ტყავის „კურტკა“ იაფად

– დათო, შენ ინგლისური კარგად იცი. ტყავის „კურტკის“ ყიდვა მინდა და წამომყევიო.

უარს როგორ ვეტყოდი და წავედით. კითხვა-კითხვით ერთ უზარმაზარ სავაჭრო ცენტრს მივადექით. ტყავების განყოფილებაში რომ შევედით, მიხოს ერთი „კურტკა“ მოეწონა, რომელიც ძალიან უხდებოდა, მაგრამ 700 დოლარი ღირდა. მას კი მხოლოდ 200 ჰქონდა. „კურტკა“ საკიდზე დავკიდეთ და დაღონებული გამოვედით სექციიდან. იქვე, ერთი მამაკაცი ტრიალებდა, რომელიც აშკარად ჩვენ გვითვალთვალებდა. მართლაც, გამოვედით თუ არა, მოგვიახლოვდა და გვითხრა:

– ქართველები ხართ, დაგენაცვლეთ?

– კი, ქართველები ვართ, – მივუგეთ ემიგრანტ ქართველ ებრაელს.

– მე ქუთაისელი ვარ. აქ გადმოვსახლდი. „კურტკის“ ყიდვა გინდათ?

– კი, – ვუთხარით ქუთაისელს.

– შვიდასდოლარიანის?

– კი.

– რამდენი გაქვთ ფარა?

– ორასი, – უთხრა მიხომ.

– 150-ად რომ გაყიდინოთ, ორმოცდაათს მომცემთ? – კვლავ გვკითხა ჩვენმა ყოფილმა თანამემამულემ.

– მოგცემთ, – შეჰპირდა მიხეილ ქორქია.

ებრაელი ტყავების სექციაში შეძვრა და რაღაც „წაიჩალიჩა“. შემდეგ კვლავ ჩვენთან მოვიდა და მიხოს უთხრა:

– წადი ახლა და ის „კურტკა“ მაღაზიის დირექტორს მიუტანე და უთხარი, რომ ღილები არ აქვს, შენ კი მისი ყიდვა გინდა. ის შენ ოცდაორ პროცენტში მოგცემს დეფექტის გამო. ღილები კი შიდა ჯიბეში ჩავყარე და სახლში რომ მიხვალ, დააკერებო. მართლაც, მიხეილ ქორქიამ 700-დოლარიანი „კურტკა“ 150 დოლარად იყიდა. 50 დოლარი კი ებრაელს მისცა. ოლიმპიურ სოფელში რომ მივედით, ღილები თავად მიხომ დააკერა და ახალთახალ „კურტკაში“ „გაიზმანა“. საინტერესო კი ისაა, რომ მეორე დღეს მთელი საბჭოთა ოლიმპიური ნაკრები მონრეალის სხვადასხვა მაღაზიას მოედო და მეოთხედ ფასში იყიდეს ძვირფასი პალტოები და ქურთუკები, რომლებსაც ღილები არ ჰქონდა. ასე „გაზმანა“ ქუთაისელი ებრაელის მიერ მოგონილმა ეშმაკობამ საბჭოთა ოლიმპიური ნაკრები“.