დედის სახით მამხნევებდა თავად ღვთისმშობელი

მე ასე მგონია, რომ ის ერთი საიმედო ნუგეში თუ საყრდენი კაცისა არის თავად ღმერთი. სხვადასხვა სახით აჩენს იგი თავს ადამიანის ცხოვრებაში. ის უნდა იცნოს კაცმა, მას უნდა მიენდოს ბოლომდე და მისი შეწევნითა და რწმენით უნდა გადაიტანოს მარცხი და ტკივილი და ამ საიმედო ნუგეშისა და იმედისთვის ღმერთს უნდა მადლობდეს გულით.

ამასთან დაკავშირებით მახსენდება ერთი პერიოდი ჩემი ცხოვრებისა, როცა დიდ უნუგეშობასა და დაუცველობაში ვიმყოფებოდი. რა თქმა უნდა, მე ვგრძნობდი, რომ ეს ღვთისაგან იყო დაშვებული. ძალიან ძნელი ყოფილა, როცა ნუგეშს ვერსაიდან პოულობ, როცა კაცი სრულიად დაუცველად გრძნობ თავს. ამის გაგება მხოლოდ იმას შეუძლია. ვისაც მსგავსი რამ აქვს ცხოვრრებაში გადატანილი. ეს ისეთი მდგომარეობაა, როცა თავს ლამის ღვთისგან მიტოვებულადაც კი მიიჩნევ, როცა მომავალზე ფიქრისაც გეშინია.

მაგრამ ღმერთი მაშინაც არ ტოვებს ადამიანს უიმედოდ, საიდანღაც რაღაც სასიკეთოს გააგონებს და ეს ნუგეში ხდება მისთვის, ძალასა და მხნეობას მატებს კაცს და იმედიანსა ხდის. მაშინ გრძნობს კაცი, რომ მთლად მიტოვებული და დაუცველი არ ყოფილა, რაღაც კიდევ ჰქონია იმედად შერჩენილი, რასაც უნდა დაეყრდნოს და ერწმუნოს გადარჩენაში. ეს არის გამორჩეული წუთები ადამიანისთვის, რასაც ვერასოდეს ივიწყებს და არც შეიძლება, მისი დავიწყება, რადგან მაშინ უფალთან შეხვედრა ხდება მისი და იმისი ცნობაც, რომ ღვთისგან არ არის დავიწყებული და ზრუნავს მისი გადარჩენისთვის.

ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, სათქმელს პირდაპირ ვიტყვი. ჩემს გასაჭირსა და სიძნელეებზე სახლში საუბარს ყოველთვის ვერიდებოდა, ამას განსაკუთრებით დედას ვუმალავდი, რადგან ზედმეტად მიიტანდა გულთან, ინერვიულებდა და ეს სახიფათო გახდებოდა მისი ჯანმრთელობისთვის. ყოველთვის ვცდილობდი, რომ უსარგებლო ნერვიულობისგან მომერიდებინა იგი. მაგრამ რა გამოეპარება დედის გულს, იგი მაინც გრძნობს შვილის დარდსა და ტკივილს და ამას შინაგანად განიცდის. ერთხელ ჩემი მძიმე მდგომარეობის გამო მეტად მოწყენილი ვიყავი და არ ვიცი, როგორ, მაგრამ ჩემმა დარდმა თუ წუხილმა, როგორღაც, გამოჟონა ჩემგან და დედისთვისაც გახდა საცნაური. მეგონა, ეს მას შეაშფოთებდა, მოგვრიდა დიდ წუხილს, მაგრამ ჩემდა გასაოცრად, სინამდვილეში ასე არ მოხდა. არ ვიცი, საიდან შეიძინა მაშინ დედაჩემმა საკვირველი მხნეობა და იმედი, როგორ მოიკრიბა ძალა და მტკიცედ, დაჯერებულმა მითხრა შემდეგი: „ნუ გეშინია, შვილო, კიდეც რომ აგიქნიონ ხელი, არ შეგეშინდეს, მე შენთან ვიქნები, ჩემი პენსიით გავიტანთ თავს და დაგვიფარავს ღმერთი“.

ეს იყო უდიდესი რწმენითა და იმედით წარმოთქმული სიტყვები, ამიტომ სულს მაშინვე ეამა გაგონება მისი. მიუხედავად იმისა, რომ დედის მოკრძალებული პენსიით ჩვენ მხოლოდ ერთი კვირა თუ შევძლებდით თავის გატანას. მე მაინც დიდ იმედად ჩამესმა მისი სიტყვები. არ ვიცი, როგორ და მე მაშინ მთელი არსებით ვირწმუნე, რომ დედის სახით მამხნევებდა თავად ღვთისმშობელი, ეს არ იყო მარტო მშობლისგან თანაგრძნობის გამომხატველი ან გასამხნევებლად ნათქვამი სიტყვები, ეს იყო უფლისგან წამოსული ნუგეში, რამაც ამავსო იმედით და უცხო სიხარულით, რასაც ამოწმებდა თვალებზე მომდგარი ცრემლები. დედის გამამხნევებელმა სიტყვებმა გადარჩენის რწმენა და იმედი გააძლიერეს ჩემში და მე ამის შემდეგ უფრო მხნე და ხალისიანი შევიქენი. ეს სიტყვები იქცა ჩემთვის იმ ღვთიურ ნუგეშად, რამაც მშვიდობით დამათმენინა და გადამატანინა მაშინდელი გაჭირვება და სიძნელენი.

და მე ვმადლობდი უფალს, რომ საშინელი უნუგეშობისა და დაუცველობის ჟამსაც, იზრუნა ჩემი შეწევნისთვის. მადლობა შევწირე ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს, რომელმაც მშობელი დედის სახით გამამხნევა და ჩამისახა გადარჩენის იმედი და საიმედო ნუგეშად და მცველად ექცა ჩემს მოღვაწეობას მომავალში. მისი შეწევნითა და მადლით მძიმე მდგომარეობიდან გამოვედი მშვიდობით და შემდგომში კიდევ უფრო განვიმტკიცე რწმენა იმისა, რომ ღვთისმშობელი არის და იქნება ჩემი ნუგეში და საიმედო მცველი. ღმერთსა ვთხოვ, არასოდეს მოუშალოს ჩემს სულიერ ცხოვრებას ღვთისმშობლის საფარველი და შეეწიოს ჩემს მღვდელმთავრულ მოღვაწეობას მომავალშიც.

მიტროპოლიტი ზოსიმე (შიოშვილი)