ანუ, „სამ ტანცუეტ, სამ პოიოტ“

იმის მიუხედავად, რომ ყველას გულისყური  არჩევნებისკენაა მიმართული, რაც არცაა გასაკვირი: ზოგი სკამს ელის, ზოგი – მასთან გამომშვიდობებას, ზოგსაც ციხის გისოსები ეზმანება (თან, შესაძლოა, კიდეც აუხდეს), ზოგს კოჭი მაინც ალჩუზე დაუჯდა.  კერძოდ, არცთუ ისე დიდი ხნის წინათ თსუ-ის ერთ-ერთი ფაკულტეტის დეკანად ანდრო ბარნოვი დაინიშნა, რომელიც უფრო ადრე თავდაცვის მინისტრს მოადგილედ უმშვენებდა გვერდს. დანიშვნა ფაკულტეტის სტუდენტებმა გააპროტესტეს, იმ მიზეზით, რომ ბ-ნი ბარნოვი იმავე ფაკულტეტის დოქტორანტი გახლავთ, სადაც დეკანად მიავლინეს. სტუდენტთა გულისწყრომა გასაგებია, ვინაიდან, მათაც და მამულსაც ის ურჩევნია, თუკი დეკანი თავის სტუდენტებზე ნასწავლ-განათლებული იქნება, მაგრამ, როგორც ჩანს, თავად თსუ-ის ადმინისტრაციამ სხვაგვარად განსაჯა, თუმცა, თუ, ზოგადად, საკადრო ცვლილებების ტრაექტორიას გავიხსენებთ, იქნებ, განა თსუ-ის ადმინისტრაციამ, სხვაგვარად უფრო ზემოთ განსაჯეს.
თუ გავიხსენებთ, რომ განათლების სისტემის ზედა ეშელონებში კადრები, ძირითადად, ციხე-პოლიციიდან ივსება (დიმიტრი შაშკინი სწორედ ციხეების მინისტრობიდან გაამწესეს განათლების მინისტრად, ახლახან კი თავდაცვა ჩააბარეს; განათლების მინისტრი ქ-ნი დეკანოიძე პოლიციის აკადემიის რექტორობიდან გადაერთო განათლების მინისტრობაზე, ანდრო ბარნოვი კი თსუ-ში თავდაცვის სამინისტროდან გადაიყვანეს), სავსებით ბუნებრივი ხდება, რომ საქართველოს საგანმანათლებლო სისტემის მიერ გაცემულ დიპლომსა და ატესტატს  ამ ცოდვილ და უკვე შვიდმილიარდიან დედამიწაზე მხოლოდ საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტრო აღიარებს.