რა მიზანს ემსახურებიან საქართველოს ეკლესიის წიაღში უშიშროების მიერ შეგზავნილი სასულიერო პირები და როგორ ქმნიან ისინი ახალ მართლმადიდებლობას

– რელიგია ყველა ქვეყანაში გადამწყვეტ როლს ასრულებს მსოფლმხედველობის, იდეოლოგიის ჩამოყალიბებაში. ყველა ქვეყანა ყოველთვის ეფუძნებოდა და ეფუძნება გარკვეულ იდეოლოგიას. საქართველო, ქართული კულტურა ეფუძნება მართლმადიდრებლობას. ეს არის მოცემულობა და ახლა გარკვეულ ძალებს უნდათ ამ მოცემულობის შეცვლა, რომ ქართული საზოგადოების მსოფლმხედველობა, ღირებულებები და შემდეგ, აქედან გამომდინარე, ქცევა აღარ ეფუძნებოდეს მართლმადიდებლობას. ეს არის მიზანი და ამის მისაღწევად იყენებენ შეგზავნილი მღვდლების ასეთ აღტკინებას. ისინი, იმისდა მიხედვით, რას დაავალებენ სხვადასხვა დროს, გამოდიან და ამბობენ. ამას აქვს პოლიტიკური მიზანი და ამ ეტაპზე არც მალავენ ამ პოლიტიკურ მიზანს. ასეთი ქმედებები, მართალი ხართ, შორს არის რელიგიურობისგან, მაგრამ ადამიანებს, რომლებიც ამას აკეთებენ, ვგულისხმობ მღვდლებს, დოროთე ყურაშვილსა და სხვებს, აქვთ ლოგიკა: შენთვის მტერი უნდა გახდეს პატრიარქიც და მისი მოსაყდრეც, რომელსაც ეგზარქოსს უწოდებენ. დიახ, ის შენს თვალში ეგზარქოსად უნდა აღიქმებოდეს, რომ შენ მას დაუპირისპირდე და აღარ დაექვემდებარო საეკლესიო კანონს. რადგან, თუ შენთვის ის ეპისკოპოსი და მოსაყდრეა, მაშინ, რა თქმა უნდა, მას უჯერებ და ექვემდებარები. მაგრამ, თუ ის შენთვის მტერია და პირდაპირ გამოაცხადეს, რომ კათოლიკოს-პატრიარქი და მეუფე შიო მტრები არიან, ესე იგი, გავიდნენ კანონიკიდან და ამბროსი ხელაიაც ჰგონიათ თავი და მაქსიმე აღმსარებელიც. მართალია, ისტორიაში ყოფილა შემთხვევები, როდესაც წმიდა მამები, ბერები უპირისპირდებოდნენ ხოლმე საეკლასიო იერარქებს, ოღონდ მხოლოდ მაშინ, როდესაც ის პატრიარქი, მართლაც, ეკლესიისა და ქვეყნის მტერი იყო. ამდენად, ამ ხალხმა დღეს თავი წმიდა მამებად გამოაცხადა.

– თვალშისაცემია რელიგიური ატრიბუტიკის შეტანა პროტესტში, ეს პოლიტიკურად მომგებიანია. მახსოვს, თენგიზ სიგუამ მიამბო, შევარდნაძე რეფერენტს ეუბნებოდა, გამოსვლის ტექსტში რამდენჯერმე ახსენე ღმერთი და ეკლესიაო. სახეცვლილი მართლმადიდებლობა რაში სჭირდებათ?

– მიხვდნენ, რომ მთლიანად მართლმადიდებლობაზე ქართველ ერს უარს ვერ ათქმევინებდნენ და ამიტომ გამოაცხვეს და შექმნეს პირობითად ახალი მართლმადიდებლები, ლიბერალი მართლმადიდებლები. ანუ ფორმა მართლმადიდებლური აქვთ: ჯვარი, დიდი წვერი, საუბარი, მაგრამ შინაარსი, შიგთავსი არ არის მართლმადიდებლური. ანუ ახალ, მეორე ეკლესიას, მეორე მართლმადიდებლობას ქმნიან საზოგადოებისთვის, რომელსაც, როგორც დოროთე ამბობს, არ სჭირდება ხშირი ლოცვა. არათუ ხშირად, საერთოდ არ ვამბობ „მამაო ჩვენოს“, არც „უფალო შემიწყალე“. ამიტომ ვამბობ, რომ ახალ რელიგიას, ახალ ეკლესიას ქმნიან.

– „სახარებაში“ წერია „მამაო ჩვენო“, რომელსაც იესო ამბობს. შეიძლება, არც ეკლესიური იყო და არც მორწმუნე, მაგრამ ელემენტარულად განათლებული ადამიანი თუ ხარ, იცი, რომ ქრისტიანობა გულისხმობს ლოცვას. ქრისტეს მიერ დატოვებულ ლოცვასაც თუ არ აღიარებ, როგორი ქრისტიანი ხარ?

– პროტესტანტებიც „სახარებას“ ეფუძნებიან და არ ცნობენ მართლმადიდებლური ტიპის ლოცვებს, ასკეტიკას და ასე შემდეგ. რაღაც ამდაგვარია. იმიტომ ვამბობ, რომ ახალი სარწმუნოებაა, რომელიც გარკვეული ფენისთვის უნდა იყოს მისაღები. ვის გვერდშიც დგანან, მათთვის შექმნეს ახალი სარწმუნოება, რომ მთავარია, აკეთო სიკეთე, იყო ჰუმანისტი, ლიბერალი და ეს სავსებით საკმარისია. არ არის აუცილებელი მართლმადიდებლური ლოცვები. უფალო შემიწყალეც კი არ უნდა თქვა. მათ უნდათ საქართველოს ეკლესიის გაყოფა და იგივე უნდოდათ ადრეც.

– საკმაოდ რთული ვითარებაა მსოფლიოს მართლმადიდებელ ეკლესიებში, საბერძნეთის ეკლესიაც კი გაყოფილია, სადაც დაკეტეს ტაძრები კოვიდპანდემიის დროს, არადა ან ზიარების უნდა გწამდეს, ან ვაქცინის, თუმცა აცრა არ გამორიცხავს რწმენას.

– დიახ და აი, ამ რელიგიას მისდევენ დოროთე და მისი ჯგუფი. საზოგადოების ნაწილიც ამას ელოდება და მოსწონთ მათი ქმედებაც და აზრებიც. თქვენ უამრავ „ლაიქს“ ნახავთ მის გვერდზე. ეს არის ეკლესიის გაყოფის მორიგი მცდელობა. შევარდნაძის დროს, 1997 წელს, იყო მსგავსი მცდელობა, შემდეგ – სააკაშვილის დროს, რასაც ხელმძღვანელობდა „თავისუფლების ინსტიტუტი“, რამიშვილ-ბოკერია და ახლა ახალი ძალით იფეთქა. მაშინაც უფალმა დაგვიცვა, საზოგადოება არ აჰყვა ამ წამოწყებას და ახლაც დიდი იმედი გვაქვს, რომ ასე მოხდება.

– საზოგადოების ის ნაწილი, რომელსაც ეს არ მოსწონს, მოითხოვს, ეკლესიამ მკაცრად დასაჯოს საეკლესიო პირები, რომლებიც, რბილად რომ ვთქვა, არ იქცევიან მოსაწონად. თუმცა ჩვენ ვიცით, რომ პატრიარქი ყოველთვის რბილად მოქმედებდა: სინანულის საშუალებას აძლევდა და შეუნდობდა, პეტრე ცაავასაც კი და, ბოლოს და ბოლოს, ქრიატიანობის მთელი არსი მიტევება, მონანიება და უპირობო სიყვარულია. რა საშუალებებითაა შესაძლებელი, რომ შენარჩუნდეს ჩვენი ეკლესიის მთლიანობა?

– მტერი ყოველთვის გვიტევდა და ჩვენ ვიმარჯვებდით. ეს ღვთის ნება იყო. რელიგია, ეკლესია ხომ ღმერთის გარეშე არ არსებობს?! უფლის იმედად ვართ და პატრიარქიც ყოველთვის ლოცვებს აძლიერებდა, ლოცვებისკენ მოუწოდებდა ყველას და სულიერ ძალისხმევას მიმართავდა ხოლმე, რომ როგორმე შეჩერებულიყო ეს შემოტევა. ახლაც იმავე გზაზეა. რა თქმა უნდა, შემწყნარებელია და ელოდება, რომ ეს ადამიანები შეინანებენ, მაგრამ მე ვიტყვი იმას, რასაც არ ამბობენ და ვერ იტყვიან საპატრიარქოს წარმომადგენლები. ის სასულიერო პირები, რომლებიც ეკლესიას ებრძვიან, უშიშროების მიერ შეგზავნილი პირები არიან. ანუ არანაირი კონფლიქტი არ არის ეკლესიის შიგნით. ყველა სასულიერო პირი, რომლებიც პატრიარქმა აკურთხა, არის წესიერი, მლოცველი, პატიოსანი, ის ადამიანები კი, რომლებიც უცებ გამოხტებიან ხოლმე და არაეკლესიურ მოქმედებას იწყებენ, რომ საზოგადოება ააბუნტონ, იმთავითვე შეგზავნილები არიან, რომელთა მიზანია საზოგადოების დაბრკოლება. მეტიც, მარტო ისინი არ არიან, რომლებიც ახლა ჩანან, სახელებს ვერ დავასახელებ, მაგრამ არიან სასულიერო პირები, რომლებიც დემონსტრაციულად არაზნეობრივად ცხოვრობენ. ზოგს, როგორც ამტკიცებენ, საყვარელი ჰყავს, ზოგზე ამბობენ, ცოლი ჰყავსო და ასე შემდეგ. ეს ადამიანები ეკლესიის შინაგან ნაწილს არ წარმოადგენენ, ისინი თავის დროზე გარედან შეაგზავნეს, რომ სახელი გაუტეხონ ეკლესიას იმისთვის, რომ ახალგაზრდები აღარ მივიდნენ ეკლესიაში. შესაბამისად, მთელი ეს დარტყმა, რასაც ვხედავთ, მიმართულია მომავალი თაობისკენ. ისინი ბრკოლდებიან. ისინი აღარ მიდიან ეკლესიაში. ჩვენ მათ ვკარგავთ. ანუ ახლა ისე ჩანს, რომ თითქოს ვერანაირ შედეგს ვერ აღწევენ, ეკლესია განაგრძობს ჩვეულ ცხოვრებას, მაგრამ მათი მიზანი მიღწეულია, იმიტომ რომ შემკვეთების გათვლა მომავალ თაობაზეა და ჩვენ მათ ვკარგავთ. ისინი უყურებენ ამ ყველაფერს და მათთვის ეს არის დაპირისპირება, ომი მღვდლებს შორის. თუ დააკვირდებით, ტელევიზიები ცდილობენ, მოიწვიონ სხვადასხვა მხარე, რადგან მათი სურვილია, საზოგადოებას აჩვენონ, თუ როგორ ჩხუბობს და კამათობს ორი სასულიერო პირი. მე რამდენჯერმე შევთავაზე დოროთეს, დავსხდეთ, ვისაუბროთ-მეთქი, მაგრამ უარს მეუბნებიან. იმიტომ რომ მათი მიზანია ვითომ ეკლესიური დაპირისპირების წარმოჩენა.

– როდესაც ამბობთ, რომ სასულიერო პირების ნაწილი შეგზავნილია გარედან, უშიშროების მიერ. რომელი უშიშროების მიერ? ჩვენი?

– დიახ, ეს პროცესი აქტიურად დაიწყო შევარდნაძის პერიოდიდან და კულმინაციას სააკაშვილის პერიოდში მიაღწია. ის სასულიერო პირები არ მოქმედებენ თვითნებურად. ისინი იღებენ დავალებებს და მაშინ აქტიურდებიან, როდესაც აქტიურობას დაავალებენ. მანამდე წყნარად და მშვიდად არიან. შეიძლება, თვითონაც არ უნდათ, რასაც აკეთებენ, მაგრამ იძულებული არიან – ეს დავალებაა. ხომ გახსოვთ საცოდავი პეტრე პატრიარქს რომ უპირისპირდებოდა აბსურდული ბრალდებებით?! და მერე, თითქოს არაფერი, გაგრძელდა ცხოვრება, მაგრამ არა – მიზანი მიღწეულია, ახალგაზრდობა დაბრკოლდა.

– მე პეტრე ცაავას გაუგონარ ბრალდებაში ისიც დავინახე, რომ განზრახ გააუფასურა პატრიარქის შეურაცხყოფა, რომ ეს შემდეგ ჩვეულ ამბად იქცეს. ტაბუს მოშლა ანგრევს ადამიანს, იმიტომ რომ ადამიანი სწორედ ტაბუებით იქმნება, რაღაცებს რომ არ იკადრებს, არ გაუშინაურდება სიბილწეს.

– დიახ და ჩვენ გვგონია, რომ თითქოს ჩავარდა ეკლესიაზე შეტევა და არ გამოუვიდათ, მაგრამ ისინი არ ჩქარობენ, ნელა-ნელა გვაკარგვინებენ ახალგაზრდებს, მომავალს. ამდენად, თუ ამ ხელისუფლებას სიკეთე უნდა, თავისი ძველი და ახალი აგენტები უნდა გაიწვიოს ეკლესიიდან.

– ფიქრობთ, რომ ხელისუფლებამ იცის, ვინ ვინ არის?

– როგორ არ იციან?! საქაღალდეებში ულაგიათ საქმეები. არავინ არსად წასულა. ყველგან ძველი კადრები მუშაობენ. მხოლოდ ხელმძღვანელობა შეიცვალა, თორემ დანარჩენები ისევ იქ არიან და ეს პროცესიც გრძელდება. ამას იმიტომ ვამბობ ხოლმე, რომ იქნებ ვინმემ წაიკითხოს იმ ახალგაზრდა თაობიდან და მიხვდეს, რომ ეს მღვდლები არ მოქმედებენ დამოუკიდებლად, რომ არ არის ეკლესიაში შიდა დაპირისპირება, ეს არის გარედან მართული პროცესი.

– ჩემი აზრით, გაუნათლებლობაც ასრულებს თავის როლს: ჰგონიათ, რომ სასულიერო პირი უნდა იყოს წმიდანი, არადა ისიც ჩვეულებრივი, ცოდვით დაცემული ადამიანია, რომელიც გადის მონანიების გზას.

– ეკლესია პატიობს მონანულ ცოდვილს, მაგრამ, თუ ის ადამიანი არ ინანიებს და დემონსტრაციულად არღვევს კანონიკას, რითიც აბრკოლებს ეკლესიის დანარჩენ წევრებს, ამ დროს ეკლესია მიმართავს ხოლმე სხვადასხვა საშუალებას, მაგალითად, განაყენებს მსახურებიდან. ყველა ცდება და ეს ბუნებრივია, მაგრამ ერთია, როდესაც ცდები და შეცდომისგან არავინაა დაზღვეული და მეორე – როდესაც გამიზნულად და დემონსტრაციულად ვნებ ეკლესიას და აბრკოლებ ახალგაზრდობას.