ვინ აუკრძალა ანი გიუნტერის ოჯახში გოგონებს ტირილი და რა არის ტელეწამყვანის ერთადერთი სადარდებელი

ანი გიუნტერი: ჩემს დაბადების დღეს დღესასწაულს ვერ დავარქმევ, ჩემს შემთხვევაში ეს ფესტივალია (იცინის). ამ ტრადიციას საფუძველი 2017 წელს დაედო. თუმცა, მაშინ პირველ ივნისამდე ვაქრობდი ტორტს (იცინის). 2017 წელს დაბადების დღის აღნიშვნა ორი დღით ადრე, ათ მაისს დავიწყეთ. ზოგ მეგობარს მერე არ ეცალა და აქედან გამომდინარე, ორი დღით ადრე შევხვდით, მეორე დღეს თანამშრომლებთან ერთად აღვნიშნე და მესამე დღეს, დილის ეთერში შემოვარდნენ ჩემი მეგობრები, მათ შორის ბარიტონი მიშა ქირია, რომელიც უცხოეთში მოღვაწეობს, დათუნა ალადაშვილთან ერთად. „გიუნტერ, გილოცავ“ გამიქსეს ცნობილი საოპერო არიის მოტივებზე და მთელი დილა მიმღეროდნენ (იცინის). ჩემმა მეგობარმა ვიკა კალანდიამ, დაახლოებით, ოცდაათი მეგობარი შემიკრიბა და მომაკითხეს ბუშტებითა და ტრანსფარანტებით. მიშა ქირია უნდა ჩამძვრალიყო საგანგებოდ მომზადებულ ტორტში, მაგრამ მიშა მინიმუმ 120 კილოგრამს იწონის და ვერ გამოვიდა ეს ამბავი (იცინის). ბოლოს ჩემი შვილები ამოხტნენ იქიდან და ჩემთვის ეს იყო წარუშლელი ემოციები, სიხარულისგან ვბღაოდი. როგორ უნდა უყვარდე ამდენ მეგობარს, რომ სამსახური მიატოვონ ან დააგვიანონ და ასეთი დღესასწაული მოგიწყონ ტრანსფარანტებზე წარწერით: „საუკეთესო დედა“, „ულამაზესი ანი“ და ასე შემდეგ. ჩემი დაბადების დღე მიტინგი გეგონებოდა (იცინის). სტუდიაში დავრჩით და „12-იანი კურიერი“ რომ დაიწყო, ჩვენ კიდევ ვმღეროდით და ვცეკვავდით. საღამოსაც გავაგრძელეთ მხიარულება, მეორე დღეს „ჩცდ-ის“ მეგობრებთან ერთად ვიზეიმე, 15-ში კიდევ განსხვავებულ გარემოში აღვნიშნე და ფაქტობრივად, ყოველდღე ვიხდიდი დაბადების დღეს (იცინის).

– უკვე შემხვდა ნიუსები ანის დაბადების დღის კვირეულზე...

– მინდა, რაც შეიძლება, მეტ ადამიანს გავუზიარო სითბო და სიყვარული. თუ ვინმეს გამორჩა ჩემი დაბადების დღე ან ვერ მოვიდა, კი არ ვიბუტები, მერე ცალკე აღვნიშნავ მათთან ერთად. დარწმუნებული ვარ, რომ ყველას სურს ჩემ გვერდით ყოფნა. რატომ დაპატიჟებ ისეთ ადამიანს, ვისაც მოსვლა დაეზარება? მე დარწმუნებული ვარ ჩემი მეგობრების სიყვარულში და გული რომ არ დასწყდეთ, თუ იმ დღეს ვერ ახერხებენ, მე ვეუბნები, რა პრობლემაა, თქვენ მხოლოდ დღე აარჩიეთ (იცინის). მთავარი ხასიათია და არა მხოლოდ დაბადების დღეზე. ერთხელ, აგვისტოში ახალი წელი მოვაწყვე. ისეთი პერიოდი მქონდა, როცა სტიმული მჭირდებოდა ახალი ცხოვრების დასაწყებად.

მეგობარს ვუთხარი, მოდი, ყველანაირი წყენა დავივიწყოთ და ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ-მეთქი. ამიტომ, აგვისტოში სიონში ჩავიტანე თოვლის ბაბუები, ნაძვის ხე და სათამაშოები. იქ ისე ყინავდა, მართლა იყო ზამთრის განწყობა და ასე ლამაზად აღვნიშნეთ ახალი წელი აგვისტოში. ბავშვების სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. არ მახასიათებს სტერეოტიპული აზროვნება. არასდროს მაქვს რაღაც განსაკუთრებულის მოლოდინი. არ ვფიქრობ, რომ ვინმე დარეკავს, ვინმე გამოჩნდება და ეს რომ მოხდება, მერე ვიგრძნობ თავს კარგად. ერთადერთი, რასაც ვერ შევცვლიდი, ეს ჩემი სამყაროში მოვლინება იყო. რადგან დავიბადე, აწი მე ვიცი, ვტკბები ყველა მომენტით (იცინის). პასუხისმგებლობა საკუთარ ბედნიერებაზე მე მაქვს აღებული. ბავშვობიდან ვფიქრობდი, რა ბედნიერი ვარ, რომ დავიბადე და ისეთი ვარ, როგორიც ვარ. დედამ 42 წლის ასაკში გამაჩინა, მოულოდნელი სიხარული ვიყავი და ვფიქრობდი და ვფიქრობ, რომ თავიდანვე გამიმართლა. თუ მუდმივად რაღაცას მოელი, აუცილებლად გაგიცრუვდება იმედი: ვიღაც დააგვიანებს, ვიღაც არ მოგილოცავს, ვიღაც არ მოვა, ამიტომ ყოველთვის რაღაც დაგაკლდება.

– გარშემო არსებული უსიამოვნებების იგნორირებას როგორ ახერხებ?

– ჩემი არჩევანია, გავბრაზდები თუ არა, მაგალითად, ვიღაცის წამოძახილზე ქუჩაში. ადამიანს შეუძლია, ყველაფერი წამართვას, მაგრამ არჩევანს და იმას, თუ როგორი რეაქცია მექნება მე ამაზე, ვერავინ წამართმევს. ვიღაც შეიძლება, მოვიდეს და უშვერი სიტყვებით მლანძღოს, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ის თავისას მიაღწევს. ჩემი არჩევანია, მე როგორ ვუპასუხებ, მივიღებ თუ არა. თუ ადამიანი მუდმივი წუწუნით იმის შესახებ, თუ როგორი უბედურია, იღებს ენერგიას ან შესაძლოა, დახმარებასაც მეგობრებისგან, ესეც მისი არჩევანია. მე ადამიანებს არაფერს ვუშლი. ადამიანს თუ უნდა, უბედური იყოს, ვერავინ დაუშლის. ვიცნობ ადამიანებს, რომლებიც მუდმივად წუწუნებენ, მეც ვხედავ და ისინიც აღიარებენ, რომ ასე უფრო ადვილია, ასე უფრო ნაკლებად სჭირდებათ ხელის განძრევა, ასე უფრო ეხმარებიან და კითხულობენ – ასე რომ, ყველაფერი ჩვენს არჩევანზეა.

– ასაკის მატების გამო დაბადების დღეს განცდები ახლავს?

– მართლა არ მახსოვს ჩემი ასაკი. თუ ვაქცევ ამას ყურადღებას, მხოლოდ მაშინ, როცა ვინმე მეუბნება, რომ საერთოდ არ მეტყობა. ძალიან გულწრფელად ვამბობ, რომ მსგავსი განცდა წამითაც არ გამივლია გულში. გარემოცვაში ძალიან ბევრი ასაკით ჩემზე უმცროსიც მყავს და ბევრი უფროსიც, დიდთან დიდი ვარ და პატარასთან – პატარა. სხვაობას ვერცერთთან ვერ ვგრძნობ.

– საჩუქრები...

– ყველა საჩუქარი ძალიან ძვირფასია, თუმცა ყველაზე მთავარი ჩემთვის მათი სიყვარულია. სხვათა შორის, ამ დღეს უამრავი ყვავილი მივიღე და ვხუმრობდი, ქალს მხოლოდ ერთი სადარდებელი უნდა ჰქონდეს – ყვავილების ფურცლების ალაგება-მეთქი (იცინის). იმ დღეს დავიჭირე ჩემი თავი, რომ მართლა მხოლოდ ამაზე ვდარდობდი. იმიტომ კი არა, რომ მეტი პრობლემა არ არსებობდა, იმიტომ, რომ იმ მომენტში იმით ვიყავი მოცული. იაპონელებს აქვთ გენიალური ფრაზა – „რეცხავ ჭურჭელს? გარეცხე ჭურჭელი“. იმ მომენტში, როცა ყვავილებს ვუვლიდი, მხოლოდ ყვავილებზე ვფიქრობდი და სხვა სადარდებელი მართლა არაფერი მქონდა და ჩემს თავზე გამეცინა. პრობლემებზე რომ დაიწყო ფიქრი, დღესასწაულის ნაცვლად პანაშვიდზე გადავალთ ყვავილებიანად, მაგრამ, მთავარია, რაზე გაქვს აქცენტი. რაზეც აკეთებ აქცენტს, იმას კვებავ საკუთარი ენერგიით.

– სუფრა, კერძები, სახლის მორთვა, გამოგდის?

– ჩემს სუფრაზე, ყოველდღიურადაც და დღესასწაულზე – მით უმეტეს, სერვირებას განსაკუთრებულ ყურადღებას ვაქცევ, მიყვარს სუფრის გაფორმება და არა მხოლოდ საკვებით. საკვების მომზადება კიდევ უფრო მიყვარს და კარგადაც გამომდის. სხვათა შორის, მამა იყო არაჩვეულებრივი მზარეული. ყველა ჩემს დაბადების დღეზე მამა აცხობდა ტორტს. ძალიან განათლებული და მრავალფეროვანი ინტერესების მქონე ადამიანი იყო და კულინარიითაც გახლდათ გატაცებული. კაცს ყოველთვის შეუძლია თავის წვლილის შეტანა ამ პროცესში. მაშინ ამას ვერ ვიაზრებდი, მაგრამ ახლა ვხვდები, რომ მაშინ ეს უცხო ხილი იყო, რადგან კაცები სამზარეულოში ნაკლებად ტრიალებდნენ. ჩვენს ოჯახში არასდროს ყოფილა გაყოფილი ქალისა და კაცის საქმეები. მხოლოდ ეს არა, მამა შვიდი წლით პატარა იყო დედაზე და არც ასაკობრივი სხვაობა იყო პრობლემა – სიყვარულში და სიურპრიზებით სავსე გარემოში გავიზარდე. სხვათა შორის, მას ჩემი შვილი ჰგავს. დღეს ტიროდა და მეუბნება, დედა, შენ არ მომაქციო ყურადღება, მეტირება და გამივლისო. ფანჯრებს ვწმენდდი, მოვიდა და მითხრა: მაჩვენე, როგორ უნდა, მაინტერესებსო. მერე თავის დას დაუძახა და აჩვენა, იმან უთხრა, ეს ბიჭის საქმეაო? მერე რა, მე დედას გახარება მინდაო, უპასუხა. რაღაც რომ გაფუჭდა, ამოიღო თავის დაგროვებული ფული და დადო. ერთია გენეტიკა და მეორე – ბუნება, ეგეთია და ამას ვერ წაართმევ. მისთვის მთავარია, სხვამ არ ინერვიულოს და ყველაფერს თავის თავზე იღებს – დისასაც და დედისასაც. ორივეს გვეკრძალება ტირილი, ოჯახში გოგონებისთვის დანარჩენი ყველაფერი დასაშვებია.

– ასეთი მამის შემდეგ, ქართველ, ცოტა სხვა მენტალიტეტის მქონე კაცებთან შეჯახება, არ იყო რთული?

– მე ჩემი რეალობა მქონდა შექმნილი და როცა დარწმუნებული ხარ, რომ ყველა კაცი მზრუნველი და მოსიყვარულეა, შენ გამო ბევრი რამის გაკეთება შეუძლია, ასეც ხდება. მე ვფიქრობ, რომ ჩვენ ზუსტად ისეთ ადამიანებს ვიზიდავთ, როგორებადაც წარმოგვიდგენიან ისინი. ადამიანი, რომელიც გამუდმებით იმეორებს, რომ ყველა კაცი მოღალატეა, იმას გვერდით აუცილებლად ეგეთი ეყოლება. ჩემ გვერდით კი ყოველთვის იქნება ყველაფრით გამორჩეული, იმიტომ რომ სხვანაირი ვერ წარმომიდგენია.

P.S. გამოყენებულია ანა კოსტომაროვასა და მაკო ფოლადაშვილის ფოტოები.