როგორ დასაჯა სტალინმა მარშალი ჟუკოვი

– შენ ამბობ, რომ ჟუკოვი მე გადაყენებას მიპირებს და სახელმწიფო გადატრიალებას აწყობს? აბაკუმოვ, სულ რაღაც ათი დღის დანიშნული ხარ თანამდებობაზე და უკვე ინტრიგებს ხლართავ. ჩემი დარწმუნება გინდა, რომ ჟუკოვი ბონაპარტისტული ზრახვებითაა შეპყრობილი და დამხობას მიპირებს. ძალიან მაღლა ხომ არ გაიქაჩე, გენერალო?
– არა. რას ბრძანებთ, ამხანაგო სტალინ. ამაზე ეს საუბრები მეტყველებს, – მიუგო აბაკუმოვმა, მაგრამ სტალინმა შეაწყვეტინა:
– გეყოფა, გენერალო, გეყოფა. ჟუკოვის სიძულვილი სისულელეს გალაპარაკებს. ჟუკოვს რომ ჩემი დამხობა ნდომოდა, ის ზუსტად ერთი წლის წინ იჯდებოდა კრემლში. შარშან ამ დროს ჟუკოვს ყველაზე დიდი არმია ჰყავდა მსოფლიოში. ყველა გენერალი მას შესცქეროდა და ყველა მის ბრძანებას უსიტყვოდ შეასრულებდნენ. საკმარისი იყო ერთი სიტყვა და ჟუკოვი მოსკოვისკენ შემოაბრუნებდა ჯარს და აქედან გამიშვებდა. ეს – მაშინ. ახლა კი მას ასეთი ძალა არ გააჩნია. სურვილი კი არც მაშინ ჰქონდა და მით უმეტეს, არც ახლა აქვს და ამიტომ ტყუილს მოეშვი.
სტალინმა აბაკუმოვი კუდამოძუებული გაუშვა. თუმცა, ერთი თვის მერე ჟუკოვი სახმელეთო ჯარების მთავარსარდლობიდან მაინც გაათავისუფლა და ის ოდესის სამხედრო ოლქის უფროსად გაამწესა“.
ჟუკოვის ამ დაქვეითებას წონიანი მიზეზი ჰქონდა. ჯერ კიდევ აბაკუმოვის მინისტრად დანიშვნამდე, უშიშროების სამინისტროში, ეგრეთ წოდებული, „ალაფის საქმის“ გამოძიება მიმდინარეობდა. იკვლევდნენ ფაქტებს გერმანიიდან უზარმაზარი ქონების გამოზიდვის თაობაზე. როგორც ცნობილია, საბჭოთა სამხედრო სარდლებმა, ჟუკოვის მეთაურობით, გერმანიიდან უზარმაზარი ძვირფასი ქონება, მათ შორის, ხელოვნების ნიმუშები გამოზიდეს. გაძარცვული იქნა დრეზდენის გალერეაც და იქიდან უნიკალური არტეფაქტები დაიკარგა. რა თქმა უნდა, აშკარა იყო, რომ ეს დანაშაული საბჭოთა გენერალიტეტმა ჩაიდინა, მაგრამ ისინი ამას უარყოფდნენ და ამიტომ სტალინმა ფარული გამოძიების დაწყება ბრძანა. ბოლო წვეთი მოთმინების ფიალაში, ეგრეთ წოდებული, „ოდინის თვალი“ იყო. ეს არტეფაქტი დრეზდენში ინახებოდა და გერმანელები მას დიდ ისტორიულ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ. ამ 30 მილიმეტრის ვერცხლისფერ მედალიონს გერმანელები მთელ მსოფლიოში ეძებდნენ, სინამდვილეში კი ჟუკოვის აგარაკზე, ყავის სერვიზის ფაიფურის ჭიქაში აღმოჩნდა. მისმა მფლობელმა მარშალმა კი არც კი იცოდა, თუ რა იდო ჭიქაში. „ოდინის თვალი“ შემთხვევით აღმოაჩინა ცნობილმა ხელოვნებათმცოდნემ, უნგრული წარმოშობის ივან (იანო) მაცამ. ის ჟუკოვთან აგარაკზე იყო მიწვეული და მის ნივთებს ათვალიარებდნენ. მაცამ ეს ამბავი სტალინს მიუტანა. სტალინმა კი ჟუკოვი ამ მედალიონიანად დაიბარა კრემლში და ეს ძვირფასი არტეფაქტი და სხვა ნაძარცვი ქონება გერმანიაში გააგზავნინა. თავად „გამარჯვების მარშალი“ კი ოდესაში გაამწესა...
სტალინს, რა თქმა უნდა, ჟუკოვის ბევრად უფრო მკაცრად დასჯაც შეეძლო, მაგრამ მას მხოლოდ დაქვეითება აკმარა, რადგან იცოდა, რომ მისგან (ჟუკოვისგან) ბონაპარტი არ გამოვიდა და მარშალი მხოლოდ მოროდიორად მიიჩნია.“