თელავში დატყვევებული გადამღები ჯგუფი

იმ ღამეს ვიქეიფეთ თელავში. „აფსაითი“ ერქვა იმ „პივნოი ბარს“, სადაც ნაბახუსევზე გამოვდიოდით რაკი გადაება დამთავრებული გვქონდა და თბილისში უნდა დავბრუნებულიყავით, დიდი ამბით გამოვეთხოვეთ „აფსაიდის“ მომსახურე პერსონალს იმ იმედით, რომ როდისმე ისევ შევხვდებოდით. ამ დროს თავზე დაგვადგნენ მეღვინეთუხუცესის ბიძაშვილები აწყურიდან, არა გრცხვენიაო? – დაუწყეს ნამუსზე შეგდება, მთელი კახეთი ყანწების სმით შემოიარეთ და ჩვენს უნახავად აპირებდი წასვლასო? – გესტუმრებით, არ არის პრობლემაო, – დაამშვიდა თედიაშვილმა აწყურული მეღვინეთუხუცესები. იმ ღამეს აწყურში შევუბერეთ.

მეორე დილას კვლავ გამოვეცხადეთ „აფსაითს“. კიდევ ერთხელ დავემშვიდობეთ, ახლა უკვე საფუძვლიანად, მაგრამ ახლა სხვა კარგმა ბიჭებმა შუამთის რესტორანში ამოგვაყოფინეს თავი. ჯერ ვიუარეთ, კოლელიშვილმა თქვა, რაღა მაინცდამაინც თელაველები უნდა გავანაწყენო აქაურმა კაცმაო და უარის მთქმელებს დაგვიბრიალა თვალები. ღამე იმავე სასტუმროში გავათენეთ, საიდანაც ოთხი დღის წინათ წავედით და ყველა ნაცნობს გულთბილად დავემშვიდობეთ.

არ დაიჯერებთ და კიდევ სამი დღის განმავლობაში სხვადასხვა ადგილებში გვეპატიჟებოდნენ საქეიფოდ. დილაობით ტრადიციულად „აფსაითში“ შევდიოდით და ნაცნობებს კიდევ ერთხელ ვემშვიდობებოდით. ბოლოს და ბოლოს მეექვსე დღეს გვეღირსა თელავიდან გამოსვლა. თბილისამდე მაინც ვერ ჩამოვაღწიეთ. ოთარ მეღვინეთუხუცესმა სოფელ მანავს ვერ ჩაუარა გულგრილად და შიგ ქარხანაში მანავის მწვანეც დავაჭაშნიკეთ. ერთი დღეც იქ გავჩერდით და წამოსვლიდან ერთ კვირაში დავბრუნდით ოჯახებში, სადაც ჩვენს ცოლებსა და შვილებს უკვე გამოგლოვილი ვყავდით“.