მალხაზ ქვრივიშვილი: გადავწყვიტე, ვინც კი მაწყენინებდა, ყველასთვის სიკეთით გადამეხადა სამაგიერო
ავტორი: ეთო ხურციძე 20:00 27.04, 2022 წელი
ბლიცინტერვიუ მალხაზ ქვრივიშვილთან 👇
სახელი: მალხაზი.
გვარი: ქვრივიშვილი.
პროფესია: მსახიობი.
– მოგონება ბავშვობიდან...
– საბავშვო ბაღიდან ერთი ისტორია მახსოვს ძალიან კარგად. 4 წლის ვიქნებოდი, როცა ბაღიდან გამოვპარულვარ და სახლში ფეხით წავსულვარ. მაშინ ქალაქში ისეთი მოძრაობა არ იყო, როგორც დღეს და ერთი სამანქანო გზა გადიოდა. როგორ გადავედი იქ მარტო, დღემდე არ ვიცი. სახლში არავინ დამხვედრია და მეზობელთან შევსულვარ, რომელთან ყოფნაც მიყვარდა. იმ დროს მობილური ტელეფონები არ იყო, საქალაქო ტელეფონებიც კი იშვიათად ედგათ სახლებში. მოკლედ, ჩემებმა მიმაკითხეს ბაღში და არ დავხვდი, ატყდა განგაში. წარმოიდგინეთ, რა მდგომარეობაში ჩავარდებოდა დედა, მასწავლებელი და მთელი ბაღი. კარგა ხანს მეძებდნენ და ბოლოს მეზობელთან მიპოვეს (იცინის).
– მშობლების როლი...
– ძალიან დიდი... დედას უპირველეს ყოვლისა, რადგან ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის ის იყო მთავარი ადამიანი, იცნობდა მთელი ჩემი სკოლა, ინსტიტუტი, სამეგობრო, საახლობლო... რომ იტყვიან, თან გადაყოლილი დედა იყო. ძალიან კარგი მეგობრები ვიყავით და სწორედ მან შთამაგონა, რომ აუცილებლად უნდა მქონოდა ცხოვრებისა და სიცოცხლის სტიმული, ასევე, ვყოფილიყავი კარგი და წარმატებული ადამიანი. ყველაფერთან ერთად, კარგი მზარეული გახლდათ და საოცარ კერძებს ამზადებდა, მათ შორის ტკბილეულსაც. მოამზადებდა გემრიელ კერძებს, გაშლიდა სუფრას და მიპატიჟებდა მეგობრებს, რაც ჩვენ ძალიან გვახარებდა. არასოდეს მზღუდავდა და მიკრძალავდა რამეს. ერთი, რაც იყო, ყოველთვის კოპწიად უნდა მცმოდა – „გაკრახმალებული“ პერანგები მეცვა ხოლმე, რაც არ მიყვარდა. არაფერს მაკლებდა, ყველაფერზე მატარებდა: სპორტზე, მუსიკაზე... დღეს მე მანქანით მიჭირს ბავშვის მიყვან-მოყვანა სხვადასხვა წრეზე და ამ გადმოსახედიდან, ძალიან მიკვირს, დედა როგორ ახერხებდა ამ ყველაფერს.
– ბავშვობაში მინდოდა, გამოვსულიყავი...
– დედას ძალიან უნდოდა მუსიკას გავყოლოდი, მაგრამ მე, რატომღაც, არ მინდოდა, თუმცა მუსიკა ძალიან მიყვარს. კარგად ვხატავდი და ვფიქრობდი, ხატვას გავყვებოდი, ერთი პერიოდი სპორტიც მიტაცებდა – ფეხბურთი, თუმცა, მერე ისე მოხდა, თეატრალურისკენ გადავიხარე. კარგად ვკითხულობდი ლექსებს და ისედაც ყველა მეუბნებოდა, რომ ამ მხრივ, ნიჭი მქონდა. ერთხელ დედას მეგობრის შვილებმა წამიყვანეს თეატრალურ წრეზე, სადაც ერთ-ერთ სპექტაკლში კონკრეტული როლი უნდა მეთამაშა. ეს სპექტაკლი წარმატებით შედგა, მეც ბევრი ტაში მივიღე და აი, მაშინ მოვიწამლე სცენის მტვრით.
– ჩემი მეტსახელი...
– ბავშვობაში მქონდა მეტსახელები, თუმცა დღემდე არ შემომრჩენია. ახლა შემოკლებით მახოს მეძახიან ხოლმე. სხვადასხვა დროს მეძახდნენ ჩაინიკას, „კაზოს“ – კაზანოვას თემიდან გამომდინარე.
– ადამიანში ვაფასებ...
– ღირსებას. ღირსეულად და წესიერად უნდა იცხოვროს ადამიანმა, ნამუსიანი და უღალატო უნდა იყოს. ყველაზე საშინელებაა ღალატი. ძალიან ცუდია, როცა ადამიანს ენდობი, მისი ბოლომდე გჯერა, მაგრამ გიღალატებს. ეჭვიანი არასდროს ვყოფილვარ, რა იყო ეჭვი, ისიც კი არ ვიცოდი, მაგრამ ცხოვრება ბევრ რამეს გვანახვებს... შეიძლება შეგეშალოს, თუმცა შეუცდომელი არავინაა, მთავარია, ეს შეცდომა გამოასწორო. ადამიანს ანალიზისა და ფიქრის საშუალება აქვს, შესაბამისად, შეცდომაც უნდა გაიაზრო და გააანალიზო.
– წარმატებული ადამიანი არის...
– მშრომელი. წარმატებულ ადამიანს აუცილებლად უყვარს შრომა და ფიქრი, ის ყოველთვის იღებს ახალ ცოდნას. როცა გგონია, რაღაცას მიაღწიე, შესაძლოა, სწორედ, ამ დროს დაუშვა შეცდომა, ამიტომ დაფიქრება ყოველთვის საჭიროა, რათა ყოველი მომდევნო დღე უკეთესი გქონდეს.
– მწამს...
– ღმერთის, ერთგულების, აწმყოსი და მომავლის. წარსულმა ჩაიარა და მომავალზე უნდა ვიფიქროთ. ოპტიმისტი ადამიანი ვარ, მჯერა, მიუხედავად რთული პერიოდებისა, ყოველთვის ყველაფერი კარგად იქნება. ჩემ გარშემო ბევრი დეპრესიული ადამიანი მინახავს და ყველანაირად დავხმარებივარ. ხუმრობით ვამბობ ხოლმე, დეპრესიის პირველი წამალი ვარ-მეთქი, რადგან შემიძლია, ადამიანს დავეხმარო და გვერდით დავუდგე. ვგიჟდები ადამიანებთან ურთიერთობებზე და ვფიქრობ, ერთმანეთის მხარში დგომისთვის ძალ-ღონე არ უნდა დავიშუროთ. ერთობა ძალიან მნიშვნელოვანია. ჩვენს ცხოვრებას რაგბის ვადარებ ხოლმე, რადგან რაგბი ერთობლივი თამაშია და ბრძოლა იმისთვის, რომ ლელო გაიტანო. ცხოვრებაც ზუსტად ასეა.
– მეშინია...
– სიკვდილის. ერთი პერიოდი არ მეშინოდა, თითქოს გაქრა ეს გრძნობა. მახსოვს, პირველად ჩემი ყველაზე ახლობელი ადამიანი რომ გარდაიცვალა, მერე იმდენად ბევრი ადამიანი წავიდა ჯერ აფხაზეთის ომში, ახლა ამ პანდემიის დროს, იმდენად მაგარი კაცები და ქალები, ისეთი ღირსეულები, რომ ხშირად მეფიქრებოდა ამ თემაზე. თითქოს ყველაფერი გამარტივდა და ეს შიშის გრძნობაც გაქრა, თავს იმით ვინუგეშებდი, რომ ოდესღაც მეც ხომ უნდა წავსულიყავი და ეს მაგარი ადამიანები იქ დამხვდებოდნენ, მაგრამ როცა დედა გარდაიცვალა, სულ შეიცვალა შეხედულებები. მე და ჩემს შვილს ხელში ჩაგვაკვდა დედა, ჩვენს ხელში დალია სული და იმ დღიდან ცუდი გრძნობა გამიჩნდა, თურმე, სიკვდილთან რა უსუსურია ადამიანი, ამ დროს ვერაფერს აკეთებ, ვერ ებრძვი, ის კი, უცებ გიღებს ბოლოს. ეს არის ყველაზე ცუდი შეგრძნება, რომელსაც შიშიც არ ჰქვია.
– ვრისკავ...
– არც ისე ხშირად ვრისკავდი, თოთო ბავშვი რომ ფეხს იდგამს და ფრთხილობს, მეც ასე ვიყავი. რისკები რამდენიმე ეტაპად შეიძლება, დავყოთ, ზოგჯერ საჭიროა სიფრთხილე, ზოგჯერ – არა. დღევანდელი გადმოსახედიდან, თუ არ გარისკე, ისე საქმე არ გამოვა. შეიძლება, სასურველი შედეგი ვერ მიიღო, მაგრამ ცდად მაინც ღირს. მეც უნდა მეცადა ბედი და წავსულიყავი უცხოეთში, მაგრამ გამბედაობა არ მეყო. ერთი მომენტი მყარად მქონდა გადაწყვეტილი, თუმცა უკან დავიხიე. ეს უკან დახევა დღემდე მომდევს და ხშირად ვფიქრობ, როგორ არ გავრისკე. ახლა ჩემი გამოცდილება შვილებზე გადამაქვს და ამ ყველაფერს მათ ვუხსნი.
– დღევანდელ საზოგადოებაში დანაკლისია...
– დღეს ერთობის დეფიციტია, კიდევ ცოტა – სიყვარულისა და თანადგომის, თუმცა, ეს უკანასკნელი ჯერჯერობით შემორჩენილია. ასე რომ არ იყოს, მთლად დავიღუპებოდით: აღარც თეატრი იარსებებდა, აღარც მწერლობა, აღარც პროზა, აღარც მხატვრობა, მუსიკა... ჩვენ არ გვჭირდება შუღლი, ღვარძლი, ჭორაობა და ქილიკი, ეს ყველაფერი საშინელებაა. რაღაცნაირად ეს გახლეჩილობა უნდა დამთავრდეს და ერთობამ დაისადგუროს. ამის გარეშე დავიღუპებით.
– ბედისწერა...
– ყველას ჩვენი სატარებელი ჯვარი გვაქვს. როცა მოვევლინეთ დედამიწაზე, რაღაც დავალება მოგვეცა, უპირველეს ყოვლისა, ეს ისაა, რომ ვიცხოვროთ სიკეთით, დავეხმაროთ და გამოვადგეთ ერთმანეთს.
– სიყვარული არის...
– პირველ რიგში, ღმერთი და ოჯახი. პირველი სიყვარული და შეგრძნებები დაბადებიდან, დედასგან იწყება. როცა ბავშვი იბადება და დედას მკერდზე აწვენენ, მაშინვე ჩუმდება, ეს საოცრებაა და ეს სიყვარულია. სიყვარული მრავალწახნაგოვანია, არის: დედის, მშობლის, მეგობრის, ქალის, შვილის, ღმერთის, საკუთარი საქმის მიმართ. მთავარი ერთია, უნდა გიყვარდეს, რაც შენ გარშემოა. საერთოდ არსებობდა თუ არა – ამ საკითხზე ბევრი მიფიქრია, განსაკუთრებით ახალგაზრდობაში, როცა წარუმატებელი გრძნობა მქონია. არსებობს სიყვარული, თუმცა ჯერ ღმერთის სიყვარულია და შემდეგ გამომდინარეობს დანარჩენი.
– სამაგიეროს გადახდა...
– არ მახასიათებს. ჩემს ბავშვობაში იყო ის მიდგომა, თუ ვინმე გაწყენინებდა, აუცილებლად უნდა გადაგეხადა სამაგიერო. მე არ ვარ ისეთი ადამიანი, ვინც ბოღმას გულში ჩაიდებს. შეურაცხყოფას არავინ გაატარებს, მაგრამ მიდგომები შემეცვალა. გადავწყვიტე, ვინც კი მაწყენინებდა, ყველასთვის სიკეთით გადამეხადა სამაგიერო. როცა სიკეთით პასუხობ, თავად გრძნობ თავს კარგად, პირველი იმიტომ, რომ ბოროტება ჩააქრე და მეორე – სიკეთით გაიმარჯვე საკუთარ თავთან.
– თავისუფლება არის...
– ყოველი ძლიერი ოჯახი ბედნიერებისა და თავისუფლების საწინდარია. პირველ რიგში – ადამიანის სულიერი თავისუფლება და კომფორტი საკუთარ თავთან. თავისუფალი ხარ იმ შემთხვევაში, თუ ძალით არ აკეთებ რამეს, თუნდაც მხოლოდ ანაზღაურების გამო არ მუშაობ. თუ არ გაქვს სულიერი კომფორტი ვერ იქნები თავისუფალი. სულიერი კომფორტის დროს ლაღად ცხოვრობ, ლაღად დადიხარ და ყველას უღიმი. თუმცა, როცა შენი ქვეყანა არ არის თავისუფალი, როცა ხალხს უჭირს, შენც ვერ იქნები თავისუფალი – შეზღუდული ადამიანები ვართ.
– რჩევა, რომელიც სულ მახსოვს...
– დედაჩემი სულ მეუბნებოდა: მეგობრებს არასდროს უღალატო, შეეცადე, ქალებს მოექცე კაცურად და ყოველთვის დაიცვა ისინი, ისწავლე აუცილებლად, რადგან ისევ შენ გამოგადგებაო. ასევე, ხშირად მიმეორებდა, ყოველთვის გამოადექი შენს სამშობლოსო.
სიახლეები ამავე კატეგორიიდან
