გასული საუკუნის 90-იანი წლების არეულობისას მე და ჩემს მეუღლეს ისე გაგვიჭირდა, რომ, რაც კი რამ ძვირფასეულობა გვქონდა, თითქმის ყველაფერი გავყიდეთ. ამ გაყიდვა-გაყიდვაში მე მხოლოდ ბაბუის ნაჩუქარი ჯიბის ოქროს საათი შემომრჩა, მსხვილი ოქროს ჯაჭვის გარეშე, რომელიც გავყიდე; მეუღლეს კი – ულამაზესი, ძველებური, ბებიის ნასახსოვრები კულონი, ასევე, ოქროს ჯაჭვის გარეშე, რადგან ისიც  „გავასუხარეთ“...
მე და ჩემი მეუღლე ერთ დღეს ვართ დაბადებულები და ერთ-ერთ დაბადების დღეზე გადავწყვიტე, მისთვის „მეფური საჩუქარი“ მიმეძღვნა. დიდხანს არ მიფიქრია. გავყიდე ჩემი უჯაჭვო ოქროს საათი და მეუღლეს მსხვილი ჯაჭვი ვუყიდე კულონისთვის. დარჩენილი ფულით კი სასმელ-საჭმელი ვიყიდე და გახარებული გავემართე სახლისკენ. მეუღლე არ დამხვდა. სუფრა გავშალე. დაველოდე და სულ მალე ისიც „პრავეზიით” დაბრუნდა სახლში.
– ფული სად იშოვე, ძვირფასო, ასეთი მეფური სუფრა რომ გაგიშლია? – მკითხა ცოლმა. მე კი მივუგე:
– ეს ჩემი სიურპრიზია და კიდევ მაქვს სიურპრიზი. შენ – საიდან ამდენი საშუალება?
– სიურპრიზად მოგიმზადე, – პირდაპირ პასუხს მანაც ჩემსავით აარიდა თავი და დააყოლა – კიდევ ერთი სიურპრიზი მაქვს შენთვის, მაგრამ ჯერ შენი ვნახოთ.
ჯიბიდან ოქროს მსხვილი ჯაჭვი „გავაძრე“, ცოლს ჩამოვკიდე და ვუთხარი:
– აი, საყვარელო, ეს – შენ. გილოცავ დაბადების დღეს. დააბნიე კულონი და გაიხარე...
ჩემს ცოლს სახეზე შეცბუნება შევატყვე, მაგრამ ცდილობდა, არ შეემჩნია. მანაც მსხვილი ოქროს ჯაჭვი ამოიღო ჩანთიდან. დაბადების დღე მომილოცა და მითხრა:
– ეს კი შენ, საყვარელო. ჩამოკიდე შენი მშვენიერი საათი და ატარე...
უცებ ხარხარი ამიტყდა და გული რომ ვიჯერე, ვუთხარი:
– სადაა საათი, გავყიდე, ჯაჭვი და პრავეზია ვიყიდე-მეთქი...
– ჩემს სიტყვებზე ჩემი ცოლიც ახარხარდა და მითხრა:
– არც მე მაქვს კულონი. მეც გავყიდე და ჯაჭვი და პრავეზია ვიყიდეო...
ასე შეგვრჩა ორი ოქროს ჯაჭვი, რომლებიც აღარ გაგვიყიდია და დღემდე ვინახავთ.