გავშალეთ და 12 საათზე სანთლები დავანთეთ, ვისურვეთ შემოქმედი შემოსულიყო ჩვენში და უფალს კარი გავუღეთ. გათენდა 7 იანვრის დილა და ვგრძნობ, რომ საოცრად მინდა, დავხატო. მინდა, მაგრამ ხატვა არ ვიცი, ფანქარი და ფუნჯი ხელში არასდროს ამიღია, თუ არ ჩავთვლით სკოლაში ხატვის გაკვეთილებს. ჩემი შვილი ხატავდა ბავშვობიდან ჰობის დონეზე და მისთვის საღებავები და ტილოები მქონდა ნაყიდი. თუმცა, მაშინ ეს ტილოები საერთოდ არ გამხსენებია. ტორტის ყუთი ავიღე, ლამაზად გამოვჭერი და ხატვა დავიწყე. ყველას ეძინა, მე ვხატავდი. გამოსახულება ფურცელზე რომ გადმოდიოდა, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ამას მე არ ვაკეთებდი. არადა, ვუყურებდი, რომ ამას ჩემი ხელები ქმნიდა. ხარი დავხატე – ეს საოცარი შეგრძნება იყო. თითქოს, იმ ღამეს ჩემში შემოქმედი შემოვიდა, ჩემში ახალი ადამიანი დაიბადა – მხატვარი. როგორც ჩანს, შობის ღამეს დიდი გარდატეხა ხდება. ხატვა რომ დავასრულე და დავხედე, შოკში ჩავვარდი. მერე ჩემმა შვილმა მკითხა, რა ოცნება გაქვსო. ვუთხარი, ოცნება საერთოდ აღარ მაქვს, ჩემს თავს ისეთი რამ მოხდა, რაზედაც საერთოდ ვერ ვიოცნებებდი-მეთქი. ცხოვრება ასეთი ყოფილა, თურმე, ჩვენი ოცნებები არ არის საჭირო იმისთვის, რომ დიდი სასწაული გადაგვხდეს თავს. მაგრამ რით დავიმსახურე ამხელა სასწაული, არ ვიცი. ცამოწმენდილზე, შვიდ იანვარს, შობის დღეს იშვა იესო და იშვა ჩემში მხატვარი. ეს იმხელა სასწაული იყო, სიტყვებით ვერ აღვწერ. ეს დიდი აღმაფრენის, გაოცების, შემოქმედთან გაიგივების მომენტია. ვგრძნობდი, რომ 50 წლის ასაკში ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი გარდატეხა იწყებოდა. ჩემდა უნებურად, რაღაც დიადის წინაშე ვიდექი. უფალმა სრულიად ახალი გზა მიჩვენა.

– საკუთარი სახლის კედლები სავსე გაქვთ თქვენი ნამუშევრებით. ხუმრობდით, მარტო ჭერზე არ მაქვს ნახატებიო. დაიწყეთ და აღარ გაჩერებულხართ?

– წარმოიდგინეთ, გამოფენაზე სამას კვარდატულ ფართობში იყო ჩემი 80 ნახატი გამოფენილი. ჩემი სახლი 74 კვადრატულია და აქ 300 ნახატი მაქვს. მართლა მარტო ჭერზე არ მაქვს ნახატები, კედლები სავსეა, სახლი მუზეუმივითაა (იცინის). დავიწყე და წყვეტა არ მქონია. სულ შემოქმედებით წვას განვიცდი. თავიდან ღრუბლებად მოდიოდა ჩემი მუზები. მერე ნელ-ნელა იძენდა კონტურებს. ახლა უკვე ექსპერიმენტებზეც ვარ გადასული, კონკრეტული იდეებიც მაქვს, მაგრამ თავიდან, წელიწადსა და რამდენიმე თვის განმავლობაში, შესრულებულ ნახატებს მე „მოსულებს“ ვეძახი. ჩემი ნახატების 95 პროცენტი „მოსულია“, დანარჩენი 5 პროცენტი კი – საკუთარი თავის გამოწვევა. გადავწყვიტე, დამეხატა მხატვრები თავის პირველი ნახევრებით: ნიკალა და ელისაბედი, ლეონარდო და ფრანჩესკო, მოდილიანი და ჟანა.... ჩემი საყვარელი მხატვრები პირველ სიყვარულთან ერთად – ეს იყო ამ ნახატების იდეა, რომელზეც წინასწარ ვიფიქრე, მაგრამ ძირითადად, როგორც გითხარით, სულ „მოსული“ ნახატები მაქვს. ჩემს ექსპერიმენტებს „გარდამავალი გზა რეალურ და ირეალურ სამყაროს შორის“ დავარქვი.

– ეს რას გულისხმობს?

– „მოსულებს“ რასაც ვეძახი, მოდის და იხატება, მთელი ღამე კი არა, ზოგჯერ 72 საათი გადაბმულად ვხატავ. ეს უდიდესი სიამოვნებაა. გრძნობ, რომ შენში შემოქმედია შემოსული და რომ ასრულებ ხატვას, მერე ხედავ და ხვდები, რა არის ასახული ნახატზე და მასში რა სიგნალებია გადმოცემული. ამ პროცესს ძალიან დიდი ენერგია მიაქვს. თავიდან ვამბობდი, ნეტავ, ორმოცი ხელი მქონდეს და ერთდროულად ორმოც მოლბერტზე შემეძლოს ხატვა-მეთქი, იმდენად ძლიერად და ბევრი მოდიოდა. თითქოს შიგნით რაღაცამ ამოხეთქა და გინდა, ყველაფერი ერთად გადმოიტანო მოლბერტზე. არადა, მხოლოდ ორი ხელი გაქვს და ყველაფერს ერთად ვერ დახატავ. ამ დროს იმხელა აღმაფრენას განიცდი, რომ ემოციურად რთულია. რომ ვასრულებდი, შინაგანად თუ ფიზიკურად დასვენება მჭირდებოდა. თან, ხატვაც მინდოდა, მაგრამ ფიზიკურად აღარ შემეძლო, ახალი ენერგია მჭირდებოდა. ასეთ დროს გავუკეთე თავს გამოწვევა: ნინო, როცა „მოსულია“, მაშინ აღმაფრენით ხატავს, მაგრამ როცა თვითონ არ მოდის, ყოველგვარი ცოდნის გარეშე, მოდი, აბა, როგორ დახატავ იმას, რასაც ვერ ხედავ, რაც თავისით არ მოდის-მეთქი. პირველი ასეთი ნახატი რომ დავხატე, ეს ნამდვილი საოცრება იყო. სრულიად განსხვავებული წინამორბედებისგან. თითქოს, ჩემში ათი მხატვარი ზის. ეს ექსპერიმენტი ჩემთვის გარდამავალი ხიდივითაა რეალურ და ირეალურ სამყაროსთან დამაკავშირებელი. როცა „მოსულებს“ არ ვხატავ, ამ მომენტში ვისვენებ, ნელ-ნელა ვივსები ენერგიით. ძირითადად, ღამე იწყება ისევ ის, რასაც მე „მოსვლას“ ვეძახი. თავში ფერები მომდის და პირველ რიგში, ფონს ვქმნი, შემდეგ ეს ფერები ღრუბლების ფორმას იღებს და ტილოზე თანდათან ტიპაჟები ამოდიან. ფუნჯს ვიღებ და წამოსულ კონტურებს მივყვები. კონტურების შემდეგ იწყება სერიოზული გახსნა და მოგზაურობა. ამ დროს საოცრება ხდება. ჩათვალეთ, რომ ვარ ყველგან და იმავდროულად, არსად. მედიტაციაზე აღმატებული პროცესია. უკვე გამოსახული ფიგურები სხვა კარს გიღებენ, მათ ახალი ფიგურები მოჰყავთ.

– არ გეშინიათ, როგორც დაიწყო, ისევე უცებ არ გაქრეს ეს ყველაფერი?

– მიფიქრია ამაზე. ერთადერთი, რაც მჭირდება, უფლის წყალობაა. მე ყოველთვის მახსოვს, როგორ დავიწყე ხატვა. ყოველ ჯერზე პირჯვარს ვიწერ და მერე ვიწყებ. უფალს მადლობას ვეუბნები ამ სასწაულისთვის, თუმცა, არ ვიცი, რისთვის დავიმსახურე ამხელა თავისუფლება. მე ეს წყალობა მჭირდება, მაგრამ შიში არ მაქვს. რადგან უფალმა ეს გზა გახსნა ჩემთვის, მან ზუსტად იცის, რამდენი ხანი უნდა გაგრძელდეს ეს და როგორი განვითარება უნდა ჰქონდეს. მე მას ბოლომდე მივენდე. ამის გამო სამსახურიც დავთმე. ეს არ იყო პატარა ამბავი. ვიცე-პოლკოვნიკი რომ ხარ, არ არის ადვილი, უცებ ქუდი დაიხურო და წამოხვიდე, მაგრამ ზუსტად ასე გავაკეთე, რადგან ბოლომდე მივენდე უფალს. ჩემი გზა იქამდე გაგრძელდება, როდემდეც უფალი ჩათვლის, რომ მე ამის ღირსი ვარ.