ერთხელ თეატრში ლიტერატურული საღამო გაიმართა, რომელსაც ილია და აკაკი ესწრებოდნენ და საკუთარი ლექსები უნდა წაეკითხათ. ილიას ჩვეულებად ჰქონდა წიგნში სანიშნის ჩადება, იმ შემთხვევისთვის, თუკი საკუთარი ლექსი დაავიწყდებოდა. ილიას ჯერი რომ დადგა, წამოდგა და დაიწყო: – ერთ ბედს ქვეშა ვართ, ლაბავ, მე და შენ...“ როცა იმ ადგილამდე მივიდა, სადაც უნდა ეთქვა, „რომელიც უშლის თესლსა ამოსვლას“... დაავიწყდა და შეჩერდა. წიგნი აიღო, რომ იქიდან ამოეკითხა და გაეგრძელებინა, მაგრამ სანიშნი ამოღებული დახვდა... ილია მიხვდა, რომ აკაკის ოინი იყო  და დარბაზს მიმართა:

– ბატონებო, ამ ოინს აკაკი მიზამდა, სხვა ვინ? ის უშლის ლექსს ამოსვლასო.

აკაკიმ გაიცინა. დარბაზშიც სიცილი ატყდა. აკაკი წამოდგა და „გუთნის დედა“  ბოლომდე ზეპირად წაიკითხა.