მინდა რას ჰქვია?!

უკრაინის დიდებულ ქალაქ კიევში ვართ. საბაჟოზე სპეციალურ ბლანკებს გვავსებინებენ. ბლანკის ერთ გვერდზე რუსულად, მეორეზე ინგლისურად წერია შესავსები მონაცემები: გვარი, სახელი, სქესი და ასე შემდეგ.

სქესი ინგლისურად „სექს“ – იწერება. ერთ-ერთი მოჭიდავე ამ „სექსთან“ გაიჭედა. არ იცის, რა უნდა ჩაწეროს.

– ზურა, აქ „სექს“ რომ წერია, რას ნიშნავს, რა უნდა ჩავწერო? – მეკითხება და კალამს თითებში უხერხულად ატრიალებს. მოულოდნელად, თავში ათასი „მიკრომაკვარანცხი“ ერთბაშად დამიტრიალდა.

– ეგ არ იცი ამხელა მოჭიდავე კაცმა?

– რა ვიცი... სექსიო და...

– კაცო, – შენ ხომ იცი, კიევში რა ეშხიანი გოგოები არიან, დალოცვილები...

– ვიცი, აპა შტერი კი არ ვარ! – იწყინა.

– მერე, ვერაფერს მიხვდი, შე შტერო?

– რას უნდა მივხვდე?

– რას და აქ კითხვაა – „გინდათ თუ არა სექსი უკრაინელ გოგოებთანო“, – გაიგე?

– მაგას რა გაგება უნდა, შე კაცო! – გამოუცოცხლდა თვალები. ბევრი აღარ უფიქრია და იმ გრაფაში – კითხვის გასწვრივ, არ იკითხავთ, რუსულად რა ჩაწერა? – „ოჩენ ხაჩუ!“

„ბოქსიორი“ არწივი

ერთმა ჩვენმა მოკრივემ (გვარს და სახელს მომავალში ვიტყვი) ერთი „პაეზდკის“ დროს ტატუს გამკეთებელი გაიცნო და მხარზე – იდაყვის ზემოთ, არწივი (მებრძოლი არწივი) „ამოანაკოლკებინა“. შევხედე არწივს და ნამდვილად არ მომეწონა, რადგან არწივი ძლიერებისა და შეუპოვრობის სიმბოლოა. ის არწივი კი, ნიბლია ჩიტივით კეთილად გამოიყურებოდა.

– რაა, ბიჭო, ეს?! ამით გინდა „წაახდინო“ მეტოქე?! დავიწუნე და დავიწუნე.

– აუ, რაღა ვქნა ახლა! – აშკარად შეწუხდა ჩვენი „ბოქსიორი“, რა ვუყო ახლა ამას? – სიმწრით გადაყლაპა ნერწყვი.

– ხომ გახსოვს, ვინც გაგიკეთა? – ვეკითხები.

– რავა არა, – ორასი მანეთი მივეცი, სულ თუმნიანები.

– ჰოდა, მიდი და უთხარი, ცოტა „ჟესტოკი“ არწივი გააკეთოს.

– კაცო, შენ ეს პირველკლასელის ნახატი ხომ არ გგონია, წაშალო საშლელით და გაასწორო?

– მე რა მენაღვლება, იყოს...

ჩვენი მოკრივე დაფიქრდა, – ასე მართლა არ ივარგებსო და ოთხი საათი ეჯდა გადასაკეთებლად იმ ტატუს გამკეთებელს.

ეტყობა, ის კაცი მაგარი პროფესიონალი იყო და „გადააკეთა“.

– აი, გადააკეთა! – „მომახარა“ ჩვენმა მოკრივემ და მკლავი გაიშიშვლა.

მკლავიდან კრივისხელთათმანებიანი არწივი მიყურებდა გაოცებული თვალებით...

საქართველოს ოლიმპიური კომიტეტის მთავარი ექიმის ზურაბ კახაბრიშვილის ნაამბობის მიხედვით