მარიკა ბაკურაძე: ძალიან დამღლელია, იყო ძლიერი ქალი

მარიკა ბაკურაძე: 16 წლის ვიყავი, პირველად რომ მომეწონა ბიჭი. შორიდან დავინახე, სახეზეც არ შემიხედავს, მაგრამ გადავწყვიტე, რომ მომწონდა (იცინის). აღმოჩნდა, რომ იმასაც მოვეწონე და რამდენიმე თვე ვეპრანჭებოდით ერთმანეთს, რუსთაველზე ვსეირნობდით ხოლმე. მერე ამ განწყობამ თავისით გადაგვიარა. ჩემს ცხოვრებას რომ ვაკვირდები, ვხდები, რომ განწყობა განაპირობებს განცდებს. განწყობა კი რაღაცამ უნდა გამოიწვიოს, ეს შეიძლება სულ არ იყოს იდეალური გარეგნობა, ჩემს გემოვნებაზეც არ მაქვს ერთი კონკრეტული პასუხი – რამდენჯერაც მომწონებია, იმდენჯერ ერთმანეთისგან განსხვავებული ადამიანი ყოფილა. მე და ჩემი ყოფილი ქმარი უკვე უნივერსიტეტში, სტუდენტობის დროს, დავმეგობრდით და გარკვეული დროის შემდეგ, ჩვენი მეგობრობა სიყვარულში გადაიზარდა. ამ შემთხვევაშიც განწყობა იყო გადამწყვეტი. ვახომ პირველად რომ მითხრა, მიყვარხარო, მე ვუპასუხე, ალბათ, მეც-მეთქი. წლების განმავლობაში მაძახებდა ამ „ალბათს“ (იცინის). რეალურად, რომ დავფიქრდი, მივხვდი, რომ ის იყო ჩემი ყოველდღიურობა, ჩემი ყველაფერი და ალბათ, მეც მიყვარხარ, აბა, სხვა რა გამოდის-მეთქი, ეს ვიგულისხმე.

– თუმცა, ეს პირველისგან განსხვავებით არ ყოფილა ერთი შეხედვით გაჩენილი გრძნობა.

– არა, ეს გრძნობა ურთიერთობამ განაპირობა. თავიდან ძმაკაცები ვიყავით. იმდენად კარგი ძმაკაცები, რომ მე სხვა ბიჭი მომწონდა უნივერსიტეტში და ვახოს ვუყვებოდი ხოლმე მასზე, დახმარებას ვთხოვდი მასთან ურთიერთობის აწყობაში, თუმცა, ის არ მეხმარებოდა (იცინის). მერე შეიცვალა ჩვენი განწყობები ერთმანეთის მიმართ და შეყვარებულობაში გადაიზარდა.

– ბევრს გაახსენდება თქვენი ფოტო, თმაში ყვავილით, ფილმის სიუჟეტივით რომ გამოვიდა...

– უნივერსიტეტში შეყვარებულობა კიდევ სხვა არის, ყველამ იცის თქვენ შესახებ. ეს ფოტო ჩათვლის წიგნაკში მედო და რომ გადაშალა ფსიქოლოგიის ლექტორმა, მიუხედავად იმისა, რომ ფსიქოლოგიაში არაფერი ვიცოდი, ნიშანი დამიწერა (იცინის). სეირნობა შუაღამემდე, ზაფხულობით სკვერში ღამის გათენება – ოღონდ ერთად ვყოფილიყავით, გულის აჩქარებები, სიურპრიზები, ბეჭდების გაცვლა ერთგულების ნიშნად, ეს ყველაფერი სამი წლის განმავლობაში გრძელდებოდა და ეს იყო ჩვენი სიყვარულის ეიფორიული პერიოდი. ეს ის მომენტია, როცა ცხოვრება სულ სხვანაირი გგონია, ფიქრობ, რომ ყველაფერს მოერევი. მარტო ის კი არ არის გულდასაწყვეტი, რომ ცოლქმრობაში კვდება ეს მომენტები, მგონია, რომ ასაკის მატებასთან ერთად, ძველებური განცდით ვეღარ გიხარია, ისეთ აღმაფრენას ვეღარ განიცდი.

– ოჯახი, პატარები, უკვე ახალი ეტაპია.

– ცოტა ხნის წინ გადაცემას ვამზადებდი ურთიერთობის ხანგრძლივობაზე და ცხოვრების ეტაპებზე და სულ ჩემს თავთან ვავლებდი პარალელებს. რაც არ უნდა იდეალური იყოს შეყვარებულობის პერიოდი, ერთად ცხოვრება სულ სხვა არის. ადამიანი უნდა მიიღო ისეთი, როგორიც არის. მე მჯერა, რომ მას ვერ შეცვლი. თუ შეყვარებულობის ეიფორია მოგყვება, დილით გაღვიძება და საუზმობა მასთან ერთად გიხარია, მაგრამ თუ ამ ეიფორიამ გადაიარა და წინა საღამოს იჩხუბეთ კიდეც, მეორე დღეს მასთან ერთად გაღვიძება და საუზმობა უკვე ნერვებს გიშლის და ერთი სული გაქვს, წავიდეს სამსახურში, დიდხანს იმუშაოს იქ, რომ შორს იყოთ ერთმანეთისგან. ადამიანების ნაწილი ახერხებს ამ მდგომარეობის უკეთესობისკენ შემობრუნებას, სხვები კი – ვერა და ინგრევა ოჯახები. ჩვენმა ოჯახმა სამ-ოთხ წელს გაუძლო. ბავშვების დაბადებას და რუტინულ საქმეებს პრობლემები მოჰყვა. პერანგი თუ არ არის მოწესრიგებული, ჩხუბობს, შენ ამაზე ნერვები გეშლება და ეს გჭამს. ჩვენ არ აღმოგვაჩნდა უკეთესობისკენ შემობრუნების ძალა. შეიძლება, არც ასაკი გვქონდა საამისო. ახლა რომ ხდებოდეს ეს ყველაფერი, შეიძლება, საერთოდ აღარ მეშლებოდეს ნერვები მის საქციელზე და აღარც მას – ჩემსაზე, მაგრამ მაშინ 21 წლის ვიყავი და იმ ასაკში ყველაფერს ემოციურად უდგები. ამან ნელ-ნელა მოკლა ის ეიფორია, რომელიც მანამდე, სამი წლის განმავლობაში გვაცოცხლებდა.

– შენარჩუნების მცდელობები არ იყო?

– იყო. რამდენჯერმე ვიჩხუბეთ და ცალ-ცალკე ვცხოვრობდით, მერე შევრიგდით და ერთად გავაგრძელეთ ცხოვრება. ერთ დღეს არ გადაგვიწყვეტია დაშლა, მაგრამ მცდელობების მიუხედავად, ურთიერთობა ვერ გამოსწორდა. ამას ემატებოდა ისიც, რომ მე ბავშვები მყავდა, დედა ვიყავი და მათ ყურადღება სჭირდებოდათ. ორი და ერთი წლის ბავშვი რომ ხელში გიჭირავს და იმაზე გიწევს ჩხუბი, როგორ არის შემწვარი კვერცხი, ძალიან იღლები (იცინის). მე საერთოდ ერთი თვისება მაქვს – შეიძლება, ძალიან ბევრი ავიტანო, მაგრამ თუ ვიგრძენი, რომ დავიღალე, ურთიერთობა იქნება, სამსახური თუ სხვა რამ, აღარაფრად მიღირს. არ ვსაუბრობ ყოველდღიურ დაღლილობაზე, აი, მართლა თუ დამღალა რაღაცამ, აღარ მინდა. მაშინაც ეს დაღლა ვიგრძენი და დამთავრდა.

– გადავდივართ, შეყვარებულობის ეიფორიიდან, განშორების სევდაზე, რასაც კიდევ უფრო ამძაფრებს ორი პატარა, მით უმეტეს, როცა თავადაც პატარა ხარ.

– ადამიანთან დაშორების შემდეგ, რომელთანაც კონფლიქტი გაქვს, შენც ბედნიერი ხარ და ისიც. დასრულდა ის, რაც ჯოჯოხეთად გეჩვენებოდა და წინ თავისუფლება გელოდება. თავისუფლების განცდა და გამარჯვების შეგრძნება სიხარულს იწვევს, მაგრამ მერე უკვე იწყება სირთულეებთან შეგუების პროცესი. ვფიქრობდი, რომ კი, ორი ბავშვის გაზრდა რთულია, მაგრამ თუ დავბრუნდებოდი, ამას კიდევ ერთი სირთულე დაემატებოდა, ის, რის გამოც დაშორება გადავწყვიტეთ. გამოსწორება, როგორც ვნახეთ, არ გამოვიდა. ანუ, ორმაგად რთულ მდგომარეობაში აღმოვჩნდებოდი და ჯობდა, ისევ ერთს გავმკლავებოდი. მერე წლების განმავლობაში, შეიძლება, ათი წელიც, ვუმტკიცებდი საკუთარ თავს, რომ მე ყველაფერი შემეძლო. მათ შორის, ბავშვებთან ერთად მუშაობა, გადაღებებზე მათი წაყვანა, მათთვის არაფრის მოკლება, მანქანაში ბავშვებთან ერთად ცხოვრება, თუ ეს საჭირო იყო, ცალი ხელით მანქანის მართვა და მეორეთი ბავშვისთვის ხაჭოს ჭმევა. ამ ათწლიანმა მტკიცებამ, რამდენადაც გამაძლიერა, იმდენად წაიღო მთელი ჩემი ენერგია. ახლა მე დიდი შვილები მყავს, დამოუკიდებლები არიან, ყველაფერი იციან და აქვთ. შეუძლიათ მთელი დღე მარტო იყვნენ და ყველაფერს დამოუკიდებლად გაუმკლავდნენ, ეს არის ჩემი ათწლიანი შრომის შედეგი, მაგრამ იმდენად დაღლილი ვარ, ძლიერების მტკიცების პროცესში ჩემი ჯანმრთელობის მდგომარეობა იმდენად შეილახა, რომ ახლა საერთოდ აღარაფრად მიღირს, ვინმეს რამე დავუმტკიცო. რომ მესმის, ქალი ძლიერი უნდა იყოსო, ვფიქრობ, რომ ხანდახან ძალიან დამღლელია იყო ძლიერი. კი, ასეც უნდა იყოს, მაგრამ ხანდახან ძალიან გინდა, აქეთ დაგირეკონ და მოგიკითხონ, დახმარება შემოგთავაზონ, ხელები რომ გტკივა საჭესთან ჯდომით, გამოგიარონ და წაგიყვანონ. როცა დაამტკიცებ, რომ შენ მართლა ძლიერი ხარ, მერე უკვე იმაზეც ფიქრობ, რომ ნეტა სუსტიც ყოფილიყავი, ნეტავ ხანდახან ვინმეს შენზე ეზრუნა, ამის მოთხოვნილება აქვს ადამიანს. მივხვდი, რომ ძალიან მნიშვნელოვანია, როცა შენზე სხვა ზრუნავს და მე ეს მთელი ამ წლების განმავლობაში მაკლდა.

– სხვა გზა არის?

– ზოგი მეორედ თხოვდება და უფრო კომფორტულ გარემოს იქმნის. უფრო მეტად არის მიდრეკილი მამაკაცზე დამოკიდებულებაზე, მე ეს არ ამირჩევია. ერთხელ რომ დაოჯახდები ადამიანი და ოჯახს დაანგრევ, მეორედ როგორღა უნდა შეხვიდე ამ მდინარეში-მეთქი, მეცინება ხოლმე.

– დრო რომ გადის და ამოისუნთქებს ადამიანი, მერე აღარ არის დამოკიდებულება ასეთი სკეპტიკური...

– მერე შეიძლება ვიღაც მოგეწონოს, ცოცხალი ადამიანი ხარ და ეს ბუნებრივია, მაგრამ გამოცდილება, რომელიც მიიღე, სულ გონებაში გაქვს და ფიქრობ, რაც არ უნდა მოხიბლული იყო ახალი ადამიანით, უნდა გახსოვდეს, რომ ოჯახური რუტინა ისევ იგივე იქნება. გაქვს იმის შიში, რომ პირველი ეიფორია, ისევ ცუდად დასრულდება. მე კი მაქვს მოთხოვნილება, რომ ვინმე ჩემზე ზრუნავდეს, მაგრამ ამის გარანტია ხომ არ მაქვს?! ზრუნვა მაშინ არის, როცა ადამიანი გეპრანჭება, მაგრამ როცა რუტინა დაიწყება, შეიძლება ეს ისევ გაქრეს. მერე უკვე ძალიან გაირთულებ ცხოვრებას, ამიტომ ამ ეტაპზე ვფიქრობ, რომ არ მინდა. არ ვამბობ, რომ არავინ მომწონებია, მაგრამ ჩემი თავი და გარემო, რომელიც მე შევქმენი, ჩემი დამოუკიდებლობა, წარმატება თუ ასე დავარქმევთ, ის, რომ მე თავად განვაგებ ჩემს ცხოვრებას, არ მინდა ვინმემ დაარღვიოს. მე ძალიან ბევრი ვიშრომე ამისთვის და ახლა მინდა ვისიამოვნო.