უღმერთოდ უშნოები
„შიგან ასრე გავერივე, გნოლის ჯოგსა, ვითა ქორი“
არა მხოლოდ ერთიანი ეროვნული გამოცდების წიაღში წვიმს (ნოვაციების წვიმა მაქვს მხედველობაში), სასწავლო პროგრამებშიც ელიან ცვალებად მოღრუბლულობას: კერძოდ, მოარული ხმებით, ახალ ქართველ განმანათლებლებს გუმანში პროგრამიდან „გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებისა“ და „დიდოსტატის მარჯვენის“ სრულად, „ვეფხისტ-ყაოსნის“ კი ნაწილობრივ ამოღება აქვთ. მე არ შევუდგები იმის ახსნას, თუ რატომ უნდა ისწავლებოდეს „გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრება“ აუცილებელი წესით (ისიცაა, თუ გრიგოლის ღვაწლი გეცოდინება, აბა, როგორ მოუტრიალდება ვინმეს ენა, გაკად-როს ან იკადროს, რომ ამ ქალაქში 15 საუკუნის განმავლობაში არ გაკეთებულა იმდე-ნი, რამდენიც ბოლო ხუთ წელიწადშიო), თუმცა აშკარაა, რომ „ვეფხისტყაოსნის“ შემ-ცირება, სწორედაც რომ, დროულია, განსაკუთრებით იმ ნაწილში, სადაც „ნაძრახ სი-ცოცხლეზეა“ შეგონება (რადგან ახლა პირიქითაა: სახელოვან სიკვდილს ნაძრახი სიც-ოცხლე იყიდის, გაყიდის და, თუ დასჭირდა, ისევ თავიდან იყიდის!). ხოლო, თუ გავიხ-სენებთ, რომ მატარებელმა, როდესაც „შიგან ასრე გავერივე, გნოლის ჯოგსა ვითა ქორიო“, უღმერთოდ ჩაგვიქროლა, ისღა დაგვრჩენია, შვება პრეზიდენტის ფავორიტ პოეტ-ბიზნესმენის – ბ-ნი კაკალაშვილის პოეზიაში ვპოვოთ, ოღონდ, ავტირდეთ განა, როგორც „ლირი ყველასგან მიტოვებული“, როგორც „ღმერთი… ღმერთობის გამო“...
ნინო ხაჩიძე