რა საჩუქარი გაუკეთა სალომე კოკუაშვილმა საკუთარ თავს დაბადების დღისთვის და როგორ გადაურჩა ის მალდივებზე დაჭერას

სალომე კოკუაშვილი: ამერიკის მონახულებაზე დიდი ხანი ვოცნებობდი. ვიზის აღების ძალიან მეშინოდა და როგორც ბევრს, მეც რამდენიმეჯერ მითხრეს უარი. ბოლოს, როგორც იქნა, მივიღე ვიზა და მაშინვე დავგეგმე ერთთვიანი მოგზაურობა. გადავწყვიტე, სხვადასხვა შტატი მომენახულებინა და ბავშვობის ყველა ოცნება ამესრულებინა. პირდაპირ ვიტყვი, რომ ზამთარში ნიუ-იორკში მოგზაურობა ძალიან ცუდი იდეა იყო, რადგან ძალიან ცივა, მაგრამ რადგან 12 თებერვალს მაქვს დაბადების დღე და ყოველ წელს ვცდილობ, ამ დღეს ჩემს თავს განსაკუთრებული საჩუქარი გავუკეთო, წელს გადავწყვიტე, ამერიკაში მოგზაურობა მეჩუქებინა.

– როგორი გამოვიდა წლევანდელი დაბადების დღე?

– ძალიან დასამახსოვრებელი. ისეთი, როგორსაც ვიმსახურებ (იცინის). ამერიკაში მე და ჩემი დაქალი წამოვედით, ჩვენი ერთ-ერთი დაქალი ნიუ-იორკში ცხოვრობს და მასთან დავრჩით. მერე ლოს-ანჯელესში გადავედით და რამდენიმე დღე იქ ვიყავით. შემდეგ მაიამი და ბაჰამის კუნძულები მოვინახულეთ. მაიამიდან კრუიზი ავიღეთ და ძალიან ვისიამოვნეთ.

– ამერიკამ გაგიმართლა მოლოდინები?

– მხოლოდ ნიუ-იორკში ცივა, ლოს-ანჯელესში გაზაფხულია, მაიამიში – ზაფხული, ამიტომ ნიუ-იორკის გარდა, ყველგან კარგი იყო. მე ძალიან მცივანა ვარ, თორემ ზოგს შეიძლება იქაც ძალიან ესიამოვნოს. ამინდის გამო ნიუ-იორკში ვერ მოვახერხე, ყველაფერი მენახა, რაც მინდოდა, მაგრამ სხვა დროს მოვახერხებ. სხვა შტატებში არაჩვეულებრივი დრო გავატარე.

– ამერიკაში ყოფნას კიდევ ერთი კარგი ამბავი დაემთხვა, პროფესიული კუთხით.

– ასე მოხდა, მაგრამ ამის გამო ძალიან დამწყდა გული. ფილმმა, რომელიშიც მეც ვთამაშობ, ამერიკაში საკმაოდ მნიშვნელოვანი ჯილდო მიიღო. მე ნიუ-იორკში 31 იანვარს მივფრინავდი. ამ ფილმის პირველი კინოჩვენება 20-ში უნდა ყოფილიყო. ეს მანამდე რომ მცოდნოდა, სანამ თვითმფრინავის ბილეთებს შევიძენდი, აუცილებლად შეცვლიდი თარიღს, რომ პირველ ჩვენებას დავსწრებოდი. ასე, ალბათ, გული არაფერზე დამწყვეტია. ორი დღით ადრე რომ ჩავფრენილიყავი, პირველად ჩვენებას დავესწრებოდი. როცა ჩვენს ფილმს რამდენიმე ჩვენება ჰქონდა, მე უკვე მაიამიში ვიყავი გადასული. საბოლოო ჯამში, ფილმი ექვს სხვადასხვა ნომინაციაზე იყო წარდგენილი. ეს ფილმი გახლავთ „გუდიანი კაცი“, რომელიც ზაზა კავთუაშვილმა რვა წლის წინ გადაიღო. მისი მთავარი მიზანი იყო, ადამიანები რეალურ ძალადობაზე დაეფიქრებინა. ყველასთვის შეეხსენებინა, რომ ძალადობა მაინცდამაინც ადამიანის აჩეხვას არ ნიშნავს, რომ ძალადობის უამრავი ფორმა არსებობს და ეს ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში ისე ხდება, რომ ადამიანები ვერც კი ვაცნობიერებთ. ფილმში იმდენად კარგი მესიჯია ჩადებული, რომ ამერიკის ერთ-ერთი კინოაკადემიის ჯილდოც დაიმსახურა, რაც ძალიან საამაყოა. ძალიან მწყინს, რომ ჯილდოს აღების დროს იქ არ ვიყავი. თუმცა, სიამაყით ვივსები, იმიტომ, რომ ამ ფილმში პატარა წვლილი მეც შევიტანე.

– მოგზაურობა ძალიან გიყვარს...

– ჩემთვის მოგზაურობა ყველაფერია. ყოველი მოგზაურობის დროს, თითქოს, შენში რაღაცები იცვლება, იზრდები, ვითარდები, უფრო მეტად აფასებ, რაც გაქვს და ხვდები, რა გინდა, გქონდეს. სხვადასხვა კულტურის ადამიანებს ხვდები, მდიდარს თუ ღარიბს, ბედნიერს თუ უბედურს, სხვა ფასეულობებით აფასებ და ეს ყველაფერი განსხვავებულად გაგრძნობინებს თავს.

– ქვეყანა, რომელმაც შენზე დაუვიწყარი შთაბეჭდილება მოახდინა...

– ჩემთვის ყველაზე გარდამტეხი იყო, როდესაც პირველად მალდივებზე წავედი და ზვიგენებთან ერთად ვიცურე. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ისეთი თავისუფლების შეგრძნება, როგორიც მაშინ, წყალქვეშ განვიცადე, არასდროს მქონია.

– შიში?

– ნული (იცინის). ეს იყო შეგრძნება, რომ მე თავისუფალი ვარ. სიმსუბუქის, ბედნიერებისა და აღფრთოვანების შეგრძნება – ყველაფერი ერთად განვიცადე.

– როგორც ვხვდები, ექსტრემი გიზიდავს.

– კი, ძალიან მიყვარს (იცინის). ვცდილობ, ყველა მოგზაურობაში მქონდეს ექსტრემალური თავგადასავალი – ხან პარაშუტით გადმოვხტები, ხან დაივინგით ჩავდივარ, ხან ჩაძირულ გემს ვეძებ... ცოტათი სახიფათო თავგადასავლები მომწონს. საკუთარი თავის დაძლევისა და შიშების გადალახვის შეგრძნება მიყვარს და მეამაყება.

– სადმე რეალურად სახიფათო მდგომარეობაში აღმოჩენილხარ?

– მე რომ შემშინებოდა, ეგეთი მდგომარეობა არ მახსენდება. მალდივებზე რომ ვიყავი, სერიოზულ ჩხუბში მოვყევი. მე გამშველებელი ვიყავი, მაგრამ ხომ იცით, გამშველებელს ყველაზე მეტი ხვდება. კინაღამ დამიჭირეს. ქართულ ჯგუფთან ერთად ვიყავი. ყველაფერი იქიდან დაიწყო, რომ ერთ-ერთი ბიჭი დათვრა. გვერდით სხვა მთვრალი ტურისტები იყვნენ და ვიღაც გოგოს გამო ჩხუბი დაიწყეს. ჩხუბი რომ დაიწყეს, პირველმა მე დავინახე და შუაში მომიწია ჩადგომა (იცინის). ამას ისიც დაემატა, რომ ჩვენმა მეგობარმა იახტაზე ფეხი იტკინა და დანარჩენებმა საავადმყოფოში წაიყვანეს. შესაბამისად, მე დავრჩი ამათთან ერთად. იძულებული გავხდი, დამერეკა, გვიშველეთ, გვცემენ-მეთქი.

ძალიან სახალისოდ მახსენდება ეს ამბავი, მაგრამ იმ წუთას სასაცილო ნამდვილად არ იყო. კაბა შემომეხა, ნიჩაბი ჩამარტყეს, მაგრამ დავბლოკე, ჩხუბიც ვიცი, ეგრე კი არ არის? (იცინის) ეს ბიჭი, ვინც ჩვენთან ერთად იყო, ბოქსიორია და იქაური მაგრად სცემა. ამიტომ მოვყევით შარში. ადგილობრივი ძალიან დაზიანდა, სამართალდამცავებიც ჩერთნენ – პოლიცია მოვიდა, წაგვიყვანეს. ყველაზე უარესი კი ის იყო, რომ მთელ ჯგუფს, 16 კაცი ვიყავით, დილის ექვს საათზე ვეშაპებთან ცურვის ტური გვქონდა აღებული. ეს ყველაფერი დროში ისე გაიწელა, რომ დილის 4 საათზე ძლივს მივაღწიეთ სასტუმროში. მივედით დაქანცულები და მე ვაცხადებ, არ დაგავიწყდეთ, ორ საათში ვეშაპებთან ცურვა გვაქვს, არავინ იცის, კიდევ როდის ჩამოვალთ აქ და ამ შანსს ვერ დავკარგავთ-მეთქი.

– რამდენად ხშირად მოგზაურობ და უკვე ხომ არ გეგმავ შემდეგ მოგზაურობას?

– შემდეგი მოგზაურობა უკვე დაგეგმილი მაქვს, ბალიზე მინდა წასვლა (იცინის). შარშან პირველად ვიდექი სერფინგის დაფაზე და მინდა, კარგად ვისწავლო, რისთვისაც ბალი ძალიან კარგი ადგილი მგონია. მე ვარ ადამიანი, რომელიც არ შეჭამს, არ ჩაიცვამს, არ დაისხამს სუნამოს და მთელ თავის შემოსავალს მოგზაურობისთვის გამოიყენებს. ეს ემოციები ყველაფრად მიღირს და ყველაფერს მირჩევნია. აუცილებელ ხარჯებზეც ვერ ვიტყვი უარს, მაგრამ ძვირად ღირებულ ჩანთას და ფეხსაცმელს მოგზაურობას ვარჩევ. მირჩევნია, მთელი ჩემი შემოსავალი გადავდო იმისთვის, რომ წელიწადში, მინიმუმ, ორჯერ ჩემს თავს დაუვიწყარი მოგზაურობა ვაჩუქო.