როგორ გახდა თორღვა ერთ ღამეში პოპულარული და რა მტკივნეული პერიოდის გადატანა მოუხდა მას

თორღვა: დედა ძალიან კარგად მღერის და უკრავს. მიუხედავად იმისა, რომ პროფესიით ფიზიკა–მათემატიკოსია, სიმღერა ძალიან უყვარს და ალბათ, მისი დამსახურებაა, მეც რომ ასე შემიყვარდა. სამი წლის ვიყავი, სიმღერა რომ დავიწყე და იქიდან მოყოლებული ვმღერი.

– თუმცა, ბავშვობაში სპორტს უფრო დიდი ადგილი ეკავა, არა?

– სპორტსა და განათლებას. სპორტი ძალიან მიყვარდა, რაგბის ვთამაშობდი, მაგრამ ვიცოდი, რომ განათლებისთვის უნდა მიმექცია დიდი ყურადღება. კარგად ვსწავლობდი, თუმცა „დედიკოს ბიჭი“ არ ვყოფილვარ, არც „სკრიპკა“ (იცინის). კარგად ვსწავლობდი და კარგადაც ვერთობოდი (იცინის). მიყვარდა სწავლა, პოეზია და საერთოდ, ლიტერატურა. შენიშვნის მიღებას მერჩივნა, მიწა გამსკდომოდა და ჩავეტანე. თან დედა მასწავლებელი იყო და სწავლისადმი ჩემს პასუხისმგებლობას ეს კიდევ უფრო ზრდიდა. სკოლა, უნივერსიტეტი, სამსახური, კარიერაზე ზრუნვა – ამას ყოველთვის დიდ დროს ვუთმობდი და სიმღერა უფრო ჰობი იყო. მაშინ სიმღერაზე ფიქრი წარმოუდგენელიც კი იყო. სიმართლე რომ გითხრათ, ჩემს რაიონში დღესაც ძალიან ბევრმა არ იცის, რომ ზესტაფონიდან ვარ, ყველას მთიდან ვგონივარ და ვინც ბავშვობიდან მიცნობს, მათგან ხშირად მოისმენთ, არ მეგონა, თუ ასე კარგად მღეროდიო. გამომდინარე იქიდან, რომ სოფელში ვსწავლობდი, არ ვიყავი აქტიური. ამ მხრივ რეალიზების საშუალება იქ ნაკლებად იყო. 17 წლის ვიყავი, რაიონში მუსიკალურ წრეზე სიარული რომ დავიწყე და სცენაზე დავდექი. მერე უნივერსიტეტში სწავლის გასაგრძელებლად თბილისში გადმოვედი და რეალურად მაშინ დაიწყო ჩემი მუსიკალური კარიერა, როდესაც სამართალზე ჩავაბარე.

– ყველა სიმღერით გიცნობთ და ბევრისთვის ეს უცნაური სიურპრიზი იქნება – რა შუაშია სამართალი?

– თან, სისხლის სამართალი (იცინის). არ ვიცი, მაშინ ინტერესი მქონდა. ვიცოდი, რომ სადღაც უნდა ჩამებარებინა. ფილოლოგიურზე ვფიქრობდი, რადგან მიყვარს ეს პროფესია, მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ ბავშვებთან ურთიერთობაც მიყვარს ერთ ადგილას ტრიალი, თითქოს, საჩემო არ იყო. თეატრალურზეც ვფიქრობდი, მაგრამ რატომღაც, გადავიფიქრე. სად სად და სამართალზე ჩავაბარე ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში.

– სტანდარტებიდან ამოვარდნილი სტუდენტი ყოფილხართ.

– თან, ძალიან ამოვარდნილი ვიყავი, არა მგონია, სამართლის ლექციაზე ვინმე გიტარითა და ფანდურით დადიოდეს (იცინის). თუმცა, არასდროს მიმუშავია ამ მიმართულებით, არც დიპლომი ამიღია. დარჩა პროფესიად, რომელიც ინტერესის გამო შევისწავლე.

– კიდევ იყო პროფესია, სამართლისგან განსხვავებით, არც ისე პოპულარული.

– კი, ამზომველ-გეოდეზისტის პროფესია (იცინის). სხვათა შორის, ძალიან ცუდია, რომ ეს პროფესია პოპულარული არ არის. თუ ხაზვა და მათემატიკა გიყვარს, ნამდვილად საინტერესო საქმეა,. ფინანსურადაც საკმაოდ შემოსავლიანია და თან, მოთხოვნადი პროფესიაა. არ არის აუცილებელი, ყველა ეკონომისტი და იურისტი იყოს.

– 17 წლის ასაკს უკავშირდება პირველი ნაბიჯები მუსიკალურ სამყაროში. როგორ გაიზარდა მასშტაბები?

– როგორც ვთქვი, გარდამტეხი პერიოდი თბილისში ჩამოსვლა და სტუდენტობა იყო. ხშირად იმართებოდა საქველმოქმედო საღამოები, უნივერსიტეტშიც ბევრი აქტივობა იყო და მეც ძალიან აქტიური ვიყავი. სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი, ყოველთვის ყურადღების ცენტრში ვექცეოდი. მაშინ შევქმენით პირველი ტრიო „კოპალა“ და კონცერტზე ერთი ორი გამოჩენის შემდეგ უკვე ყველა გვითხოვდა. მერე იყო პირველი ბენდი, მაგრამ დიდი არაფერი გამომივიდა. იმ ეტაპისთვის მუსიკოსებად ვერ ვივარგეთ (იცინის). იყო ჩავარდნაც და შემდეგ დაიწყო ქუჩის მუსიკა, ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული პერიოდი. რუსთაველის 16 ნომერთან განსაკუთრებული მოგონებები მაკავშირებს. ერთ დღესაც, დავიძინე, გავიღვიძე და მივხვდი, რომ ძალიან პოპულარული ვიყავი. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ვინმე ჩემთან მოვიდოდა და ფოტოს გადაღებას მთხოვდა, მაგრამ ზუსტად ასე მოხდა. შოკირებული ვიყავი, ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა, თურმე აფეთქდა სოციალური ქსელი ჩემი სიმღერით.

– როგორი აღმოჩნდა ახალი ეტაპი – ხალხის სიყვარული და პოპულარობა?

– დაბნეული დავდიოდი. გამოვიდა, რომ ჯერ პოპულარობა მოვიდა და მერე მომიწია ძალიან ბევრი შრომა. არ მინდოდა, იმედები გამეცრუებინა ადამიანებისთვის, რომლებმაც ძალიან მარტივად შემიყვარეს. რამდენჯერმე სხვისი, მათ შორის ბევრისთვის უცნობი ავტორების, სიმღერები ვიმღერე. ჩემი სიმღერები ყოველთვის უკანა პლანზე მქონდა გადაწეული. საკუთარი სიმღერის შესრულების პროცესი კი მომწონს, მაგრამ მათ დღემდე ვერ ვუსმენ, არ მომწონს ჩემი ხმის მოსმენა და ამიტომ. სხვის სიმღერებს ყოველთვის ჩემსაზე წინ ვაყენებდი. ისე მოხდა, რომ როცა ეს სიმღერები პოპულარული გახდა, ზოგმა სხვანაირად აღიქვა, ჩემი მისამართით ამბობდნენ – პოპულარული გახდა ჩემი სიმღერებითო. თუ ასეა, კარგი-მეთქი, ვთქვი და ამის შემდეგ გადავწყვიტე, ჩემი სიმღერები მემღერა. ახლა „იუთუბის“ თუ გადახედავთ, უმრავლესობა ჩემი საავტორო სიმღერაა და რა ვიცი, ესეც პოპულარულია. თურმე, მარტო სიმღერებში არ ყოფილა საქმე. თუ სხვისას ვასრულებ, მხოლოდ და მხოლოდ საავტორო უფლებების დაცვით.

– პირველი სიყვარული და ამ გრძნობასთან დაკავშირებული პირველი მძაფრი შთაბეჭდილება გავიხსენოთ.

– როგორ არ მიყვარს ამაზე საუბარი... ჩემი პირველი შვილის – თაიას დედა, ჩემი პირველი მეუღლე, რომელმაც შეძლო ის, რომ ძალიან ბევრი სიმღერა დამეწერა, ბედნიერიც და ძალიან მტკივნეულიც. ჩვენი ურთიერთობა დასრულდა და არც ისე მარტივად. ძალიან ცუდად ვიყავი, ამ პროცესს დიდი ტკივილი ახლდა თან და სიმღერებიც დაიწერა. ამ ეტაპისთვის საერთოდ სხვაგან ვარ. ორიენტირებული ახალ ურთიერთობაზე, მეორე შვილზე, პირველთან ერთად, ოჯახზე, კარიერაზე, ახალ სიყვარულზე, მასთან დიდი დროის გატარებაზე და ძველი შეცდომების არგანმეორებაზე.

– ახალი სიყვარული როგორ დაიწყო?

– ყველაფერი თავისთავად მოხდა, იმდენად თავისთავად, რომ გააზრებაც ვერ მოვახერხე. დღემდე ვერ ვხვდები, ჩემს თავს რა ხდება (იცინის). ვხვდები, რომ ძალიან შეყვარებული ვარ. თუმცა, არ მიყვარს გაურკვევლობა, არადა, დაბნეული დავდივარ (იცინის). ცუდი ის არის, რომ ჩემი გადარბენების გამო ვეღარ ვახერხებ ოჯახთან დიდი დროის გატარებას, რის გამოც გული მწყდება. თუმცა მათთვის და მათთან ერთად, ალბათ, ბევრ რამეს შევძლებ.

– მეუღლეს სიმღერით ანებივრებთ?

– თქვენ დაგისვამთ კითხვას – ჩემნაირი რომ სახლში გყავდეთ და დილით, შუადღისით და საღამოთი რაღაც სიმღერებს ღრიალებდეს, კიდევ მოგინდებოდათ მოსმენა? დამიჯერეთ, მეზობელიც რომ იყოთ, არ მოგინდებოდათ (იცინის). თან, როცა ოჯახში თვეების ბავშვია და ძირითადად, იმაზე ხარ ორიენტირებული, ისიც დააძინო და შენც დაიძინო. ძილის დრო რომ გაქვს და ამ დროს შენი ქმარი, თან, როხროხა ხმით რაღაცას ხავის, რომანტიკული იქნებოდა? (იცინის).

– ყველაფერი გასაგებია, გადავიდეთ შემდეგ კითხვაზე – როგორც ვიცი, თქვენს ცხოვრებაში დიდი ადგილი უჭირავს რწმენას.

– მგონია, რომ რწმენას ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დიდი ადგილი უჭირავს. მე ჩემებურად მწამს, ჩემი ღმერთი მყავს. ხანდახან იმასაც მეუბნებიან, არ არის ეგრე, ნუ ეძმაკაცები ღმერთსო, მაგრამ მე ვეძმაკაცები და რა გავაკეთო, ისიც მეძმაკაცება. ძალიან კარგი ურთიერთობა გვაქვს ერთმანეთთან და ძალიან კომფორტულად ვგრძნობ თავს, როცა მას ველაპარაკები. ხშირ შემთხვევაში, ძალიან ბრმად მორწმუნეები ვართ. როდესაც გაიაზრებ, რისი გწამს, როდესაც ქრისტე გყავს ყველაზე დიდ მაგალითად და მის გზას შეისწავლი, მერე ყველაფერი მარტივდება. ბავშვობიდან მქონდა კითხვები, იმ ასაკიდან, როცა რაღაცების გააზრება დავიწყე და ყველაფერს ჩემს მოძღვარს ვეკითხებოდი. მერჩივნა, პასუხები მეძია, ვიდრე ბრმად მექნია თავი. სტიქარიც ვატარე. ნელ-ნელა, დროსთან ერთად გაძლიერდა ჩემში რწმენა.

– ღმერთი რთულ პერიოდებშია „თავშესაფარი“ თუ მუდმივად გახსოვთ მისი არსებობა?

– სიმართლე რომ გითხრათ, რთულ პერიოდებში ნაკლებად მახსენდება. ასეთ მომენტში მხოლოდ პრობლემებსა და მათი მოგვარების გზებზე ვფიქრობ. ძირითადად, ასეა ხოლმე – „ღმერთო, რა ბედნიერი ვარ, ღმერთო, რა კარგი და მშვენიერია ირგვლივ ყველაფერი“. ანუ, როცა ბედნიერი ვარ, ასეთ დროს უფრო მახსენდება და „ვაის და ვუის“ დროს – ნაკლებად. მე არ მეზარება ბრძოლა. ბოლო დროს მეტ-ნაკლებად მარტივად გადამაქვს რაღაცები და მას აღარ ვაწუხებ წუწუნით. დაიღალა, ხომ ვამბობ, ჩემი ძმაკაცია-მეთქი (იცინის). მისი მადლიერი ვარ ყველაფრის გამო და მე იმას ვაკეთებ, რაც შემიძლია.