პასუხისმგებლობის ხიბლში?!

რადგან ჩვენს ქვეყანაში პოლიტიკურ სცენაზე, თუნდაც, კულისებში დგომა კეთილდღეობის გარანტიაა (და როგორც დამოუკიდებლობის პერიოდში მიღებულმა გამოცდილებამ აჩვენა, ეს ზუსტად ასეა ნებისმიერ სხვა ქვეყანაშიც: დემოკრატიულით დაწყებული და ტირანიით დამთავრებული), ყველა მიილტვის ძალაუფლებისკენ: ერთნი შენარჩუნებას ცდილობენ, მეორენი – იქ პირველად ან განმეორებით მოხვედრას (ვინაიდან სკამია ახლა სულზე უტკბესი). შესაბამისად, გამონაკლისი არც საქართველოს პრეზიდენტი ქ-ნი ზურაბიშვილია. მე არ შევუდგები მისი საქმიანობის შეფასებას და არც იმის შესახსენებლად მოვაცდენ მკითხველის ყურადღებას, რაოდენ დიდი ტრანსფორმაცია განიცადა მან პრეზიდენტად არჩევის დღიდან ვადის ამოწურვამდე (სამწუხაროდ, ისევე, როგორც ედუარდ შევარდნაძე დარჩა ბოლომდე სსრკ-ის საგარეო საქმეთა მინისტრად, სალომე ზურაბიშვილიც ვერ გასცდა მენტალურად საფრანგეთის საგარეო უწყების თანამშრომელს), მხოლოდ იმას შეგახსენებთ, რომ, ქ-ნი ზურაბიშვილის განმარტებით, მზადაა, კვლავ იტვირთოს მძიმე ტვირთი და მეორედაც უპრეზიდენტოს ქვეყანას. ხოლო, რაკი ეჭვი მაქვს, რომ პირადად მე და ქ-ნ სალომეს პასუხისმგებლობაზე განსხვავებული წარმოდგენა გვაქვს, მაინც გავიხსენებ პირველკაცობის მძიმე ხვედრს: „ვისაც პირველ მწვადს მიართმევენ, პირველი ტყვიაც მან უნდა გასინჯოს“.