რატომ არის აუცილებელი ვისაუბროთ თემაზე, რომელზეც ქალების უმრავლესობა დუმს

მაკა (45 წლის): მე დიდი ხანია, ყველაფერი ვიცი. უბრალოდ, დუმილს ვირჩევ. იმიტომ არა, რომ გული არ მტკივა, ან თავს შეურაცხყოფილად არ ვგრძნობ. უბრალოდ, დღეს სხვანაირად არ შემიძლია.

– როდის მიხვდით, რომ მეუღლე გღალატობდათ?

– პასუხი მარტივია – დიდი ხნის წინ. ალბათ, იმაზე ბევრად ადრე, ვიდრე, საამისოდ რეალური სამხილები მექნებოდა. ქალს არ სჭირდება ფაქტები, რომ სიმართლე იგრძნოს. პატარა ცვლილებები, ტელეფონის დამალვა, გაუცხოებული მზერა… ქალი გრძნობს, როცა აღარ უყურებენ ისე, როგორც ადრე. „მტკიცებულებები“ სულაც არ არის საჭირო. მე, უბრალოდ, ვიცოდი.

– რატომ არ თქვით არაფერი? რატომ არ მიატოვეთ?

– იმიტომ, რომ ოჯახის დანგრევა მარტივი სათქმელია, მაგრამ მძიმე შედეგი მოჰყვება. შვილი მყავს. მაქვს სახლი, რომელიც ჩემი დიდი ძალისხმევით აშენდა – არ მეთმობა. შეჩვევაცაა, პასუხისმგებლობაც... არ ვიცი, როგორ აგიხსნათ. არ ვამართლებ ჩემს საქციელს. რა თქმა უნდა, არც მას, მაგრამ ვერც ჩემს თავში ვგრძნობ ძალას, რომ წავიდე.

– გტკივათ?

– რა თქმა უნდა. თანაც, ეს ტკივილი ყოველდღიურია. მაგრამ თითქოს ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრებას მივეჩვიე. ამ მომენტში ასე ვგრძნობ – თითქოს მე ვარ კედელი, რომელიც ყველაფერს უძლებს, რომ მთელი სახლი არ ჩამოინგრეს. თითქოს ეს ტკივილიც იმ „ჭურჭელში“ ზის, სადაც სხვა ყოველდღიური საკითხებია – მაღაზია, სამზარეულო, დალაგება, გაკვეთილები... ისიც უბრალოდ იქ არის.

– ფიქრობთ, რომ ეს გამოსავალია?

– არ ვიცი. ესაა ის, რისთვისაც ახლა ძალა მყოფნის. მირჩევნია, დავინახო, მაგრამ ხმამაღლა არ ვთქვა. ალბათ, ესეც ერთგვარი თავდაცვაა. ისე ვარ, როგორც სირაქლემა — თავი ქვიშაში მაქვს, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რა ხდება ზურგს უკან. არ არის მოთმენა სირცხვილი, თუ ჯერ არ ხარ მზად. მაგრამ, არც ის მავიწყდება, რომ თავს ქვიშაში დიდხანს ვერ გააჩერებ – სუნთქვა გაგიჭირდება.