„მეზობლის ქალს ხელს ნუ ახლებ, ისიც შინაურია“

 მას შემდეგ, რაც „სოკართან“ ენეგრეტიკული ურთიერთობა კეთილად გასრულდა (გაზსაც საკმარისს მივიღებთ, თანაც – შაჰ-დენიზის მილსადენიდან დამატებით მოცულობებს და სოციალური გაზის ფასიც გაგვიიაფდება), „ვითა სიზმარი ღამისა“, ჩვენი პრეზიდენტიც ეწვია ბაქოს და გლობალურ ფორუმზე სიტყვითაც გამოვიდა.
სავსებით ცხადია, საქართველოსა და აზერბაიჯანის პრეზიდენტებმა ერთმანეთის მისამართით თბილ-თბილი სიტყვებიც არ დაიშურეს. სახელდობრ, ბ-ნმა მარგველაშვილმა ბრძანა, რომ „ის შესაძლებლობები, რასაც საქართველო სთავაზობს პარტნიორებს და მეგობრებს, ბოლომდე იქნება ათვისებული. საქართველო შესაძლებლობას სთავაზობს კონტინენტის ზღვაზე გასასვლელის არმქონე 14 სახელმწიფოდან 8-ს, გამოიყენოს მისი ინფრასტრუქტურა და ამით უზრუნველყოფს მათთვის სანაპიროზე წვდომას.“
ჩვენს პრეზიდენტს არც საერთაშორისო მისიებში ქართველების მონაწილეობის აღნიშვნა გამორჩენია და არც საერთაშორისო პროექტებში საქართველოს ჩართულობა, თუმცა ბ-ნი მარგველაშვილის გამოსვლის ყველაზე საინტერესო ადგილი მაინც ის იყო, როდესაც მან თქვა: „გვწამს, რომ უსაფრთხოება იქმნება მეტი მეგობრისა და მეზობლის მოპოვების გზით.“
ხოლო, თუ გავიხსენებთ, რომ მეზობლობა ადგილმდებარეობაა (მარტივი ამბავია – მეზობელი უნდა გესაზღვრებოდეს, აი, მეგობარი კი, შესაძლოა, მთვარეზეც გყავდეს), იბადება რიტორიკული კითხვა: ბ-ნ მარგველაშვილს იმედი აქვს, რომ ჩვენი მეზობელი სახელმწიფოები დაიშლებიან (თან, მაინცდამაინც, ჩვენს საზღვრებთან) თუ ჩვენ დავიშლებით და მეზობლებიც გაგვიმრავლდება (პირი ქვისკენ მიქნია)?! –