მეფე ერეკლეს ძლიერ უყვარდა კარგი იარაღი და შეტყობაც კარგად იცოდა იარაღისა. ერთხელ მეფეს აჩვენეს ვიღაცა თუშის ხმალი:

– ეს ხმალი ერთ სოფლად ეღირებოდა, ცოტა მოკლე რომ არ იყოსო, – ბრძანა მეფემ.

– ბატონო, ცოტა ფეხს წინ წავდგამ და ისევ ერთ სოფლად ეღირებაო, – მოახსენა თავმოწონებით ერთმა თავადმა.

***

ერთხელ აკაკი სადგურიდან სოფელში ეტლით მიდიოდა. მეეტლემ გზად სხვა მგზავრიც აიყვანა და აკაკის გვერდით მოუსვა. ახალ მგზავრს არასოდეს ენახა ჩვენი პოეტი და თავისი თავი პოეტად გააცნო – აკაკი ვარო. გზადაგზა სულ აკაკის ლექსებს ამბობდა ზეპირად. აკაკის განცვიფრებას საზღვარი არ ჰქონდა, მაგრამ, არაფერი უთქვამს.

ეტლი გაჩერდა. გამოთხოვებისას მგზავრმა უთხრა აკაკის:

– თქვენ ჩემი ვინაობა გაიგეთ. არ შეიძლება, ვიცოდე, თქვენ ვიღა ბრძანდებით?

– დღევანდლამდე აკაკი ვიყავი და დღეის შემდეგ არ ვიცი, ვინა ვარო, – უპასუხა აკაკიმ.

***

საზოგადოდ, ლხინში ძალიან მოწყენა იცოდა აკაკიმ. ერთხელ, როდესაც ახალგვარ „მრავალჟამიერს“ ამბობდნენ და ყველანი მოლხენილად იყვნენ, ჰკითხეს, მოწყენილი რადა ხარო?

– ვხედავ, რომ ძველებურს ჩვეულებას წესს უგებთ, ზარს ამბობთ, თქვენ ჭირისუფლებადა სხედხართ და ამ აღაპში მე რა მომალხენსო.

***

თბილისის „დინამოს“ კრიზისული პერიოდი ჰქონდა. ირაკლი აბაშიძეს მაშინ უხუმრია: აღარ შეუძლია ამ „დინამოს“ და, რამდენიც უნდა იძახონ ტრიბუნებმა – „დინამო“, „დინამო“! მაინც არაფერი გამოვა. ჩემმა ცოლმა რომ იმეოროს – „ირაკლი, ირაკლი,“ – შემიძლია ახლა რამეო?!

გავიდა ხანი და მაღალჩინოსანმა, თან, ერთობ მოხდენილმა ქალბატონმა, ამ ხუმრობით აღფრთოვანება გამოთქვა. ბატონმა ირაკლიმ კომპლიმენტი მოისმინა და სერიოზული სახით მიუგო: მაგი, ჩემო ძვირფასო, ჩემს ცოლზე ვთქვი, თორემ, შენ კი დაგირტყამდი ერთ პენალტსო.