ამერიკაში მცხოვრების ჯემიკო (ჯეიმს – როგორც მას ამერიაკში ეძახიან) სოლომნიშვილის შესახებ ჯერ კიდევ 2005 წელს გიყვებოდით, თუმცა მას შემდეგ 9 წელი გავიდა და ჯემიკოს ამერიკული კარიერა კიდევ უფრო წარმატებული გახდა. დღეს ჯემიკო ცნობილი იტალიური რესტორნების ქსელის – Numero 28 Napoletana-ის მენეჯერია და ამ ბრენდის ყველა რესტორნის გახსნას, ამუშავებას თავად კურირებს. ჯემიკო 8 წლის შემდეგ თბილისში დაბრუნდა და გადაწყვიტა, ჩვენს ქალაქსაც აჩუქოს ერთი ლამაზი, მყუდრო ადგილი, სადაც ადამიანები იტალიურ გარემოში, იტალიური ინგრედიენტებით, იტალიელი მზარეულის მიერ მომზადებულ პიცასა და სხვა ტრადიციულ იტალიურ კერძებს მიირთმევენ. თუმცა, მანამდე გეტყვით, რომ ჯემიკოს კულინარიული კარიერა ბევრი წლის წინ, თბილისში დაიწყო. შემდეგ ის ამერიკაში გაემგზავრა, სადაც „არტ ინსტიტუტში“ საკონდიტრო ნაწარმისა და კულინარიის განყოფილება დაამთავრა და პროფესიონალი „ფეისტრი შეფი“ გახდა. ამის შემდეგ მისი კარიერა იტალიურ რესტორან „ფიგაში“ დაიწყო, რომლის სტუმარიც იმ დროს ბევრი ცნობილი მოდელი და მომღერალი გახლდათ. ჯემიკოს მიერ რესტორნისთვის შედგენილმა დესერტის ახალმა მენიუმ კი „ნიუ-იორკ თაიმსის“ ყურადღებაც  დაიმსახურა. ის წლების განმავლობაში Milk Studio-სთან მუშაობდა და მის მიერ მომზადებულ კერძებს არაერთი ცნობილი ჰოლივუდური სახე აგემოვნებდა. 

ჯემიკო სოლომნიშვილი: წლების წინ, როდესაც ჩვენ ერთმანეთს შევხვდით, სულ სხვა გეგმები მქონდა. მაშინ მხოლოდ სამი წლის ჩასული ვიყავი ამერიკაში, ახლა უკვე, თითქმის 14 წელია, იქ ვცხოვრობ და რა თქმა უნდა, ბევრი რამ შეიცვალა. როგორც გახსოვს, ჩვენი შეხვედრის დროს, „ბლიკერ სტრიტზე“, იტალიურ რესტორანში ვმუშაობდი, რომელიც საკმაოდ წარმატებული გახლდათ და ბევრი ცნობილი მოდელი, მომღერალი იყო მისი სტუმარი. აქ გადაიხადა პაფ დედიმ დაბადების დღე და მისი სტუმრები იყვნენ მერაია ქერი, ბრიუს უილისი, „50 ცენტი“ და ასე შემდეგ. ამ რესტორნის  მეპატრონემ, მოგვიანებით, სხვა ადგილას გადაწყვიტა „პიცერიის” გახსნა, რომელიც, პრინციპში, ახლა უკვე რესტორანია და თავისი ქსელი აქვს. იმ პერიოდში, როცა ის ახალ ობიექტს ხსნიდა, მე სხვა რესტორნებში ვმუშაობდი, როგორც „ფეისტრი შეფი“ – ეს იყო რესტორანი „პალმა“, Milk Studio და ასე შემდეგ... 

– როგორ მოხვდი ამ ძალიან წარმატებულ სტუდიოში, რომლის სტუმარიც მსოფლიოს თითქმის ყველა ცნობილი სახეა?

– „მილქ სტუდიო“ რა არის, ყველამ იცის და ის მხოლოდ ნიუ-იორკში არ არის პოპულარული. არ არსებობს გაზეთი, ჟურნალი, რომელიც აქ არ მოვა და არ გააკეთებს ფოტოსესიას. სტუდიის ხშირი სტუმრები არიან ცნობილი ადამიანები, მსახიობები – რობერტ დე ნიროთი დაწყებული... არ ვიცი, ვინ გითხრათ, ვისით დამთავრებული. ისინი მოდიან ფოტოსესიისთვის, რაღაც პერიოდის განმავლობაში უწევთ იქ ყოფნა და შესაბამისად, სჭირდებათ გარკვეული სახის მომსახურება. როდესაც „პალმაში“ ვმუშაობდი, ესეც იტალიური რესტორანია, მათ ჰქონდათ ფართი აღებული – 10-სართულიანი შენობა, ბოლო სართულზე პენთჰაუზით, სადაც ფოტოსესიისთვის ცნობილი ადამიანები ამოჰყავდათ. რამდენიმე დღით ადრე ყველას მოგვდიოდა მეილი: ამ დღეს სტუმრად გვეყოლება ალ პაჩინო, რობერტ დე ნირო, ან იქნება პერის ჰილტონის ფოტოსესია და ასე შემდეგ. ასევე, მოგვდიოდა შეტყობინება: ეს დიეტაზეა, ამას ამაზე ალერგია აქვს, ის ცხიმიანს არ ჭამს და რა თქმა უნდა, ამ ყველაფერს ვითვალისწინებდით. ჩვენ ამის მიხედვით შედგენილ მენიუს ვთავაზობდით, ისინი ირჩევდნენ ან დამატებით გვთხოვდნენ სხვა რამეს. ანუ, მათთან ყოველდღიური შეხება გვქონდა. მე ვაკეთებდი დესერტებს. გარდა ამისა,  მაგალითად, როდესაც პერის ჰილტონის ფოტოსესია იყო,  მას ესწრებოდა 50 ადამიანი, მათ ხომ უნდოდათ კვება. ამიტომ, დესერტების გარდა, ამ ყველაფერს ვუკეთებდი ორგანიზებას. მახსოვს, ერთხელ სიცხე მქონდა, ცუდად ვიყავი, ვიფიქრე, არ წავალ სამსახურში-მეთქი. მერე მითხრეს: შენი ფავორიტი მსახიობი, ჯორჯ კლუნი მოდის და როგორ არ უნდა მოხვიდეო. იმდენი „ადვილი“ დავლიე, რომ მივსულიყავი და  მენახა – ჯორჯ კლუნს ბრექვესტი ჰქონდა, ლანჩი. არ არის პრეტენზიული ადამიანი, ამიტომაც მიყვარს ძალიან. ერთხელ, მახსოვს, სანდრა ბალოკის სახლშიც გავაკეთე დიდი ღონისძიება წლების წინ. ძალიან ლამაზი იყო... დაახლოებით ოთხი წლის წინ კი, გადმოვედი იტალიურ რესტორანში, ანუ იმ ადამიანთან, რომელთანაც წლების წინ ვმუშაობდი იტალიურ რესტორანში.

– ის რესტორანი, რომელშიც დღეს მუშაობ, საკმაოდ წარმატებული ბრენდია, რომელსაც თავისი ქსელი აქვს. მომიყევი, როგორია შენი სამუშაო გრაფიკი, რის კეთება გიწევს?

– რესტორანს ჰქვია Numero 28 Napoletana, ანუ იმ ადგილას, სადაც რესტორანი გაიხსნა, ქუჩის ნომერი იყო ასეთი და სახელად დაუტოვა. მან შემომთავაზა: ჯეიმს, რესტორნის გახსნას ვაპირებ და იქნებ დამეხმაროო. იმ დროს „პალმასთან“ ვმუშაობდი, მათთან დღემდე კარგი ურთიერთობა მაქვს. თუ რამე სჭირდებათ, აუცილებლად ვეხმარები. ანუ მას თავიდან არც ერთ რესტორანში არ ჰქონდა ბრექვესტი და ბრანჩი. მთხოვა: ბრექვესტი მინდა გამიკეთოო. ვიმუშავე მენიუზე, ბრექვესტი გავუკეთე ერთ ობიექტზე, შემდეგ – მეორეზე, მესამეზე, მეოთხეზე და ახლა, რაც გაიხნება, იმისთვისაც გავაკეთებ. ბრანჩიც არ ჰქონდათ, ესეც გავაკეთე. „პიცერია” ჰქვია, მაგრამ უფრო რესტორანია, საკმაოდ წარმატებულად მუშაობს. ამიტომაც, ახლა უკვე ოთხი რესტორანი გვაქვს მანჰეტენზე და სამი იხსნება კიდევ – ერთი მაიამიზე, მეორე ტეხასში, ასევე, გვინდა, ლონდონსა და თბილისში. როგორც საუკეთესო რესტორნის ბრენდი ნიუ-იორკის მასშტაბით საუკეთესო ათეულში შევიდა. აქ ასეა, ადამიანი თუ მიდის რესტორანში, ჯერ მენიუს კი არ უყურებს,  არამედ იმას, რას წერენ ჩვენზე. ამიტომ, გამოკრულია „ნიუ-იორკ თაიმსსა“ და სხვადასხვა პრესაში დაბეჭდილი სტატიები ჩვენ შესახებ. თან, აქ ყველაფერი შეშაზე კეთდება, უფრო გემრიელია. დღეს ყველა ობიექტში „ფეისტრი“ შეფი ვარ, ანუ ყველა ობიექტში არის ჩემი დესერტები. გარდა ამისა, ვარ ამ ობიექტების მენეჯერიც, თითქმის ყველაფერი მე მაბარია, მათ შორის ფინანსური საკითხებიც. როცა ახალ ობიექტს ვხსნით, მივდივარ იქ 5-6 თვით, რომ სხვებს ვასწავლო. მაიამიზე რომ იხსნებოდა ახალი რესტორანი, ორი კვირა ვიყავი იმისთვის, რომ მესწავლებინა სხვებისთვის, თვე-ნახევარი კი უკვე ხალხთან მიწევდა მუშაობა, მათი მოზიდვა. ახლა თბილისში, რომ ვარ, 24-საათიანი კონტაქტი მაქვს ამერიკაში. რვა წელია, არ წამოვსულვარ, ჩემ გარეშე წუთითაც არ ყოფილან. პრობლემა კი არ არის, უბრალოდ, რადგან ყველაფერი ფინანსებთან არის დაკავშირებული, მაინც ცოტა სანერვიულოა. 

– ანუ, თბილისშიც შეიძლება ვესტუმროთ Numero 28 Napoletana-ს, სადაც, როგორც მივხვდი, გემრიელი იტალიური კერძების ჭამის საშულება გვექნება. 

– აქ ყველაფერი იტალიური იქნება: იტალიური პროდუქტი, იტალიელი მზარეული, პიცის გამკეთებელი, მენეჯერსაც სამი თვით ჩამოვიყვან. მეც ხშირ-ხშირად ჩამოვალ. იმდენი ვესაუბრე მეპატრონეს, ბოლოს მასაც დაუჯდა ჭკუაში. თან, ყველაზე საინტერესოა ის, რომ ჩვენი ექვსივე ობიექტი ეკლესიასთან  არის ახლოს – არ ვიცი, ეს როგორ დაემთხვა. ჩემმა შეფმა დამაბარა: საქართველოშიც იქნებ ეკლესიასთან ნახო რამე ადგილიო და რომ გავუგზავნე ნარიყალას ფოტო, გადაირია: ეს სად ხართ, მოვდივარო. რადგან ეს რესტორანი უკვე ბრენდია, ამიტომ ყველგან ერთი და იგივე დიზაინი უნდა იყოს: ძველი იტალიური, ჩამონგრეული აგურით, ძველებური ჭაღებით, მიმტანები ბლანჟეებში, სასიამოვნო, ნეაპოლიტანური გარემოა, წყნარი მუსიკა დაბალ ხმაზე, სადაც ყველა გიღიმის, გესაუბრება. ამიტომ, მინდა, ასეთი რამ გავაკეთო თბილისში. 

– მახსოვს, ადრე შენი შედგენელი დესერტით „ნიუ-იორკ თაიმსიც“ დაინტერესდა. ბოლო პერიოდშიც თუ გაგიკეთებია მსგავსი რამ?

– ერთხელ პატარა აჭარული ხაჭაპურებიც გავაკეთე შეშაზე, ისეთი გემრიელი გამოვიდა, დიდი მოწონება დაიმსახურა. ასევე, გავაკეთე სხვანიარი „ნაპოლეონი“, რომელსაც „ზუზუს ნაპოლეონი“ ჰქვია. დეიდამ მასწავლა ბავშვობაში მისი გამოცხობა. საქართველოში ერთი კრემით ვაკეთებთ, მე იქ სამნაირი კრემი გავუკეთე. იტალიელები თხილზე გიჟდებიან, ამიტომ გავაკეთე თხილის მუსი, მეორე ჩვეულებრივი კრემი და მესამე „ნუთელას“ მსგავსი კრემი. ისეთი პოპულარულია, ძალიან მოსწონთ.