ერთი ღარიბი აზნაურიშვილი მივიდა მეფე ერეკლესთან და მოწყალება სთხოვა: დავწვრილშვილდი და ღარიბი ვარ, მიბოძე რამეო.

– არა გაქვს-რა, საწყალო? უბრძანა მეფემ.

– არა მაბადია-რა, შენი ჭირიმე, გაფხეკილის მინდვრის მეტი.

– ოხ! მდიდარი ყოფილხარ, ბარემ ნაზარბეგიშვილთან შენც მიდი და იყიდისო, უთხრა მეფემ.

***

ერთ დღეს ქართლოს კასრაძე და ნიაზ დიასამიძე მოყინულ ბელინსკის ქუჩას ჩამოუყვნენ. ქართლოსს ფეხი მოუცურდა, ჯერ კიდევ ჰაერში იყო და დაბლა არ დაცემულიყო, რომ ნიაზი სწრაფად ჩაიკუზა და ასძახა:

– დაჯე, ვილაპარაკოთო...

***

ერთი ნაამხანაგარი შეხვდა აკაკის და სხვათა შორის უთხრა: ახლა ყველაფერი მომწყინდა და მარტო ფილოსოფიით ვიქცევ თავსაო.

– ბარაქალა! ბარაქალა, რომ ბიჯი წინ წაგიდგამს, – უთხრა აკაკიმ, – უნივერსიტეტში რომ იყავ, სოფია მიგაჩნდა თავშესაქცევად და ახლა კი ფილოსოფიაზე გადასულხარო.

***

უნივერსიტეტში განიხილავდნენ ნოდარ დუმბაძის ახალ რომანს – „მე ვხედავ მზეს“. ამ შუაგულ გურიაში რუსი საიდან მოიყვანეო, ჰკითხეს „სოსოიას რუსის“ შესახებ ნოდარს.

– დალოცვილებო, საქართველოში 200 ათასზე მეტი რუსია და ერთხელაც არავის უკითხავს, საიდან გაჩნდნენ აქ, და ჩემს რომანში ერთი რუსის გაჩენა გიკვირთო, – უპასუხა ღიმილით მწერალმა.

***

ერთს საზოგადოებაში ჩამოვარდა ლაპარაკი იმაზედ, ვითომც ამერიკაში ერთი გაზეთი მიტკალზედ იბეჭდება. ასე რომ, გაზეთი გაზეთადაც არის გამოსადეგი და ცხივრ-სახოცადაც. ამ საზოგადოებაში იყო თავადი რაფიელ ერისთავიც.

– არ შეიძლება, სტამბის მელანმა სტრიქონები არ დააჩნიოს კაცსა, ცხვირს რომ გაზეთით მოიწმენდსო, სთქვა ერთმა.

– შენი მტერი, რაც მე საქმე დამემართებოდაო, – თქვა თავადმა ერისთავმა, – იმ გაზეთებშიაც რომ „დამაკვირდი“ იყოს, მე ცხვირი მოვიხოცო და ამოდენა ცხვირზედ უცბად გადმოიბეჭდოს „დამაკვირდიო“...