ტოლსტოი: კრიტიკა მხოლოდ მაშინაა ნაყოფიერი, თუ გაკიცხვასთან ერთად, იმასაც  მიუთითებს, როგორი უნდა იყოს ის, რაც უვარგისია.
კონრადი: იდეალი ხშირად სხვა არაფერია, თუ არა მგზნებარე ხილვა ჭეშმარიტებისა.
ბიორნე: განსხვავება თავისუფლებასა და თავისუფლებათა შორის ისეთივე დიდია, როგორც ღმერთსა და ღვთაებას შორის.
დეზამი: ვნება ნიშნავს ამოქმედებულ ნიჭს.
დიოგენე: ვინც წყურვილს ღვინით იკლავს და არა წყლით, ის პირუტყვზე უგუნურია.
ვოლტერი: მწუხარებისა და უბედურების ატანა ჭეშმარიტი ვაჟკაცობაა.
ედელი: ვაჟკაცობა მესამე ხელია.
შექსპირი: ეჭვიანობა ურჩხულია, რომელიც თავისთავად ჩაისახება და იბადება.
რივაროლი: ენა გარეთ გამოტანილი აზროვნებაა, აზროვნება კი – შინაგანი ენა.
მონტერლანი: ეგოისტები მეგობართაგან ისინი არიან, ვინც ჩვენს მეგობრობას გულგრილად ეკიდება.
ციორანი: დროის შემეცნება თავდასხმაა დროზე.
შტეერი: დიდება არის აჩრდილი, რომელსაც დიდი ადამიანები თავის შემდგომ ტოვებენ.
ლობერგერი: გამოცდილება ხელოვნური ინსტინქტია.
ოთარ ჭილაძე: ცუდია, როცა ბრძენს ნამჯას უყრიან, ვირს კი ჭკუას ეკითხებიან. ასეთი „შეცდომა“ ძირითადად ხელისუფალთ მოსდით, რადგან ბრძენის თვალში საკუთარ სიპატარავეს ხედავენ, ვირის თვალში კი – გულუბრყვილო აღტაცებას!
იბსენი: ცხოველი ცხოვრობს და არ იცის, რისთვის. ადამიანი ცოცხლობს და კითხულობს – რისთვის?
საადი: როცა პატარა კაცს დიდის ადგილი უკავია, დანაკარგი დიდია, ხოლო როცა დიდს პატარის – დანაკარგი უფრო მეტია.
კანტი: კანონი არის წესი, რომლის მიხედვითაც განისაზღვრება რანგთა არსებობა.
პიტი: სადაც მთავრდება კანონი, იქ იწყება ტირანია.
პოლი: ყველაზე მშვენიერი, უმდიდრესი,  უკეთესი და უჭეშმარიტესი რომანი, რომელიც მე ოდესმე წამიკითხავს, არის ისტორია.
ბალზაკი: თავმდაბლობა სხეულის ნამუსია.
ნიცშე: სასჯელი სამართალიც არის კანონის დამრღვევთათვის.
მოლიერი: სიცრუე პოეზიაა, რომელიც მუდამ მოდაში რჩება.
როლანი: ცხოვრების მთელი სიხარული შემოქმედებაშია. შემოქმედება ნიშნავს სიკვდილის მოკვლას.
ჰიუგო: ვარსკვლავს ორი მიზეზით  ვუჭვრეტთ – ბრწყინავს და შეუცნობელია. თუმცა, გვერდით გვყავს უფრო ნაზი, ნათელი და ბევრად უფრო ღრმა საიდუმლო – ქალი.