გასული საუკუნის ორმოცდაათიანი წლებია. რუსთაველის თეატრში, მოსკოვის „გეგმიური დაკვეთით“, დოდო ალექსიძეს ოქტომბრის რევოლუციაზე „წითელი პათოსით“ გაჟღენთილი იდეოლოგიური სპექტაკლი დაადგმევინეს. ამ სპექტაკლის მისაღებად და „დაბროს“ (ნებართვა) სათქმელად ან დასაწუნებლად, მოსკოვიდან წარმომადგენლობითი თეატრალურ-პარტიული კომისიაა ჩამოსული. სპექტაკლში ეპიზოდურ როლს იმ პერიოდში სულ ახალგაზრდა რამაზ ჩხიკვაძე ასრულებდა. მისი დუბლიორი კი – ეროსი მანჯგალაძე იყო. სპექტაკლის წინა დღეს ხმაჩახლეჩილი რამაზ ჩხიკვაძე თეატრის დირექტორთან, აკაკი ხორავასთან მივიდა და უთხრა:
– ბატონო აკაკი, ანგინა მაქვს სპექტაკლს ვერ ვითამაშებ და ჩემ მაგივრად, ეროსი უნდა დააყენოთო.
ხორავამ ეროსის დაუძახა და ეს ამბავი აუწყა. ეროსი შეიშმუშნა. ხორავამ ჰკითხა:
– რა იყო, ტუზი დაგეცა. რამაზი ავად გახდა და მოსკოვის კომისიის წინაშე, თავის გამოჩენის საშუალება გეძლევაო.
– რა ტუზი დამეცა, ბატონო აკაკი. ხვალ „დინამო“ თამაშობს და იმედი მქონდა, სტადიონზე წავიდოდიო.
ხორავამ კოპები შეკრა და თავისი ცნობილი ხმით მიუგო ხელქვეითს:
– ხვალ ვერც მე ვიქნები სპექტაკლის ჩაბარებაზე, რადგან რაიონში დაკრძალვაზე მივდივარ. იცოდე, სპექტაკლის გაცდენა არ გაბედო, თორემ დოდო ალექსიძე მეტყვის და გაგაგდებო.
– კარგი, – შეჰპირდა ეროსი და ლაპარაკი ამით დასრულდა.
მეორე დღეს ისე მოხდა, რომ „ანგინიანი“ ჩხიკვაძე, „რაიონში წასული“ ხორავა და „სპექტაკლში მოთამაშე“ ეროსი ფეხბურთზე გვერდიგვერდ აღმოჩნდნენ ტრიბუნაზე.
საქმე კი ის იყო, რომ სამივეს დეფიციტური ბილეთები „დინამოს“ კიდევ ერთმა ფანმა, სანდრო ჟორჟოლიანმა მიუტანა, რადგან დარწმუნებული იყო, ფეხბურთს არ გააცდენდნენ და სამივეს ფარულად ჩამოურიგა. თავად კი ორი რიგით ზემოთ იჯდა და კოლეგებზე ხალისობდა.
скачать dle 11.3