ჰაიდი ტალიავინმა და საქართველოს პრეზიდენტმა ლამის დამთხვეულად გამოაქვეყნ-ეს თავ-თავიანთი აქტები: ქალბატონმა აგვისტოს ომისა, ვაჟბატონმა – ეკონომიკური თავისუფლებისა. ხოლო, რაკი სახელისუფლო ბატონების გათვლით, სავარაუდოდ, მე-ორე აქტის მიზანი პირველის დაჩრდილვაც იყო, ელმედიამ ეს თემა მყისიერად აიტა-ცა. მათ არც ის ბიზენსმენები ჩამორჩნენ, რომელთაც ოპონენტები ხელისუფლების ნავში ჯდომას საყვედურობენ. პიონერის მისია, ჩვეულებისამებრ, ფადი ასლის ერგო ან ირგო (ისეთი აღფრთოვანებული ჩანდა, რომ მისი კომენტარი თითქმის ხელისუფ-ლების კომენტარის ასლიც იყო): ხომ იყო და იყო მიმზიდველი ქართული საინვესტიც-იო გარემო, ამის შემდეგ კიდევ უფრო მიმზიდველი გახდება და ინვესტორებიც სულ კისრისტეხით გამოიქცევიანო (ბუნებრივია, არც ორიგინალს და, მით უმეტეს, არც ასლს არ გახსენებია, რომ ტალიავინის ზემოხსენებული დასკვნა ინვესტორთა მარათ-ონს რადიკალურად შეუცვლის მიმართულებას, მიუხედავად ბ-ნი იაკობაშვილის მტკი-ცებისა, „არსად წერია, რომ ომი საქართველომ დაიწყოო“). აღმოსავლელ ბიზნესმენს არც ადგილობრივები ჩამორჩნენ; სახელდობრ, „არსის“ გენდირექტორმა ეკონომიკის გამოლიბერალურობის ტენდენცია ზომაზე მეტად მოიწონა და ცოცხალი მაგალითით-აც გაამყარა: რასაც უკრაინაში 2-3 წელი სჭირდება, ჩვენთან ამდენივე დღეში მოაგვ-არებო (ბუნებრივია, ნათქვამის არსს რომ ჩასწვდე, „არსივით“, სულ მცირე, მერიის ტენდერში მაინც უნდა იყო გამარჯვებული და სახელმწიფო ხარჯით ძველ თბილისს უნდა აშენებდე). თუმცა, სამართლიანობის გამო უნდა აღინიშნოს, რომ ყველაზე აღ-ტაცებულად მაინც ექს პრემიერ-მინისტრი გურგენიძე გამოიყურებოდა. მართალია, კვლავაც არაფერი უთქვამს, რას მოახმარა გასული წლის აპრილში ევროობლიგაციებ-ის სახით აღებული ნახევარი მილიარდი (რომელიც ჩვენს მრავალმილიარდიან ვალს ზედ დაედო), სამაგიეროდ, გვითხრა, ბედნიერი ვარ და კიდევ უფრო ამაყი, რაკი გა-მჩენმა იმ ქვეყნის მოქალაქეობა მარგუნა (ან კი რატომ ვერ იქნები ბედნიერი, თუკი ბანკებს ხელთათმანებივით გამოიცვლი?!), სადაც მსუბუქი ბიზნესგარემოაო (და მერე რა, რომ, ოპონენტთა აზრით, შესაძლოა, ქართული მიწა მართლაც მსუბუქი აღმოჩნდ-ეს ქართული ეკონომიკისთვის?!). სხვათა შორის, ბ-ნმა გურგენიძემ საზოგადოებას ტელეეკრანიდან გასული წლის 11 აგვისტოს ღამითაც მიმართა (ოკუპანტები ტანკებს რომ აგლახავებდნენ გორი-თბილისის გზაზე და შავ-შავი „ჯიპები“ საზღვრებთან რომ ქუჩდებოდნენ გაქუსვლის იმედით), გაცილებით მეტყველი სახით: ვიდრე გასულ კვი-რას: დამშვიდობების ნაცვლად მოგვესალმა და ისე და იმგვარად ილაპარაკა, საქართ-ველოს დაზაფრული მოსახლეობა კიდევ უფრო დაზაფრა (რადგან ქვეყნის მაშინ ჯერ კიდევ მეორე პირს სახეზე ფერი არ ედო, ალბათ, იმიტომ, რომ შიში ოხერია). შესაბა-მისად, ისღა დაგვრჩა სანატრელი: იქნებ ოდესმე ჩვენც ვიამაყოთ!

ნინო ხაჩიძე

скачать dle 11.3