ნინო ჟვანია: დათომ იმდენჯერ ჩახედა სიკვდილს თვალებში, ამბობს, სიკვდილი ჩემი მეგობარიაო

ნინო ჟვანია: წელს გახდა თვრამეტი წელი, რაც მე და დათო ერთად ვართ და გასული წლის 5 ნოემბერს მოვაწერეთ ხელი. ვფიქრობ, ჩვენი სიყვარულის სურნელი არც ტკბილია და არც მძაფრად შემაწუხებელი. უფრო ზღვისა და ყვავილის, ჰორტენზიის სურნელი დაკრავს, რადგან მე თავად სოხუმელი ვარ. დათოც ხშირად ახსენებს სოხუმს, გამძაფრებული ნოსტალგია აქვს.

– ნინო, ამბობენ, წყვილის მრავალწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ სიყვარული უფერულდება, ხუნდება და ყოველდღიურობაში გადადისო. როგორი იყო თქვენი სიყვარული, ამ თვრამეტი წლის განმავლობაში?

– ამ თვრამეტი წლის განმავლობაში მე და დათომ სხვადასხვა ეტაპები გამოვიარეთ. ადამიანის მიმართ სიყვარულის შეგრძნება არ ნელდება, უბრალოდ, ურთიერთობა სხვა ეტაპზე გადადის. მე ნამდვილად ვერ წარმომიდგენია ჩემი თავი დათოს გარეშე.

– და თვრამეტწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ გადაწყვიტეთ ხელის მოწერა...

– ქორწილი გვქონდა თავისი ჯვრისწერით, თუმცა ხელი არ მოგვიწერია. ახლა კი მეგობრები იყვნენ ჩვენთან სტუმრად, საუბარს მოჰყვა და დათომ: მოდი, ხელი მოვაწეროთო და ჩვენც ავყევით. ხელის მოწერის დღეს მეგობრების წრეში ულამაზესი დრო გავატარეთ, გავერთეთ. 5 ნოემბერი იყო და მეგობარმა გვითხრა, თურმე, ამ დღეს როგორც შეხვდები, ისე დაგებედება მთელი თვრამეტი წელიო, ანუ ბედობის მსგავსად (იცინის). მეც არ ვიცოდი ეს, უბრალოდ, დაემთხვა და იმ დღეს გავიგე.

– შემოქმედი ადამიანები რთული ხასიათით გამოირჩევიან, თავისებურები არიან, ხელშეწყობა უნდათ და მათ გვერდით ცხოვრება მარტივი ნამდვილად არ არის. ამ მხრივ, რამდენად ძნელია დათოს მეორენახევრობა?

– რა თქმა უნდა, რთულია, თუმცა, როცა თავად ხარ შინაგანად ხელოვანი, გიმარტივდება. თავიდან უფრო გამიჭირდა, მიუხედავად იმისა, რომ, როცა გავთხოვდი, პატარა გოგო არ ვიყავი და გაცნობიერებული მქონდა, ვის გვერდითაც უნდა მეცხოვრა, რომ ჩემი ცხოვრება რადიკალურად იცვლებოდა, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე რთული სწორედ ეს იყო. დათო წერს ლექსებს, ქმნის მუსიკას, ხატავს... ღამეებს ათენებს და ამაში, მაქსიმალურად უნდა შეუწყო ხელი.

– მართალია, რომ ღამით ხშირად გაუღვიძებიხართ და ლექსი წაუკითხავს?

– როგორ არა, დღემდე ასეა. უნდა, ის ემოცია, რაც მასშია მე გადმომცეს. ამაზე მე ნამდვილად არ ვეკამათები, თუმცა დათო, ზოგადად, მოკამათე ადამიანია, თავის აზრის დამტკიცებას ცდილობს და მე ვუთმობ, ეს გამოვიმუშავე (იცინის).

– საუბარში ახსენე, დათოს გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენიაო. თუმცა, იყო დღეები, როცა საკმაოდ რთულ სიტუაციაში აღმოჩნდი. ვგულისხმობ, დათოს უეცარ რეანიმაციაში მოხვედრას, სამდღიან ძილს...

– ძალიან შემეშინდა, ორი წლის წინ, როცა უეცრად ვარიკოზული დენა დაემართა. გული მისდიოდა, სასწრაფო გამოვიძახე და საავადმყოფოში გადაიყვანეს. ღმერთს მადლობა, გადავრჩით. საახალწლო დღეები იყო, ძალიან გადაიღალა გადაღებებითა და კონცერტებით, თან, ლიფტი გაფუჭებული იყო და მერვე სართულზე ფეხით უწევდა ასვლა-ჩასვლა. გადაიტვირთა, გადაიღალა და ძალიან შემაშინა. ის ღამე, როცა დათოს ოპერაცია გაუკეთეს და რეანიმაციაში დააწვინეს, ჯოჯოხეთი იყო ჩემთვის. იყო მეორე ფაქტიც – წითელ პარასკევს დაიძინა და კვირას, აღდგომა დღეს გაიღვიძა. ზოგადად, დათოს არ უყვარს ძილი, ოთხი საათი მისთვის საკმარისია და პარასკევს რომ დაიძინა და საღამომდე ეძინა, კი გამიხარდა, ვიფიქრე, ცოტას დაისვენებს გამოიძინებს-მეთქი, მაგრამ საღამოს რომ ვეღარ გავაღვიძე, ძალიან შემეშინდა. გამოვიძახე სასწრაფო, გადავიყვანეთ საავადმყოფოში და აღმოჩნდა, რომ მერვე ხარისხის კომაში იყო. იმ წუთებში, ვერაფერზე ვფიქრობდი, არ მინდოდა, ცუდზე მეფიქრა. დათომ იმდენჯერ ჩახედა სიკვდილს თვალებში, ამბობს: სიკვდილი ჩემი მეგობარიაო. მაგრამ, მე სიკვდილის მეშინია და მეგობრობა კი არა, ფიქრიც არ მინდა მასზე.

– დიდი და ხმაურიანი ოჯახი გაქვთ. დათო ძალიან დაკავებულია, მაგრამ მაინც, თუა ჩართული შვილების აღზრდაში?

– დათო შვილების აღზრდაში კი არა, მათ გატუტუცებაშია ჩართული (იცინის). დამოკიდებულება აქვს ასეთი – ბავშვებს ყველაფრის უფლებას აძლევს. არასოდეს დამავიწყდება, დათოს დედა რომ გარდაიცვალა, რაც დრო გადიოდა, უფრო უმძაფრდებოდა დედის მონატრება. უცებ იტყვის: ძალიან მენატრება დედა. რომ ვაკვირდები, დათო დიდი ბავშვია, რომელსაც მძაფრი მონატრება და უკიდეგანო სიყვარული შეუძლია.