უფლის გზაზე

ვისაც სურს, ღმერთს მიემსგავსოს, დე იგი მშვიდი და წყნარი იყოს, რამდენადაც ეს შესაძლებელია ადამიანისთვის და დე დიდსულოვნად გადაიტანოს, როდესაც სხვები წყენას აყენებენ. „გიყუარდეთ მტერნი თქუენნი, – ამბობს უფალი, – და აკურთხევდით მაწყევართა თქვუანთა და კეთილსა უარყოფდით მოძულეთა თქუენთა და ულოცევდით მათ, რომელნი გმძლავრობენ თქუენ და გდევნიდენ თქუენ. რაითა იყუნეთ თქუენ შვილნი მამისა თქუენისა ზეცაითაისა; რამეთუ მზე მისი აღმოვალს ბოროტთა ზედა და კეთილთა და წვმს მართალთა ზედა და ცრუთა“ (მათე 5,44-45; ლუკა 6,27-28). მრავალი სათნოებაა ქრისტიანისთვის დამახასიათებელი, მაგრამ ყველაზე მეტად სიმშვიდე; რადგან ერთი მხოლოდ ამით გაბრწყინებულთ უწოდებს ქრისტე ღვთის მიმბაძველთ. რამეთუ თავად მეუფესაცა ჩვენსა მაცხოვარსა, იყო რა შეურაცხყოფილი, იწვნია რა დარტყმები, იქნა რა მილურსმული და ჯვარცმული, მშვიდად გადაჰქონდა სიშმაგე იუდეველებისა, და ჰქონდა რა ესევითარი ძალა დაესაჯა უკეთურნი, არ სჯიდა, არამედ თავისი ძალა იმაში აჩვენა, რომ მიწისძვრით შეარყია მიწა, აღადგინა მკვდრები, დააბნელა მზე და დღე ღამედ გარდააქცია, თავისი სიმშვიდე და კაცთმოყვარება იმათაც აჩვენა, რომ არავინ დაუსჯია უკეთურთაგან, რათა ყველას სცოდნოდა, ვინც კი დანაშაულებრივი ხელი აღმართა მეუფეზე, რომ ადვილად შეეძლო, გაშმაგებულნი დაესაჯა მას, ვინც ადვილად შეძრა მიწა და უბრძანა რა, მეყვსეულად დააბნელა მზე; მაგრამ რამდენადაც მშვიდია, მშვიდად გადააქვს სიცოფე უკეთურებისა; და არათუ მხოლოდ მშვიდად გადაჰქონდა მას ჯვარმცმელთა და მაგინებელთაგან, არამედ მამასაც ევედრებოდა ზეციური ისრები არ დაეშინა უკეთურთათვის. მაშ ასე, როდესაც შენ მძიმესა და აუტანელ შეურაცხყოფას დაგატეხენ და რისხვასა და მძვინვარებაში ჩავარდები, მოიგონე მაშინ სიმშვიდე ქრისტესი, და მაშინვე შენც მშვიდი და წყნარი შეიქმნები, და არა მარტო შენ მიიღებ უდიდეს სარგებლობას სიმშვიდისაგან, არამედ მას მტერსაც მოუტან და ასწავლი, კეთილი იყოს, რამეთუ, როდესაც ის დაინახავს, რომ შენ მშვიდად გადაგაქვს უკიდურესი შეურაცხყოფა და თავს იკავებ განრისხებისაგან, უმალ ისიც მორჩილი და კეთილი გახდება, მიატოვებს მრისხანებას, სურვილი გაუჩნდება შენი სიმშვიდის მომბაძავი გახდეს.

წყენას უნდა ვპატიობდეთ

მოყვასს უნდა მივუტევებდეთ შეცოდებებს და მისთვის ვლოცულობდეთ. როგორც იმან, ვინც თავის მსგავს მონას ასი ქანქარის გადახდა მოსთხოვა, არა იმდენად მას ავნო, არამედ საბედისწერო დარტყმა მიაყენა საკუთარსავე თავს, დაკარგა რა ათი ათასი ტალანტი ვალის მიტევება: ასევე, ამის საპირისპიროდ, ვინც მოყვასს პატიობს შეცოდებებს, მომავალ სამსჯავროზე თავადაც იქნება შენდობილი და რამდენადაც მეტს მიუტევებს, თვითონაც მეტად იქნება შეწყნარებული. მაგრამ განსხვავება მხოლოდ რაოდენობაში როდია: ყველა შემთხვევაში, მოწყალება მას შეუძლია გამოიჩინოს როგორც მონამ, ჯილდოს კი მიიღებს ისეთს, როგორიც შეიძლება მეუფემ მიანიჭოს. ნუ მეტყვი, შენი შეურაცხმყოფელი დამნაშავეა ამაში და ამაში. ჩვენებისდა მიხედვით, რამდენადაც უფრო მძიმე იქნება ნამოქმედარი, მით უფრო მკაფიოდ აჩვენებ მისდამი შემწყნარებლობის აუცილებლობას, რამდენადაც მით უფრო შეგიძლია ამგვარად მომავალ ცხოვრებაში შენთვის წყალობა დაიმსახურო. განიშორე შენი მრისხანება, საღი მსჯელობით დაიოკე გული, ღმერთს შესწირე იგი მსხვერპლად... მოყვასისადმი სიკეთე ცოდვის განმწმენდელი უდიდესი მსხვერპლია: „უკუეთუ მიუტევნეთ თქუან კაცთა შეცოდებანი მათნი, მოგიტევნეს თქუენცა მამამან თქუენმან ზეცათამან“ (მათე 6,14).

მტრებისთვის უნდა ვლოცულობდეთ

მეგობრებისთვის ლოცვას ისეთი სარგებლობა არ მოაქვს, როგორც ლოცვას მტრებისთვის. უსმინე ქრისტეს, რომელიც ამბობს: „უკუეთუ გიყუარდენ მოყუასნი ხოლო თქუენნი, რაი სასყიდელი გაქუს? რამეთუ მეზუერეთაცა ეგრეთვვ ყვიან“ (მათე 5,46). ასე რომ, როდესაც ჩვენ მეგობრებისთვის ვლოცულობთ, ჯერ კიდევ არა ვართ მეზვერეებზე უკეთესნი; ხოლო თუ მტრები გვეყვარება და მათთვის ვილოცებთ, ადამიანური შესაძლებლობისდა მიხედვით, ღმერთს მივემსგავსებით.