დალი ჩიტალაძე: ჩემი თავისთვის დრო არ მაქვს - ამ სიტყვებს ვერცერთ ქალს ვერ ვაპატიებ

დალი ჩიტალაძე: ბევრი განიცდის ასაკის მომატებას. სხვებისთვის, ეს შეიძლება, უკავშირდებოდეს კომპლექსებს, სევდასა და ასე შემდეგ, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ასე არ არის. მე იმდენად გამოვიწვრთვენი ტრავმებით, ტრაგედიებით, წარმატებით და ზოგადად, ამდენი ცხოვრებისეული გამოცდილებით, პირიქით, უფრო გავძლიერდი. მომატებულმა წლებმა უფრო მეტად თავდაჯერებული გამხადა. ყოველთვის გამოუსწორებელი ოპტიმისტი ვიყავი და დღესაც ასეა, ვიცი, ხვალ უკეთესი დღე იქნება. არასოდეს ვვარდები დეპრესიაში, სასოწარკვეთაში და რაც მთავარია, ადეკვატურად აღვიქვამ ჩემს წლებს, ჩემს მდგომარეობას და გარშემო სამყაროს. ვცდილობ, ყოველთვის შევინარჩუნო შინაგანი სიმშვიდე, რაც ყველაზე მთავარია. ამ უკანასკნელს კი ბოლო წლებში მივაღწიე, მანამდე სულ ფორიაქში ვიყავი, შინაგანად სულ განვიცდიდი და ვიცი, ეს ასე აღარ იქნება და ესეც ცხოვრებისეულმა გამოცდილებამ მასწავლა და მოიტანა, ასევე, სურვილი, რომ შენი თავისგან გააკეთო უკეთესი შენი თავი. სიბერე ღმერთისგან ბოძებული მადლია და ამიტომ, თუ სარკეში ჩახედვისას ნაოჭს შევამჩნევ, ამას არ განვიცდი, პირიქით. მაგალითად, ჩემი და და ჩემი ძმა ვერ დაბერდნენ, ახლგაზრდები წავიდნენ ამქვეყნიდან. მე, მომეცა იმის საშუალება, დავბერდე და ღმერთმა კიდევ მომცეს ის წლები, რასაც ჰქვია ჩვეულებრივი, ბუნებითა და ღვთისაგან ბოძებული სიბერე. სიბერეს ვერავინ გავექცევით. მინდა, დავბერდე ჯანმრთელად და ლამაზად. ასე რომ, მე სიბერის არ მეშინია. მართალია, ქვეცნობიერად ყველას აქვს შიში, მაგრამ ქვეცნობიერს არ უნდა დავექვემდებაროთ და უნდა ვთქვათ, ყველაფერი კარგად იქნება. ყოველ დილით მადლიერებით ვიღვიძებ და ვამბობ, მადლობა უფალს, მადლობა სამყაროს, რომ მე ვარ დღეს და მაქვს ეს წამი და წუთი. ესაა, დასაფასებელი და ზოგადად, მადლიერების გრძნობა, რაც წლები მემატება, უფრო და უფრო მძაფრდება. მადლიერი ვარ რომ მაქვს ოჯახი, მყავს შვილი, დედა, ჩემი უსაყვარლესი და უკარგესი მეგობრები. ეს ძალიან დიდი ბედნიერებაა და ამისთვის, მადლობა როგორ არ გადავიხადო.

– ადამიანის ოპტიმისტური განწყობა და ხასიათი ადამიანის გარეგნობაზე თუ აისახება?

– რა თქმა უნდა, ადამიანის ოპტმისტური განწყობა და ხასიათი მის გარეგნობაზე აისახება. ოპტიმისტი ადამიანები, ვისაც კარგი მომავლის სჯერათ, ბედნიერები არიან. ასე რომ, გვიანი დაბერების მიზეზი შინაგანი განწყობა და ოპტიმიზმია. ოპტიმისტი რომ ხარ, ყოველთვის ეძებ გზებს, თავი უკეთესად იგრძნო, ყოველთვის აკეთებ სიკეთეს, რომ იგივე დაგიბრუნდეს და ბედნიერი იყო. სიკეთეს სიკეთე მოაქვს, ბოროტებას კი – სიბოროტე, ანუ ცხოვრებაში ყველაფერი ბუმერანგია. ასე რომ, უნდა ეცადო, იყო ჯანმრთელი და ბედნიერი და ეს უნდა გაითავისო თინეიჯერობის ასაკიდან, რასაც ოჯახი უყრის საფუძველს.

– ყოველთვის კარგ განწყობაზე ხართ, სულ იღიმით და ყოველთვის არაჩვეულებრივად გამოიყურებით. თუმცა, ცხოვრებაში არის ყოველდღიური პრობლემები, წინაღობები, ბარიერები. ამის ფონზე როგორ ახერხებთ, შეინარჩუნოთ ღიმილი და იყოთ სულ მოწესრიგებული?

– ცხოვრებაში ძალიან დიდი პრობლემების წინაშე ვიდექი და დღესაც ბევრი პრობლემა მაქვს, მაგრამ მთავარია, განწყობა – ვიცი, მე ამას შევძლებ, მე ამას გადავლახავ და ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ. უპრობლემო ადამიანი არ არსებობს, მთავარია, სურვილი, განწყობა და მოქმედება, ყველაფერი გამოასწორო.

– თქვენი საუბრიდან ვხვდები, რომ დეპრესია თქვენგან შორსაა.

– ზოგადად, დეპრესია რთული დაავადებაა და ამ მდგომარეობამდე არ მიხვალ, თუ შენს ჯანმრთელობასა და განწყობაზე იზრუნებ. ალბათ, მე ძლიერი ფსიქიკა მაქვს და ყველა პრობლემასა და ბარიერს ვერევი. ამიტომ ვამბობ, ბავშვს სწორი მიდგომით თინეიჯერობის ასაკიდანვე უნდა მიეხმაროს მშობელი, რათა მან თავისი თავი იპოვოს. როგორც კი ადამიანი თავის თავს იპოვის, გაიაზრებს თავის მისიას და ყველა იმ შესაძლებლობას, რაც შეუძლია, აკეთოს, ეს დიდი ბედნიერებაა, ადამიანი შემდგარია და მას დეპრესია არასოდეს დაემართება.

– თქვენი მშობლები რამდენად დაგეხმარნენ, გეპოვათ საკუთარი თავი, მიზნები სწორად ჩამოგეყალიბებინათ და ოცნების მისაღწევად თამამი ნაბიჯები გადაგედგათ?

– რა თქმა უნდა, მშობლები დამეხმარენ იმაში, რომ მომცეს კარგი განათლება, სულ გვერდით მედგნენ და ყველანაირად ცდილობდნენ, ჩემთვის ცხოვრება შეემსუბუქებინათ. ყველაფერში მეხმარებოდნენ, რაც შეეძლოთ. მაგრამ, მთავარი, რაც გააკეთეს, იზრუნეს სულიერ, ფიზიკურ და ინტელექტუალურ განვითარებაზე. ჩვენს ოჯახში საოცარი ჰარმონია იყო, დედასა და მამას საოცრად უყვარდათ ერთმანეთი და სულ მხიარულება და სტუმრიანობა გვქონდა. დედა საოცარი კულინარი იყო და უზარმაზარი ქვაბებით კეთდებოდა სადილები, რადგან ყოველდღე სტუმარი გვყავდა. სხვათა შორის, დედა, დღემდე მისაბაძი ადამიანია. მამა კი, სამწუხაროდ, გარდაცვლილია.

– თქვენი ხასიათიდან და მუდამ მოღიმარე სახიდან გამომდინარე, ვინც ახლოს არ გიცნობთ, ფიქრობს რომ, საკმაოდ ლაღი ცხოვრება გაქვთ გამოვლილი და ბევრმა არ იცის, რამხელა ტკივილი და განცდა ახლავს ამ განვლილ გზას. და, მაინც, ყველაზე რთული პერიოდი როდის იდგა თქვენთვის?

– ყველაზე რთული პერიოდი მაშინ დადგა, როცა ემიგრაციაში წავედი და სანამ წელში გავიმართე. ამერიკაში შვილთან ერთად ვიყავი და ახალშეძენილი მეგობრები დამიდგნენ გვერდით. ძალიან ბევრს ნიშნავს, როცა ვინმე გვერდით დაგიდგება იმ ქვეყანაში, სადაც არავის იცნობ, როგორ უნდა იცხოვრო არ იცი და როგორ განაგრძო სიცოცხლე. ვიცოდი, რომ რთული იქნებოდა, მაგრამ მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ უნდა წავსულიყავი, თან თინეიჯერ, 14 წლის შვილთან ერთად და ნულიდან დამეწყო ცხოვრება უცხო ქვეყანაში და შევძელი კიდეც. გამიჭირდა ცხოვრების ნულიდან დაწყება, მაგრამ ამაშიც ჩემი ხასიათი დამეხმარა, ნელ-ნელა ძალიან კარგად ავაწყვე ყველაფერი.

შემდეგ დავბრუნდი, გავთხოვდი და ისევ ახლიდან დავიწყე ცხოვრება, რომელიც დიდმა სიყვარულმა გამაბედვინა. ასე რომ, ცხოვრება რამდენიმეჯერ დავიწყე ახლიდან და ჩემი ხასიათისა და ოპტიმიზმის წყალობით, ყველაფერი გადავლახე. ყველა მეკითხება, ნანობო? არ ვიცი, როგორ უნდა ვინანო ის, რაც უკვე გავიარე. ამერიკიდან რომ არ წამოვსულიყავი, სხვა ცხოვრება მექნებოდა. დიდი სიყვარულის გამო გადავწყვიტე დაბრუნება და დღემდე, ამ წერტილამდე რომ მოვედი, დამეხმარა ის, რომ სულ სხვა კუთხით დავიწყე ჩემი თავის განვითარება. იცით, რა მომწონს ჩემს ხასიათში? ის, რომ სულ მინდა, პროგრესირება, სულ მინდა, რაღაც ახალი ვისწავლო, მეტად განვვითარდე ფიზიკურადაც და სულიერადაც.

– არის ისეთი რამ, რასაც ნანობთ?

– ერთადერთი რასაც ძალიან ვნანობ, არის ის, რომ არ მყავს ბევრი შვილი. მეორედ რომ გავითხოვდი, შვილის გაჩენა ჩარევების გარეშე არ გამოვიდოდა, პრობლემები მქონდა და ახლა ვნანობ, რომ არ ვიბრძოლე. მეც მყავდა შვილი, მეუღლესაც და ვამბობდი, თუ ღმერთს უნდა, საერთო შვილსაც მოგვცემს-მეთქი. ახლა ძალიან ვნანობ, რადგან ღმერთი გაძლევს შანსს და შენ უნდა იბრძოლო. ამას ახლა მივხვდი, არ უნდა დაყარო ფარ-ხმალი და ახლა ამას ვნანობ. ყველას მოვუწოდებ: სანამ შანსი გაქვთ, იბრძოლეთ, ყველაფერი გააკეთეთ და არ დანებდეთ! მითხრეს, ცხრა თვე უნდა იწვე და არ ვიცით, შეგრჩება თუ არა ბავშვიო. მე იმდენად აქტიური ადამიანი ვარ, რომ წარმოვიდგინე, ცხრა თქვე უნდა ვწოლილიყავი, ცოტა შიშიც იყო, ცოტა დაბნევაც და ამიტომ უარი ვთქვი. მიუხედავად ყველაფრისა, იღბლიანიც ვარ და ბედნიერიც. უბრალოდ, ზოგს შესაძლოა, ადვილად მოსდის წარმატება, მე ამისთვის ბევრი უნდა ვიშრომო, ბევრი ბარიერი გავიარო და ბოლოს ვაღწევ. ერთი სიტყვით, წარმატება მოდის ჩემთან, მაგრამ მძიმედ. ამისთვის, უნდა ვიბრძოლო, ვიშრომო და დასახული მიზნისთვის ვიყო ორიენტირებული. თან, ერთი თვისება მაქვს: თუ რამეზე ავიყარე გული და ვთქვი არა, იქ მიბრუნება არ ვიცი. ადამიანებთანაც ასე ვარ – შეიძლება, ბევრი მოვითმინო, ვაპატიო, წავიყრუო, ვითომ არ გამიგია და არ დამინახავს, მაგრამ თუ ის ადამიანი არ გაჩერდა, ურთიერთობაც მეცვლება. არადა, სულ მინდა, ადამიანებში კარგი დავინახო და ცუდზე თვალი დავხუჭო. ძალიან უნდა მიყვარდეს ადამიანი, რომ ბევრი მოვითმინო. სრულყოფილი არავინაა, მეც მაქვს შეცდომები, მაგრამ შეცდომას გააჩნია. თუ წყენა დამეუფლა, მირჩევნია, დისტანცია დავიჭირო. ბუნებით ერთგული ადამიანი ვარ, დამიკარგავს ადამიანი, მაგრამ ბევრი არა, თითზე ჩამოსათვლელი. თუ მიყვარს, მიყვარს ბოლომდე. მიმტევებელი ადამიანი ვარ, მივუტევებ, მაგრამ ის გრძნობა აღარ მექნება და ურთიერთობაც ცივდება. საბედნიეროდ, დღეს გვერდით, მყავს ერთგული ადამიანები. ზოგადად, ყველანაირი ურთიერთობა თუ არ კვებე, თუ არ ასაზრდოვე, მეგობრულია ის, ცოლქმრული თუ დედაშვილური, იქ ურთიერთობა ცივდება. ამიტომ, თუ ადამიანი შენთვის ძვირფასია, აუცილებელია მისთვის ენერგიის გაცემა, მოფერება, სიყვარული, რომ უკან იგივე მიიღო. სიყვარული სულ უნდა კვებო და ურთიერთობა არ გააცივო. მეგობრებსაც სულ ვეუბნები, დიდ დისტანციაზე მეგობრობა და ურთიერთობა არ გამოდის, სიხლოვე არასდროს დაკარგოთ-მეთქი. და, მთავარი – თუ შინაგან სიმშვიდეს მოიპოვებ, ესაა ადამიანის ყველაზე დიდი მიღწევა. და, მე ეს მოვიპოვე. შინაგანი სიმშვიდე და თავდაჯერებულობა წლებთან ერთად მოდის და გამოცდილების ხარჯზე, შენი ინტელექტის, განათლებისა და მდიდარი სულიერი სამყაროს საფუძველზე. არასოდეს არ უნდა გაჩერდე, არ უნდა გააჩერო შენი თავის პროგრესიერება. ესაა ჩემი წარმატების ფორმულა. როგორც კი გაჩერდება, იქ ბერდება ადამიანი. ჩემი თავისთვის დრო არ მაქვს – ამ სიტყვებს ვერცერთ ქალს ვერ ვაპატიებ. თუ შენი თავი გიყვარს, შეუძლებელია, შენი თავისთვის ოცდაოთხი საათიდან ვერ გამონახო ერთი ან ორი საათი, რომელსაც შენს ჯანმრთელობას, ფიზიკურ აქტივობას, თავის მოვლას არ მიუძღვნი. რომ წამოვწვე და ვინერვულო, ვაიმე, რა მეშველება-მეთქი, ეს დიდი სისულელეა. ადექი, მოიფიქრე საშუალება, დაძაბე ტვინი, შეაწუხე ადამიანები და გააკეთე ის, რაც გინდა.