ლაბრიუერი: მამაც გმირს მარტო ომის უნარი აქვს, დიდბუნებიანს – ყველაფრისა. ერთიცა და მეორეც იმოდენას ვერ აიწონიან ერთად, რასაც ერთი პატიოსანი კაცი იწონის.

შექსპირი: ბუნებაც უნდა შეურიგდეს აუცილებლობას.

აკაკი: უსწავლელი გონიერი ჯაჭვით დაბმული ლომია, ნასწავლი უგუნური კი – თავისუფლად მფრინავი თუთიყუში.

ილია: ავი კაცი რამდენადაც მეცნიერია და დიდად სწავლული, იმდენად უფრო ძლიერ საშიშია, უფრო დიდად მავნებელი.

ბოშანი: ღირსება თითქოს ძვირფასი ქვაა – უმნიშვნელო ლაქას შეუძლია მისი სიკაშკაშის გამუქება და მთელი მისი ფასის დაკარგვა.

ტოლსტოი: ყოველთვის იყო და იქნება მნიშვნელოვანი მხოლოდ ის, რაც სასიკეთოა არა ერთი ადამიანისთვის, არამედ მთელი კაცობრიობისთვის.

თეკერეი: ომი თანაბრად ადებს ხარკს მამაკაცებსაც და ქალებსაც, ოღონდ პირველებისგან მოითხოვს სისხლს, მეორეთაგან კი – ცრემლს.

ეჟი ლეცი: ვინც ზრდაში ეპოქას გაუსწრო, ხშირად თავჩაქინდრული დადის.

მოპასანი: რატომღაც მგონია, რომ ზოგიერთნი მბრძანებელნი თავიანთ ქვეშევრდომთ ხელებს დააჭრიდნენ, უკეთუ ტაშისკვრა არ ეჭირვებოდეთ.

ჰამადანი: შეიძლება ნაძვის თითოეული შტო შეიქმნას იმ ცულის ტარად, რომელიც მას მოჭრის.

ადისონი: ნაკლებად ხმაურიანი თავმდაბალი მეგობრობა ხშირად უფრო მარგებელია. ამიტომ, მე ზედმეტად გულმოდგინეს ყოველთვის მირჩევნია, თავშეკავებული მეგობარი.

პუშკინი: შეიძულო ხალხის განაჩენი, არ არის ძნელი, აბუჩად აიგდო საკუთარი დასკვნა – შეუძლებელია.

ბიუფონი: ყოველგვარი საგნიდან ყველაზე ნაკლებად გვეკუთვნის დრო და ყველაზე მეტად სწორედ ის გვაკლია.

ბუნზენი: ცუდი მაგალითი კეთილს ათახსირებს.

ბუასტი: სინდისის ერთი ხმა უფრო საამურია, ვიდრე ასი ხმა დიდებისა.

ლაროშფუკო: შეყვარებულებს ერთმანეთთან საუბარი არასოდეს მოსწყინდებათ, რადგან საკუთარ თავზე ლაპარაკობენ.

აუერბახი: სამყარო თავისთავად ცარიელია და საშინელი: ხალხი ქმნის მას ქვეყნად და სამშობლოდ.

გორკი: კულტურის დონე ყოველთვის პირდაპირ დამოკიდებულებაშია შრომის სიყვარულთან.

დოსტოევსკი: ბავშვთა აღზრდა არის შრომა და ვალდებულება.

როდა: წინააღმდეგობა, რომელსაც ქალი მამაკაცს უწევს, ადვილი გამოსათვლელია. ეს უდრის ქალის სურვილისა და ცუდი რეპუტაციის შიშის კოეფიციენტს, გამრავლებულს შანსზე, ყველაფერი საიდუმლოდ დარჩეს.