ბრძნული აზრები
ვოლტერი: ზნე-ჩვეულების შეცვლა და ერის ამაღლება თუ დამცირება – ეს მთავრობის საქმეა.
ტვენი: ადამიანი ერთსა და იმავე დროს კიდეც ხედავს და კიდეც ვერ ხედავს.
დარვინი: ადამიანმა, რომელმაც გადაწყვიტა, თავისი დროის თუნდაც ერთი საათი დახარჯოს, ჯერ კიდევ არ გაზრდილა იქამდე, რომ ცხოვრების მთელი ფასი გაიგოს.
მანდევილი: თუ ჩვენ კარგად ვართ აღზრდილნი, ჩვენი გრძნობათა სიამოვნებების შეზღუდულობით აღარ დავიტანჯებით.
კომენსკი: მხოლოდ ის არის ადამიანში მტკიცე და საიმედო, რაც მის არსებაში ცხოვრების პირველ პერიოდში დაინერგა.
სენეკა: უცოდინარობა უბედურებისგან თავდაღწევის ცუდი საშუალებაა.
ლაბრიუერი: უბედურება ძნელი ასატანია, ბედნიერება – ძნელი დასაკარგი; ორივე კი ერთმანეთის ტოლფარდია.
კონსტანტინე: სულით მდაბალ ადამიანებს უცნაური უნარი აქვთ ბრძოლისა, ისინი, თავიანთი სიპატარავის მეოხებით, შემოსილნი არიან შეუმუსვრელობით.
ჯონსონი: საკუთარი გონებრივი უპირატესობის შეგრძნება ისეთი დიდი სიამოვნებაა, რომ, ვერ იპოვით ისეთ ჭკვიან ადამიანს, რომელიც ჭკუას დიდ ქონებაში გაცვლიდა.
პასკალი: არაფერი ისე არ ეთანხმება გონებას, როგორც საკუთარი თავისადმი უნდობლობა.
არისტოტელე: ყველას მეგობარი არავის მეგობარი არაა.
ჰიუგო: მომავალი ეკუთვნის ორი ტიპის ადამიანს: მოაზროვნესა და მშრომელს: არსით ისინი ერთ მთლიანს შეადგენენ, რადგან, იაზროვნო, ნიშნავს – იშრომო.
ციცერონი: საერთოდ, მეგობრობაზე შეიძლება ვილაპარაკოთ სულით მოწიფულ ადამიანებთან მიმართებაში.
შილერი: ბატონსა და მონას შორის მეგობრობა შეუძლებელია.
არისტოფანე: მოკლე ჭკუას გრძელი ენა აქვს.
ბოკაჩო: ავადმყოფებს სმენა უმახვილდებათ ხოლმე.
ჰიპოკრატე: თუ მძიმე სენით შეპყრობილნი ტკივილს ვერ გრძნობენ, მაშ, გონება ჰქონიათ სნეული.
პუბლიუსი: უცნობი უბედურება ყოველთვის მეტ შიშს გვინერგავს.
ლაროშფუკო: სულიერი სიჯანსაღე ისევე მყიფეა, როგორც ხორციელი და, ვისაც ვნებებისგან თავისუფალი ჰგონია თავი, ისევე შეიძლება მათ დაემონოს, როგორც შეიძლება ავად გახდეს საღ-სალამათი კაცი.
ბელინსკი: ბრძოლა ცხოვრების პირობაა. ცხოვრება კვდება, როცა ბრძოლა მთავრდება.
ნაპოლეონი: ბრძოლის ველზე მალე ბერდებიან, მე კი იქიდან მოვდივარ.