საშა ჩხეიძეს ერთი უიღბლო მონადირე მეგობარი ჰყავდა, რომელსაც ან სროლა არ ეხერხებოდა ან ღმერთი არ სწყალობდა. ერთ-ერთი ნადირობისას მონადირეებმა დასცეს ბანაკი და მეგობრები კურდღელზე სანადიროდ მიმოიფანტნენ. საშა ჩხეიძეს სწორედ ეს მეგობარი აეკიდა და უკან გაჰყვა. ერთ ადგილას ბილიკი ორად იყოფოდა. მეგობრები სხვადასხვა მხარეს წავიდნენ და დათქვეს, რომ ისევ გზის ამ გასაყართან შეხვედრილიყვნენ. საშამ მოკლა ორი კურდღელი და შეხვედრის ადგილს მიაშურა, მეგობარი არ ჩანდა.

ცოტა ხნის მერე საშა დაბრუნდა ბანაკში მხოლოდ ერთი კურდღლით. გავიდა ხანი და მოდის ის უიღბლო მეგობარი, ჩანთაზე გადაკიდებული დიდი კურდღლით. დაქანცული სახით, ამაყად დააგდო კურდღელი მეგობრების თვალწინ და დაიწყო მოყოლა, თუ რამდენი სერი გადაირბინა, რამდენი სდია და როგორი შორი მანძილიდან გააგორა ეს კურდღელი. საშა ზის ჩუმად და ულვაშებში ეღიმება. რომ დაამთავრა მოყოლა, საშა ეუბნება იმ ბაქიბუქა მონადირეს:

– კაცო, ერთი შეხედე მაგ უბედურს, უკან რაღაც ქაღალდი აქვს გარჭობილი.

ეცნენ სხვა მონადირეები და კურდღლის უკანალიდან (არა, ისე შეუმჩნევლად, ახლანდელი პოლიცია რომ უდებს ჯიბეში „დამნაშავეს“ არარსებულ ნარკოტიკებს) ყველას თვალწინ გამოიღეს ქაღალდი, რომელზედაც ეწერა:

„მე მომკლა საშა ჩხეიძემ“.

ბანაკში ატყდა ერთი ამბავი. ტრაბახა მონადირემ დაავლო ხელი თოფს და საშას გამოეკიდა. მერე საშა ჩხეიძე ამ ამბავს ბებიას რომ უყვებოდა, სიცილით ამატებდა:

– მე გავიქეცი, შარს მოვერიდე! გიჟის თვალებით მომსდევდა, ორჯერ მესროლა. ამხელა კაცს დამაცილა და ეგ რა კურდღლის მომკვლელი იყოო.